Ouders, kijk uit met water deze zomer (want een ongeluk is zo gebeurd)
Hoera, het is vakantie! En dat betekent: lekker zwemmen! Maar, hoe leuk ook, verlies je kinderen nooit uit het oog bij water. Want een ongeluk zit in een klein hoekje. Daar was Vala laatst zelf getuige van.
Onlangs was ik op het strand met mijn drie kinderen. Het was van dat zeldzame mooie Hollandse zomerweer, zo’n dag waarop zelfs de Noordzee blauw lijkt. Met schepjes en emmertjes waren we richting de kop van Noord-Holland gegaan, waar we een heerlijke middag in de branding doorbrachten. Mijn kinderen zijn gek op het strand en vooral: op water. Watervrees is hen totaal vreemd. Dat hebben ze van mij, als peutertje sprong ik op vakantie al gewoon zomaar in het diepe van het zwembad, zonder bandjes en terwijl ik natuurlijk nog helemaal niet zwemmen kon. Dus leerde mijn vader mij al zwemmen ruim voor ik 4 jaar was, want het is heus leuk, zo’n waterratje, maar ook gewoon gevaarlijk. Nu ik zelf moeder ben, begrijp ik wat een doodsangsten mijn ouders moeten hebben uitgestaan. Want voor je het weet komt je kind nooit meer boven. Dat bleek ook die dag op het strand maar weer.
Lees ook: Klein, maar verraderlijk: het is weer tekenseizoen! (En wat je eraan kunt doen).
Terwijl mijn oudste twee en ik samen door de golven sprongen kwam er opeens zo’n jeep van de kustwacht langs gescheurd. Een paar meter bij ons vandaan zagen we toen opeens hoe twee strandwachten de zee uit kwamen lopen, de één met een kind in z’n armen. Of het een jongen of een meisje was, dat kon ik niet goed zien, maar het kind was ongeveer zo groot als mijn zoon van zes. Mensen kwamen er op af gerend, het kind werd op een brancard gelegd. Godzijdank was het nog gewoon in leven en leek het verder ook ongedeerd. Maar toch. Dit was dus duidelijk een gevalletje kantje boord, want had dat kind nog veel langer in het water gelegen, dan was het waarschijnlijk anders afgelopen. Want de strijd tegen het water, die win je niet zo gauw. Ook niet als je al je diploma’s hebt gehaald.
Onlangs verdronk er een meisje in de Amsterdamse Sloterplas. Heel eventjes verloor haar moeder haar uit het oog en weg was ze. Voor altijd. Verzwolgen door het water. En ze is niet de enige. Verdrinking is één van de grootste doodsoorzaken bij kinderen en het is gebeurd voordat je het weet. Dat heeft niks met slecht of nalatig ouderschap te maken, maar gewoon met het feit dat kinderen watervlug zijn. We weten tenslotte allemaal: je draait je twee seconden om en je bent ze kwijt. Helemaal als je er meerdere tegelijk in de gaten moet houden, zoals ik die dag op het strand. Want twee kleuters en een baby in de smiezen houden, dat is geen kattenpis. Daarvoor moet je ogen in je kont hebben. En die heb ik niet, dus ook ik zag mij geconfronteerd met het feit dat ik de baby ervan moest behoeden recht de golven in te waggelen, terwijl mijn zoon richting de branding holde en zijn zusje een duik nam in een door een dikke Duitser, metersdiepe, door de vloed volgelopen kuil. En wat doe je dan? Wie loopt het meeste gevaar? Wie redt je eerst? Dat is pure stress kan ik je zeggen. Want echt, het is zo gebeurd…
Ik zeg dit niet om paniek te zaaien en ga deze zomer dus vooral lekker naar de zee en naar het zwembad. Want het is tenslotte vakantie en er is niks heerlijker dan je kinderen te zien poedelen in het water. Ik zeg alleen wel: zet je ouder-alert-modus echt even op scherp. Blijf erbij als er gezwommen wordt en voorzie je kinderen van bandjes, zwemvestjes, of iets dergelijks. Leer kinderen die nog geen diploma’s hebben hoe ze boven water kunnen blijven en om hulp moeten roepen. Spreek harde regels met ze af en dwing ze zich eraan te houden. Want oh man, je wilt het toch niet hoeven meemaken dat het jouw kind is dat de kustwacht uit de golven moet vissen. De rillingen lopen me over de rug als ik er alleen al aan denk. Zoals het een echte Hollandse moeder betaamt zeg ik daarom dus: respecteer het water. Je wilt namelijk echt niet dat het je kind tot aan de lippen komt te staan.
Lees ook: 9 Misverstanden over de kinderhuid in de zon.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
