Ouders, zet je schrap: het is het eind van het schooljaar (dus verstand op nul en gáán met die banaan)!
We kijken allemaal reikhalzend uit naar de zomervakantie. Maar: dan moeten we die laatste weken van het schooljaar wel overleven. En dat is niet eenvoudig. Het einde van het schooljaar kost menig ouder de kop.
Had jij dit jaar voor het eerst een kind op de basisschool? Ga dan even rustig zitten, zodat ik je kan voorbereiden op wat je de komende weken te wachten staat. Jij denkt misschien dat je het al gehaald hebt, jij denkt dat je het ergste inmiddels al gehad hebt. Alle ouderavonden, maandvieringen, luizenpluisochtenden en noem het allemaal maar op. Het zit er op, denk je waarschijnlijk. Ik heb het gehaald. Maar niets is minder waar. Zet je schrap, onwetende ouder, want de finishlijn is weliswaar in zicht, maar je zult alles op alles moeten zetten om daadwerkelijk de eindsprint te overleven. Gelukkig ben ik je al voor gegaan en dus door schade en schande wijs geworden. En ik zal mijn best doen je te behoeden voor wat mij dat eerste jaar overkomen is…
LEES OOK: Waarom ouders wat meer respect moeten hebben voor leerkrachten.
Einde-schooljaarstress
Ik ging namelijk direct na het luiden van de laatste schoolbel gestrekt. Door gordelroos. Mijn lijf bedekte zich met ranzige, etterende zweren die me over de grond deden kronkelen van de pijn en het kostte weken om er bovenop te komen. De oorzaak? Einde-schooljaarsstress. Ja, je leest het goed. Dat is namelijk een ding. Het heeft zelfs in de krant gestaan. Het eind van het schooljaar is namelijk zo druk voor ouders, dat menigeen er een burn-out (of dus een middeleeuwse ziekte) van krijgt. Die laatste weken zijn namelijk drukker dan de rest van het toch al zo drukke schooljaar bij elkaar. Er zijn sportdagen, eindejaarsfeesten, poetsmiddagen, schoolreisjes, feestelijke thema-afsluitingen, rapportgesprekken en juffendagen die georganiseerd en bijgewoond moeten worden en je snor drukken is geen optie.
Burn-out
Ouders met schoolgaande kinderen zien hun agenda’s zo medio mei langzaam vollopen met de ene verplichte kindgerelateerde afspraak na de andere, tot ze zo overspannen raken dat ze zich genoodzaakt zien zich ziek te melden vanwege een burn-out, of een maand onbetaald verlof op te nemen bij hun werkgever, omdat anders de kinderen zonder zelfgebakken biologische muffins op de eindejaarsfair verschijnen, juf Truusje en juf Marloes geen zelfgefröbelde afscheidsknutsel krijgen en de school het risico loopt na de zomervakantie niet meer open te kunnen omdat de kans dat de kinderen besmet raken met open TBC te groot is geworden, aangezien de ouders aan het eind van het schooljaar de klassen van hun kinderen niet konden komen desinfecteren. En zie dat als ouders allemaal maar eens te combineren met het runnen van een gezinsleven en het draaiende moeten houden van een huishouden. Er grijpen mensen voor minder naar de valium.
Goede voorbereiding is het halve werk
De eerste keer werd ik erdoor verrast en bruut uit het veld geslagen. Maar inmiddels krijgen die laatste weken me er niet meer onder. Al weken slik ik extra vitaminen en ga ik een dag vaker naar de sportschool voor de nodige krachttraining. Ik ga vroeg naar bed en drink geen alcohol meer in het kader van het helder houden van de geest. Ik heb alle activiteiten en feestjes vet gedrukt in mijn agenda staan en verscheidene hulptroepen en achterwachten ingeschakeld om ervoor te zorgen dat de boel aan het thuisfront gesmeerd blijft verlopen terwijl ik logeerberen sta uit te koken en glaasjes ranja sta te schenken tijdens de zomerspelletjesmiddag op het schoolplein. Mijn man, ex-man, zijn vriendin en ik hebben een strak dichtgetimmerd roulatieschema in het leven geroepen zodat we elkaar kunnen afwisselen (tip: ga scheiden en neem co-ouderschap, dat scheelt in de eindejaarsworkload) en zodra de allerlaatste bel van dit jaar heeft geklonken springen we in de auto, om zonder om te kijken richting het zuiden te scheuren, waar we met behulp van de nodige Sauvignon blanc onze cortisollevels weer naar normale hoogten proberen te brengen.
Zes heerlijke weken zonder verplichtingen
Dus jongens, daar gaan we dan. In de startblokken, tanden op elkaar en keep your eyes on the prize. Ik weet dat het afzien wordt en als je er middenin zit, denk je dat je dood wilt. Maar hou vol, geef de moed niet op. Want bedenk: zo meteen hebben we zes heerlijke weken zonder verplichtingen op school. Niet meer voor dag en dauw een stel chagrijnige kinderen uit bed moeten slepen, niet meer overblijfouderen en geen kabouters meer vouwen. Geen gehaast, gevlieg en geren meer. Ik kan de zomerzaligheid al bijna voelen. Nog even en het is zover. Voor volk en vaderland jongens, we kunnen het. Succes.
LEES OOK: Waarom ik me bijna niet meer op school durf te vertonen.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
