Perfecte pipovoeten – of weer een zomer in het pierenbadje
Vala zit al zeven jaar op zwemles. Inmiddels komt er geen zweet, maar chloor uit haar poriën. Leren zwemmen is tegenwoordig namelijk hogere wiskunde. Beheers je niet alle formules perfect, dan kun je dat diploma op je buik schrijven.
Veroordeeld tot pootjebaden in het pierenbadje
“We moeten oefenen”, zegt Mario als hij op zondagochtend bezweet en walmend naar chloor thuiskomt van weer een plakkerige ochtend in het zwembad. Inmiddels kan ik me niet meer herinneren hoe het was om een weekend niet voor dag en dauw samen met andere chagrijnige ouders in subtropische temperaturen door te brengen, biddend en smekend dat er voor de zomervakantie in ieder geval een A-diploma afkan, zodat we deze vakantie niet weer veroordeeld zijn tot pootjebaden in het volgeplaste pierenbadje op de camping. Maar ‘niet verdrinken’ is niet genoeg meer om zwemvaardig verklaard te worden. De criteria voor een zwemdiploma zijn, op zijn zachtst gezegd, geüpdatet. “Arwens piepervoeten zijn niet goed”, vertelt Mario mij wanhopig. Ik staar hem aan. “Wat zijn piepervoeten?” Hij zucht. “PIPO-voeten!” Mijn dochter moet leren zwemmen als een clown.
Trauma’s van Het Gat
Zelf was ik twee jaar toen ik leerde zwemmen. Dat ging zo: op vakantie in Griekenland sprong ik als dreumes steevast het zwembad in. De eerste keer dook mijn vader nog achter mij aan. Daarna niet meer, want toen bleek dat ik gewoon weer boven kwam en op z’n hondjes het hele zwembad door ging, vonden mijn ouders het wel prima. Op vierjarige leeftijd kreeg ik voor de vorm een paar zwemlessen. Binnen een jaar had ik zowel mijn A, B en C-diploma. Maar die tijden zijn voorbij. Boven blijven, met kleren aan zwemmen en zeven meter onder water zwemmen hebben plaatsgemaakt voor ‘Pipo-voeten’, dresscodes (liefst een zo zwaar mogelijke geitenwollentrui en een spijkerbroek voor optimale uitdaging) en ‘Het Gat’ (vind nog maar eens een kind zonder trauma’s van Het Gat). Het behalen van een A-diploma duurt gemiddeld anderhalf jaar, a raison de 80 euro per maand. Tel maar uit je winst. Voor de zwemvereniging welteverstaan, want met het geld dat wij inmiddels aan zwemles hebben uitgegeven de afgelopen jaren, hadden wij onze hypotheek kunnen aflossen. Of een villa met een eigen zwembad kunnen kopen. Iets met twee vliegen in één klap.
LEES OOK: Hoe ik op Moederdag mijn kind kwijtraakte en er een roze koek voor terugkreeg
Drie paar pipovoeten
Ik ben een fulltime werkende moeder, omdat ik de zwemles van mijn kinderen moet betalen. Fuck dat feminisme, werken is bittere noodzaak om de zwemdiploma’s van mijn kinderen te bekostigen. Ik heb overwogen om te emigreren naar een land met minder water, zodat ik thuisblijfmoeder kon worden. In plaats daarvan moet ik nu iedere avond de voeten van mijn dochter in een nogal onnatuurlijke positie duwen, omdat je tegenwoordig kennelijk niet adequaat kunt zwemmen als je tenen niet allemaal synchroon dezelfde kant uit wijzen. De zomer komt eraan en ik begin inmiddels zenuwachtig te worden. Komt er ooit nog een tijd dat ik met een goed boek en een glas wijn op een stretcher kan liggen, in plaats van als een havik een kind zonder diploma in de gaten te moeten houden? Gaat dat nog gebeuren voordat ik met goed fatsoen niet meer in een bikini kan? En vooral ook: wat leveren de perfecte pipovoeten mij op? Tenslotte heb ik er grof geld voor betaald en na drie paar pipovoeten vind ik toch wel dat ik aanspraak kan maken op enig rendement.
Een klein fortuin ligt op de bodem van het zwembad
Zeven jaar zwemles heb ik er inmiddels op zitten. Zeven jaar zweten op zondagochtend. Een klein fortuin ligt op de bodem van het zwembad. Mijn jongste kind zal het bij haar A-diploma moeten laten. Meer zit er niet in. Tenslotte is tegen de tijd dat ze dat op zak heeft, mijn oudste onderhand toe aan zijn rijbewijs. Ik weet niet wat voor criteria daar dan voor nodig zijn, maar ik ga maar alvast sparen. Misschien neem ik maar een tweede hypotheek. En dan hoop ik dat in ieder geval één van mijn kinderen me op mijn 85ste naar de aquarobics kan chaufferen. In mijn bikini. Dat dan weer wel.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
