Ouders ga eens voor uw kinderen zorgen. En snel een beetje!
Ouders van tegenwoordig, een stelletje egoïstische lapzwansen zijn het. Althans, dat vindt pedagoog Gitty Feddema. Volgens haar is het geen wonder dat onze kinderen opgroeien als een stelletje losgeslagen, onfatsoenlijke, psychologisch getroubleerde mensen. We denken namelijk alleen maar aan onszelf.
Het is geen aanvál, maar een aanspóring, zegt Feddema in een interview met het Algemeen Dagblad. Waarna ze alinea’s lang ouders anno nu met de grond gelijk maakt en neerzet als ongeïnteresseerde gemaksopvoeders die een kind hebben genomen als ware het een leuk accessoire, waar ze soms mee wensen te pronken, maar wat ze meestentijds gewoon ergens achter in een laatje laten verstoffen. “Ouders leggen de focus op zichzelf, de kinderen doen ze erbij” zegt ze. Om haar betoog kracht bij te zetten haalt ze een moeder aan die van mening was dat de school haar zesjarige zoon maar moest opvoeden, omdat ze daar zelf geen tijd voor had. Geen uitzondering, zo zijn alle ouders heden ten dage, oreert Feddema. Me, myself and I. En de kinderen hebben het nakijken.
Lees ook: Papa wil best emanciperen, maar mama liever niet!
Deze ouderlijke nonchalance leidt volgens haar tot een totaal onopgevoede generatie van ongelukkige, agressieve, onzekere, narcistische sujetten, die de samenleving om zeep zal helpen. Al die kinderen die naar de opvang gaan, dat is gewoon ‘gesubsidieerde kinderverwaarlozing’. Zo. BAM. Dat we het maar even weten, jongens. Zullen we onszelf dan nu maar gewoon collectief aan gaan geven bij de Kinderbescherming, want het is wel duidelijk dat we eigenlijk op z’n minst een rondje zouden moeten brommen voor ons wangedrag. De oplossing heeft Feddema trouwens ook: gewoon de eerste vier jaar niet meer werken. Of er in ieder geval voor zorgen dat er helemaal geen zorg van buitenaf meer nodig is. En als je kinderen dan eenmaal op school zitten, nou vooruit, dan mag je wel weer wat centjes gaan verdienen. Maar ook niet teveel hoor, denk erom. Want de kinderziel blijft namelijk tot ver in de puberteit heel teer.
Oke. Ik heb zowat een dag nodig gehad om tot mezelf te komen na het lezen van dit moralistisch geblaat. Want serieus beste mevrouw, wie denkt u wel niet dat u bent? Ja ja, een pedagoog, dus ja, u heeft er zeker voor geleerd? Maar u blaast nogal hoog van de toren met uw beweringen, vindt u niet? Zeggen dat ouders van nu alleen maar aan zichzelf denken en geen aandacht meer aan hun kinderen willen besteden, sodeju, dat is nogal een beschuldiging. Ik ken namelijk best wel wat ouders van nu en dat zijn allemaal zeer liefdevolle mensen die het beste met hun kinderen voor hebben. Die hun godvergeten, stinkende best doen om ze het allerbeste te geven. Die meer dan ooit bezig zijn met hun ontwikkeling, met zaken als hechting en opvoeding, hun leven inrichten rondom hun kinderen, in een poging hen zo goed mogelijk te faciliteren op hun weg naar de volwassenheid. Ik ken geen ongeïnteresseerde, jantje-van-leien ouders, hoor. Dus waar u die vandaan haalt? Ik heb werkelijk geen idee.
Ik ken wél heel veel ouders die zich tien slagen in de rondte werken om alles voor elkaar te krijgen. Ouders die beiden moeten werken, omdat ze de hypotheek moeten betalen en hun kinderen te eten moeten geven. En nee, dat zijn geen ouders die, zoals u in uw stuk beweert, liever drie keer per jaar op vakantie gaan en twee dure auto’s voor de deur hebben staan dan dat ze tijd doorbrengen met hun kinderen. Sterker nog, de meeste ouders die ik ken moeten flink sparen om twee weekjes met het gezin op zomervakantie te kunnen, komen iedere maand net uit met hun zuurverdiende geld en dat komt dan niet omdat ze stiekem veel te ver boven hun stand leven en persé willen tonijnvissen op de Malediven, of in een huis wonen dat eigenlijk te duur is. Weet u hoe dat komt? Omdat dat nou eenmaal het leven is van tegenwoordig.
