Esmay wil geen stempel voor haar kind, maar is hij stiekem toch hoogsensitief?

Renée is niet van de labels. ADHD, hoogsensitief, nieuwetijdskinderen. Iedereen heeft een eigen karakter, waarom moet daar tegenwoordig een stempel op? En toch vermoedt ze nu dat haar eigen kind in zo’n hokje past.

Mensen die mij en mijn kind goed kennen, weten het al. Alles wat nieuw is, vindt mijn kind in het begin eng. Kom je op visite, dan verstopt hij zich achter de bank. Bij benadering wordt het alleen maar erger. Je moet hem zelf naar je toe laten komen, als hij ooit komt. Bij de een staat hij binnen 10 minuten naast je en lult de oren van je kop. Bij de ander komt het nooit zover en heeft dichtbij komen een soort paniekaanval als gevolg. Wanneer we bij iemand thuis komen, is het altijd de vraag: hoe gaat hij reageren? Voelt hij zich er goed of wordt het weer moeizaam, allemaal? Gevoelig noemde ik het tot voor kort. Gewoon een beetje gevoelig. Dat dat niet helemaal gewoon is, zie ik steeds beter naarmate hij ouder wordt.

Lees ook: Heb je een temperamentvol kind, hou deze 6 dingen dan in de gaten

Ik ben niet zo van de stempels. Ik was zo iemand die altijd riep: ‘Er zijn klassen vol kinderen met een label.’ Het ene kind is het ander nu eenmaal niet. De een is gevoelig, de ander minder. De een is druk en kan niet stilzitten, de ander is daar beter in. En wat heeft het voor zin om iedereen zo’n stempel te geven? Laat een kind lekker kind zijn, met zijn eigenaardigheden. Alsof grote mensen die niet hebben. Mijn kind is gevoelig voor prikkels, dat is duidelijk, maar hij geniet er ook van. Neem hem mee naar een binnenspeeltuin en hij vindt het te gek. Vraag wat hij wil doen en hij wil met zijn allen uit eten in een restaurant. Dat is toch apart?

Dus sloeg ik onlangs aan het googelen. Ik wist het even niet meer. Mijn kind leek overprikkeld en moe. Het enige wat hielp was vluchten in mama’s armen. Ik zag die extreme aanhankelijkheid niet bij andere kinderen van zijn leeftijd. En toen stelde ik mezelf in stilte stiekem die vraag: ‘Is dit wel normaal?’ Ik vertrouwde beste vriend Google mijn twijfels toe en vond fora vol met moeders met dezelfde vraag. Ik stuitte op allerlei termen, zoals hoogsensitief en hooggevoelig. Ik herkende dingen, maar genoeg dingen ook niet. Tot ik een site vond waar het leek alsof ze mijn kind omschreven. Het tikte echt alle boxjes.

Hooggevoelig en wilskrachtig. Of extravert hooggevoelig. Een HSS-kind, high sensation seeker. Kinderen die gevoelig zijn voor prikkels, maar ze vervolgens juist opzoeken. Typisch mijn kind. Een kind dat opeens compleet om kan slaan, van blij en enthousiast naar heel boos. Bij veranderingen wordt hij prikkelbaar en tegendraads. Als hij op boze toon wordt aangesproken, kan hij enorm schrikken. Op school is hij braaf en meegaand, thuis zoekt hij conflicten op. En ga zo maar door.

Voor het eerst begrijp ik waarom ouders zoeken naar een stempel of een label. Het helpt je kind begrijpen wanneer je het zelf even niet meer ziet. Stel dat mijn kind dit heeft, of dit is. Dan weet ik dat ik hem soms in bescherming moet nemen. We blijven een dagje thuis, in plaats van weer op pad te gaan zoals hij wil. Dan weet ik een beetje beter wat er in zijn koppie omgaat, zelfs wanneer hij dat zelf even niet meer weet. Ik weet het nog steeds niet. Misschien is mijn kind wel ‘gewoon’ gevoelig. Misschien is hij een echte HSS’er (wat overigens niet best klinkt). Vooralsnog laat ik hem gewoon maar zijn wat hij is. Een ventje dat zijn plekje probeert te vinden. Thuis, op school. Een kindje van 4 die eigenlijk nog heel graag klein wil zijn en tegelijkertijd groot. Mijn kind. Labels kunnen altijd nog..

Lees ook: Krijgen kinderen te snel een label?

Niets meer missen?
Meld je aan voor onze wekelijkse nieuwsbrief!