Peuter in paniek door Corona – en hoe idioot dat is
Goed voorbeeld doet goed volgen. Daarom probeert Vala zo luchtig mogelijk te doen over het coronavirus, zodat haar kinderen niet bang worden. Maar als de rest van de wereld wel hysterisch doet, heeft dat weinig zin.
Laatst gingen wij eindelijk weer eens op bezoek bij mijn schoonmoeder. Het arme mens trok het niet langer zonder haar kleinkinderen. Na drie maanden lockdown was de kans op dood door gebrek aan knuffels inmiddels groter dan het risico te sterven door Corona, dus zagen wij ons genoodzaakt onze burgerplicht na te komen en deze kwetsbare oudere te redden. Maar eenmaal in de tuin van oma leek onze peuterdochter snel te bezwijken. Ze liep rood aan en begon te zweten. We hadden al bijna de GGD gebeld voor een spoedtest, toen ze huilend uitproestte dat ze niet durfde te hoesten, omdat oma anders heel erg ziek zou worden. Het was komisch geweest, als het niet zo zielig was. Mijn dochter is bang dat ze oma omlegt door te hoesten. Dat hebben wij haar niet verteld. Wij hebben haar niet geleerd om bang te zijn voor het coronavirus. Maar omdat de wereld om haar heen dat wel is, denkt mijn 3-jarige dat de apocalypse eraan komt. Bange peuters zijn kennelijk het ‘nieuwe normaal’? Sorry, maar dat is wat mij betreft volstrekt abnormaal.
LEES OOK: Hoe meer kinderen hoe beter! Het wordt alleen maar makkelijker.
Doomsday Preppers
Als ouders kun je een heleboel voorleven, maar kinderen zijn net sponzen; ze zuigen alles in zich op. Ondanks dat Mario en ik nooit angstig hebben gedaan over het coronavirus heeft de (wat mij betreft overdreven) angst die in een groot deel van de maatschappij leeft toch z’n weerslag op onze kinderen. Zo vroeg mijn zoon of hij van zijn eigen zakgeld mondkapjes mocht kopen en wilde mijn oudste dochter van onze lieve buurvrouw op een warme dag geen ijsje aannemen, omdat dat ‘niet mag van de minister-president’. Mijn kinderen leven plotseling in een angstcultuur en ik begin me zorgen te maken over wat dat met hen doet. Op straat zien ze mensen met een boog om elkaar heen lopen, op school mogen ze hun juffen niet meer knuffelen omdat dat ‘te gevaarlijk’ is en als ze een keer een snottebel hebben doet de halve wereld zowat of ze melaats zijn. Dan kan ik er nog zo luchtig over doen, maar als ik een kind was zou ik ook denken dat het eind nabij is. Dus als we niet uitkijken zitten we straks met een hele generatie van doodsbange Doomsday Preppers.
Angst is een slechte raadgever
Ongeacht mijn eigen opvattingen over het coronavirus en de maatregelen die door de overheid genomen zijn, vind ik het prima dat voorzichtigheid gepredikt wordt. Wat ik niet prima vind is dat er zoveel angst gezaaid wordt dat zelfs jonge kinderen het gevoel hebben dat ze op eieren moeten lopen. Ondanks dat mijn peuter het grootste deel van alles wat ze hoort en ziet helemaal niet begrijpt, voelt ze één ding heel goed aan: kennelijk is er iets om bang voor te zijn. Dat is geen modus waarin een kind zou moeten leven, ik vind dat zelfs nogal kwalijk. Vooral ook omdat er voor haar helemaal niks is om bang voor te zijn. Angst is nooit een goede raadgever, voor niemand, maar voor een opgroeiend kind al helemaal niet. Wat leert zij hiervan? Dat andere mensen gevaarlijk zijn. Dat zij een potentieel gevaar is voor anderen. Dat de wereld een gevaar is als ze naar buiten gaat. Als mijn man naar de supermarkt gaat vraagt ze of hij dan geen Corona krijgt. Als oma belt vraagt ze of die nog geen Corona heeft. Als ik moet hoesten vraagt ze of ik Corona heb. Omdat ze heeft geleerd dat ze bang moet zijn. Dat vind ik heel erg treurig. Als je 3 bent hoor je de wereld niet als een enge plek te zien. Maar we jagen de kinderen met z’n allen de stuipen op het lijf.
Zieke wereld
Beste mensen, ik snap dat dit heftige tijden zijn. Ik ben zelf niet bang, maar ik begrijp dat veel mensen dat wel zijn. Maar kunnen we alsjeblieft proberen om wat minder hysterisch te doen? Kunnen we alsjeblieft ophouden met elkaar in het openbare leven te behandelen als potentiële moordenaars, of wandelende infectiehaarden? Kunnen we ophouden met elkaar op straat uit te schelden als we vinden dat iemand een centimeter te dichtbij komt, of z’n winkelwagentje niet goed genoeg desinfecteert? Met elkaar te verklikken als anderen zich niet gedragen zoals wij vinden dat het zou moeten? Onze kinderen zien dat namelijk. En ze nemen het mee in hun beeldvorming van de wereld waarin zij opgroeien. Dat kan nooit een mooi beeld worden als we zo angstig en wantrouwend blijven doen. Als we ons daardoor laten leiden, ipv door vertrouwen, wederzijds respect een vooral: saamhorigheid. Voor ons is dit een heftige periode, maar voor onze kinderen zou het weleens bepalend kunnen zijn voor hun ontwikkeling. We vrezen voor de economische gevolgen van het virus voor de wereld, maar de sociaal-emotionele gevolgen kunnen vele malen erger zijn. Want een wereld waarin de angst regeert, dat is pas echt een zieke wereld. Ik denk niet dat we willen dat onze kinderen daarin opgroeien.
LEES OOK: Hoe mijn zoon tegen wil en dank een coronaheld werd.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
