Ouders, gooi dat boetekleed af! Het is niet jullie schuld!
Heb jij zo’n peuter die zich iedere week tijdens de zaterdagse boodschappen schuimbekkend optrekt aan het koekjesschap bij de Appie? Een kleuter die de boel op stelten zet op school en die meer op de gang staat dan dat ‘ie in de bouwhoek zit? Of een ontsporende puber, die ‘s nachts stiekem langs de regenpijp ontsnapt om met z’n matties wiet te roken in het park? Dat is dan jouw schuld, want jij heb dat veroorzaakt. Alleen slechte ouders hebben slechte kinderen tenslotte. Toch…?
Dat is althans de wijdverspreide opvatting. Als het met kinderen fout loopt, dan wijzen alle beschuldigende vingers vrijwel automatisch naar de ouders. Een kind is tenslotte een product van z’n opvoeding, dus dan is één en één snel twee. En hoe kan het ook anders, met de huidige generatie ouders, die zich weliswaar als konijnen voortplanten, maar vervolgens school en kinderopvang fulltime voor de uitwassen van hun geslachtsdrift laten opdraaien, terwijl zij zichzelf verpozen in kantoortuin, op de vrijmibo en daarna op Facebook en WhatsApp, ipv hun kroost als fatsoenlijke volwassenen richting de volwassenheid te helpen. Geen wonder dat de jeugd van tegenwoordig opgroeit voor galg en rad.
Lees ook: De ‘Moederschaps Challenge?’ #Bullshit.
Welke ouder voelt niet regelmatig de priemende ogen van de buitenwereld in zijn rug prikken als zijn kind zich misdraagt? Welke ouder gaat niet gebukt onder de horrorverhalen over de alsmaar verwender wordende ‘achterbankgeneratie’ en voelt zich niet schuldig als hij even met zijn smartphone op de bank kruipt, omdat dat eigenlijk gelijk staat aan pure kindermishandeling? Maar niet alleen zijn die veroordelingen wat al te makkelijk, ze zijn ook nog eens pertinent onwaar. Onderzoek toont namelijk aan dat we meer tijd dan ooit aan onze kinderen besteden en opvoeding tegenwoordig bijna een soort religie is geworden. De schuld voor lastig of problematisch gedrag van een kind dus zomaar klakkeloos bij de ouders over de schutting werpen is dus, júist in deze tijd, als iemand zonder bewijs toch levenslang achter de tralies gooien. Terwijl de wet niet voor niets predikt: innocent until proven guilty. Maar als ouders verworden we al snel tot een soort collectief van Steven Avery’s.
Het wordt eens tijd dat we ons niet zonder slag of stoot meer naar de beklaagdenbank laten slepen, want ook al maken we ongetwijfeld fouten en is het niet altijd makkelijk om de verantwoordelijkheid voor het ongeleide, stuiptrekkende wezen dat een kind vaak is, op ons te nemen, meestentijds doen we het gewoon hartstikke goed. Maar dat hardnekkige stigma van de ‘slechte ouder’ is heel moeilijk af te schudden, wat niet alleen zorgt voor verdeeldheid binnen de ouderschapsgelederen, omdat we er zo onzeker van worden dat we elkaar van de weeromstuit maar naar het leven gaan staan, maar bovendien ook onze kinderen wegzet als een soort apathische groep weerlozen, die allemaal het slachtoffer zijn van hun meedogenloze opvoeders en niet ook voor een groot deel simpelweg van: zichzelf. Alsof ze tot hun 18e of 21e, een soort robots zonder eigen wil zijn, die klakkeloos doen waarvoor wij ze geprogrammeerd hebben en daarna vervolgens bij de psychiater op de bank kunnen gaan liggen huilen dat het mama’s schuld is dat ze uiteindelijk met een existentiële crisis en een weggevreten neusbotje van het coke snuiven in de goot belanden. It’s not me, it’s mommy dearest.
Gelukkig staat de Wereld Gezondheids Organisatie (WHO) tegenwoordig aan de ouderkant en heeft die onderzocht dat probleemkinderen meestal niet gemaakt worden door hun ouders, die maar vooral aan door sociaal-economische klimaat waarin ze opgroeien. En je kunt natuurlijk moeilijk tegen de ouder van een rellende puber zeggen: “Ja, eigen schuld, dikke bult, had je maar gewoon niet arm moeten zijn”, of “Had dan ook een groter huis gekocht!” Dat is hetzelfde als tegen iemand met kanker zeggen “Tja, word dan ook gewoon niet ziek!” Dan kun je tenslotte ook op klappen rekenen, dus krijg je iets in die trant naar je hoofd geslingerd als ouder, dan vind ik het eigenlijk volledig geoorloofd om erop te slaan.
Een maatschappij die beweert het wel en wee van haar kinderen hoog in het vaandel te hebben staan, zou namelijk ook haar ouders goed moeten koesteren ipv ze stelselmatig voor het spreekwoordelijke gerecht te slepen. Dus lieve ouders, kom maar onder dat boetekleed vandaan, we hoeven ons er niet langer schuldbewust in te wentelen. Gaat heen, WhatsAppt uw kinderen dat u iets later bent en neem er ook dan nog eentje op die vrijmibo. Het vonnis luidt namelijk: u doet het goed, het is niet uw schuld, dus u bent vrijgesproken.
Lees ook: Ongevraagd advies over je opvoedskills? Dit is hét perfecte antwoord!
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
