Esmay moest op het matje komen bij de schooldirecteur
Renée boekte een spontane vakantie. Zondag boeken, maandag inchecken. Ze dacht dat dat nog wel kon met een kind van vier. Tot ze op het matje moest komen bij de directeur.
Wist je dat een weekendje Center Parcs bijna 500 euro kost, terwijl een midweek nog geen 300 euro is. Nou, dan is bij mij de keuze snel gemaakt. Ik boekte spontaan op zondag een paar dagen Center Parcs, om de volgende dag te vertrekken. We zijn allebei zzp’ers en dus redelijk vrij qua werk. Dus dan nemen we het ervan. Tas inpakken en gaan. Maandagochtend ging mijn oudste nog naar school, alleen in de ochtend. Vrolijk stapten we het lokaal binnen en mijn zoontje vertelde natuurlijk meteen het grote nieuws. ‘Wij gaan op vakantie.’ En daarna dat we straks al gingen. De juf keek me vragend aan. Daar wist ze nies van. Mijn wangen kleurden een beetje rood. Zat ik er nu helemaal naast? Hij is toch niet leerplichtig, zei ik met trillende stem. Dat klopte, maar ik moest wel even toestemming vragen aan de directeur. Dat hoorde zo.
Lees ook: 10 tips om speelafspraakjes te overleven
Mijn god, de directeur. De laatste keer dat ik die zag was toen we kwamen voor een intakegesprek. Hij zat in een kantoortje helemaal aan de andere kant van de school, waar ik nooit kwam want het was het terrein van de grote kinderen. Ik stelde het hoge bezoek even uit, tot ik hem vanmiddag weer kwam ophalen. Dan was ik niet alleen en had ik mijn man letterlijk achter me staan. Dus daar gingen we dan. Hand in hand op weg naar de directeur. Door het glas in zijn deur zag ik dat hij aan de telefoon zat. We wachtten op de gang als een brugpieper die voor het eerst bij de rector moet komen, voor straf.
Toen ging de deur open. Daar stond directeur Erik. Bij voornaam noemde iedereen hem, al voelde het daardoor niet minder alsof ik op mijn flikker ging krijgen. We mochten binnenkomen en hij sloot de deur achter me. Slik. Ik probeerde het hele debacle op mijn zoon af te schuiven. ‘Vertel jij maar wat we komen doen.’ De arme jongen schoot tussen mijn benen en er kwam geen woord uit. ‘Wat we wilden vragen…’ begon ik onhandig. ‘Nou ja, eigenlijk is het al geregeld. Maar we moeten het toch te vragen, begrepen we van de juf.’ Weer niet handig. Oké. Normaal gesproken ben ik best goed met woorden. ‘We willen op vakantie,’ zei ik toen maar to the point. ‘Oké,’ knikte hij begripvol. ‘Wanneer.´De vraag waarvan je wist dat hij zou komen. ‘Vandaag,’ antwoordde ik.
De secretaresse van de directeur sloeg van schrik haar hand voor de mond. Mijn man dacht de sfeer met een grapje te verlichten. ‘Ja, jij kent de Kooijtjes nog niet, hè?’ grapte hij richting de dame. Ze lachte niet. Het was vijf seconden stil. Vijf hele lange seconden. En toen zei de directeur iets wat ik nog kende van de middelbare school. Een goedkeuring met een kritische noot. ‘Het is goed, maar je hoort hier wel goedkeuring voor te vragen. Ook als je kind nog vier is. En volgend jaar, wanneer hij vijf is, doe ik er wat moeilijker over.’ Hij glimlachte naar me. Zo’n glimlach die me het gevoel gaf dat het me vergeven was. Voor deze ene keer.
Lees ook: 10 dingen die ik ga missen wanneer mijn kind naar school gaat