Ik snap dat u van de generatie van ‘vroegah was alles beter’ bent, maar weet u, die tijd is dus voorbij. Jonge ouders móeten veelal met z’n tweeën werken om het leven te bekostigen. Dat leven is namelijk best wel duur. Ja, ook voor mensen met goede banen, zelfs die kunnen het niet meer bolwerken op één, of op een parttime salaris. En ik mag toch aannemen dat u wel van mening bent dat al die verwaarloosde kindjes moeten eten en aangekleed moeten worden? Tja, weet u, dat is niet gratis, hoor. En oh ja, de zorg van tegenwoordig, die is ook niet gratis. Net als de huizen, de opleidingen en de sociale zekerheid. Allemaal niet gratis. Voor niks gaat namelijk tegenwoordig alleen de zon nog op en aangezien kinderen nog steeds niet kunnen leven van de lucht, zal er toch brood op de plank moeten komen.
De overheid moet compenseren, zegt u, zodat ouders het werkbijltje erbij neer kunnen gooien om voor de kinderen te zorgen. Maar mag ik bij u dan een mooi overheidsconcept introduceren dat de participatiemaatschappij genoemd wordt? Wat kort gezegd inhoudt dat die beoogde geldschieters van u hun hand stevig op de knip houden en daarmee eigenlijk ouders een dikke middelvinger geven. De dames en heren op het Haagse pluche zijn namelijk van mening dat alle ouders moeten werken. Zodat iedereen een bijdrage levert aan het BNP. En oh ja, zorg en dat soort dingen, daar mogen we lekker helemaal zelf voor opdraaien, want dat is tenslotte gewoon een burgerverantwoordelijkheidje. Subsidie? Dat is tegenwoordig een scheldwoord. Dus oudercompensatie uit het Haagse, weet u wanneer dat zal gaan gebeuren? When hell freezes over, that is when.
En dan hebben we het nog niet eens gehad over het feit dat we niet meer leven in de pruimentijd, toen moeder de vrouw met krulspelden in haar haren de hele dag niks anders te doen had dan boterhammen smeren voor haar kroost, terwijl de heer des huizes op kantoor zat. Things change lady, roll with it. De wereld waarin u leeft, beste mevrouw, die bestaat niet meer. Ja, ouders van tegenwoordig zijn druk. Maar weet u, ze zijn ook een stuk bewuster bezig met de ontwikkeling van hun kinderen dan toen de moeders nog vastgeroest zaten aan het aanrecht. Ik kan weinig anders dan concluderen dat u blijkbaar bent blijven hangen in de jaren ’50. Toen alles klaarblijkelijk pas écht goed was. Het kan aan mij liggen natuurlijk, maar ruik ik nou een spruitjeslucht?
Dat gezeik over de afwezige, drukke ouders van tegenwoordig, ik ben er wel een beetje klaar mee. We besteden meer tijd en aandacht aan onze kinderen dan ooit tevoren, is uit onderzoek gebleken. En daarnaast: kinderen lopen geen trauma’s op als mama niet de hele dag bij ze op de bank zit. Kinderen krijgen trauma’s van mishandeling en verwaarlozing. En werken en/of je kind naar de opvang brengen valt niet onder die noemer. Ja, ik en vele ouders met mij, werken. Werken hard en veel. Maar als we thuiskomen dan knuffelen we onze kinderen. We stoppen ze in bed, we lezen voor, we luisteren naar ze, we puzzelen met ze, we gaan van de glijbaan en we hangen in het klimrek. En bovenal: we houden van ze. Onvoorwaardelijk en heel, heel erg veel. Dát voelen ze en op dat fundament groeien ze op tot fijne mensen die de wereld niet verpesten, maar mooier zullen maken. Weet je wáár de wereld van naar de gallemiezen gaat? Van azijnpissers met een opgeheven vingertje. Het gaat u maar om één ding, zegt u: het belang van het kind. Maar weet u: daar gaat het al die ouders van tegenwoordig ook om, hoor.
Lees ook: Baas in eigen buik? Niet als het aan Trump ligt…
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
