Rot op met je bacteriën bij mijn kind (en ja, die snotneus is wél erg)!
De meeste ouders kunnen erover meepraten: kleine kinderen zijn heel vaak ziek en pikken alles op. Het zou dan ook een algemeen geldende gedragscode moeten zijn om bij jonge gezinnen uit de buurt te blijven als je iets onder de leden hebt. Maar niet iedereen snapt dat.
Inmiddels ben ik al langere tijd moeder en een aanzienlijk deel van die jaren heb ik doorgebracht met het oplappen van mijn kinderen als ze weer eens ziek waren. Het jonge ouderschap bestaat grotendeels uit het doorspuiten van verstopte neuzen, wegschrapen van diarree uit slaapzakken, insmeren van plakkerige gele krentenbaardkorsten en bestrijden van andere, regelmatig heel vieze en bovendien besmettelijke aandoeningen waar kleine kinderen om de haverklap door getroffen worden omdat hun onvolgroeide immuunsystemen nog niet in staat zijn de gelederen gesloten te houden als er indringers proberen het fort te bestormen. Helaas hoort dat erbij en tenzij je je kinderen de eerste jaren van hun leven in een steriel pak in een luchtdichte kamer houdt, ontkom je er niet aan. Dat is al vervelend (en bovendien zielig) genoeg zonder dat ze ook nog eens ten prooi vallen aan mensen die blijkbaar last hebben van een soort alternatieve vorm van Munchausen by Proxy. Beste mensen, mag ik even vragen: als je weet dat jij of je kinderen iets onder de leden hebben, waarom, in vredesnaam, kom je dan toch in de buurt van mijn gezin?
LEES OOK: 6 Wetten van Murphy als je kind ziek is.
Groene racekak
Zoals laatst, toen wij een stel op bezoek kregen met hun kroost en hun dochtertje, nadat zij en haar broertje onze kinderen uitgebreid omhelsd en geknuffeld hadden, spectaculair onze wc vol spetterde met een lading radioactieve, groene racekak. Oh ja, de kinderen hadden buikgriep, vertelden de ouders ons en namen nog een slok van hun koffie terwijl ik werkeloos moest toezien hoe mijn peuter ondertussen een koekje deelde met het eerder genoemde spettermeisje. Het is dat ik niet te boek wil staan als onbeleefde gastvrouw, maar eigenlijk had ik ze stante pede de deur uit moeten gooien en ze vervolgens moeten ex-communiceren. Wat bezielt je om met een woekerend buikvirus de leefomgeving van andere ouders en hun kinderen te betreden? Ben je dan ontzettend dom, of gewoon heel erg onfatsoenlijk? Hoe dan ook, het is wat mij betreft geenszins acceptabel.
Wandelende bacillenbommen
Als mijn kinderen ziek zijn dan haal ik het niet in mijn hoofd ze in nauw contact te brengen met andere kinderen. Ik vind dat niet meer dan een beleefdheidsvorm naar andere ouders. We hebben al genoeg virussen en bacteriën te beteugelen die niet voorkomen kunnen worden, met alle zeer vervelende en vaak langdurige gevolgen van dien, dus ik begrijp niet waarom je het voor mede-ouders willens en wetens nog een beetje moeilijker zou maken door je eigen wandelende bacillenbommen niet even in quarantaine te houden. Ja, ik weet het, ieder kind gaat met een permanente snottebel naar school en daarvoor hoef je ze heus niet thuis te houden. En ja, heel veel dingen zijn al besmettelijk voor ze überhaupt tot uiting komen, dus als mijn kinderen buikgriep krijgen van jouw Teuntje voordat-ie de boel onder begon te kotsen, dan neem ik je dat heus niet kwalijk. Maar je alreeds reutelende, schijtende, bepokte en bemazelde kind zonder blikken of blozen in de besmettingszone brengen van het mijne, raakt kant nog wal. Sterker nog, ik vind het ronduit sadistisch.
Badje van Biotex
Noem het hysterisch of overdreven, maar sinds ik moeder ben, ben ik redelijk panisch als het ziektekiemen betreft. Als ik alleen maar hóór dat er een buikvirus heerst, als een collega vertelt dat haar kind griep heeft, of als er zo’n briefje op de opvang hangt met de mededeling dat er weer eens schurft of één van die 100 vage vlekjesziekten is uitgebroken, heb ik de neiging om mijn kinderen twee keer per dag te wassen in een badje met Biotex en ze een driedubbele dosis vitamine C te forcefeeden, in de hoop dat het aan ons voorbij gaat. Mijn kinderen zijn zo vaak ziek geweest, hebben zo vaak alles ondergekotst en gescheten, zijn zo vaak nachten huilend van de koorts en pijn en openbarstende pusbulten wakker geweest dat me er álles aan gelegen is om te voorkomen wat er in mijn macht ligt. Dat is altijd beter dan moeten genezen, is mijn ervaring.
Dat ik twee dochters met een chronische aandoening en een krakkemikkig afweersysteem heb zal ook wel iets te maken hebben met mijn diepgewortelde virusvrees, omdat ik altijd bang ben dat mijn meisjes door wat voor een ander kind een onschuldige verkoudheid is in het ziekenhuis terecht komen. Dus wellicht is mijn reactie op zieke kinderen in de buurt van mijn kroost enigszins extreem. Wees gerust: ik heb nog nooit een ziek kind zomaar ongevraagd met zoutzuur overgoten, of in brand gestoken om het van virussen te vrijwaren. Desondanks blijf ik bij mijn punt: als je kind of jijzelf ziek bent, blijf dan alsjeblieft uit de buurt van andere gezinnen. Iedereen heeft al genoeg aan zijn eigen deel kots, snot en poep, zonder dat we jouw deel daar ook nog eens bij krijgen. Gedeelde smart is halve smart, ik weet het, maar in dit geval vind ik dat ik recht heb op smartengeld als jouw kind z’n virus deelt. Dus nee, je mag niet bij me langskomen met je zieke kind, want nee, het is niet ‘maar een virusje’. Het is nooit ‘maar een virusje’. Dat virusje kan zomaar opeens Ebola blijken te zijn. En dan moet ik straks alsnog mijn kinderen eten geven door een luikje in die luchtdichte kamer. Is al mijn moeite helemaal voor niks geweest.
LEES OOK: Hier zijn eigenlijk alle moeders bang voor…
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
