Opvoeden zonder beeldschermen: is dat nog wel mogelijk (en moet je dat willen)
Annemieke heeft grootse plannen voor een ecologische puur natuur opvoeding zonder tv of computer. Totdat ze erachter komt dat op kinderen passen Heel Erg Veel tijd kost.
“Geen tv, mobieltje en al helemaal geen iPad. In ieder geval niet tot ze 14 zijn.” Of ik niet misschien een heel klein beetje overdrijf, is K.’s voorzichtige reactie. Nee, natuurlijk overdrijf ik niet. Ik heb net een documentaire over Tippi Degré (de real life Mowgli die opgroeide in de Afrikaanse wildernis, zie hier een geweldig filmpje) gezien en zo gaan we ons kind ook opvoeden. Maar dan in Spanje. Fikkie stoken, wild kamperen, boomhutten bouwen, met flora en fauna één worden. Wat een coole kindertijd! En moet je je eens indenken wat voor een schattige foto’s dat gaat opleveren. Baby op een schaap, baby naast een kudde geiten, baby met zebra.
LEES OOK: Annemieke wil hoogzwanger 2400 km reizen. Dat vindt de verloskundige geen goed plan.
K. herinnert me eraan dat er in Spanje geen zebra’s leven. Whatever, het gaat om het principe: ik word een hippiemoeder met draagdoek en zelfgemaakte ecotenten en iedere dag leerzame tochten door de wilde natuur. Met alleen maar houten speelgoed en geen McTroep. Zonder beeldschermen om kindlief af te leiden omdat de ouders zo nodig tijd voor zichzelf willen. Ook de taakverdeling is al geregeld: ik doe het opvoeden, dan mag K. koken, aangezien mijn culinaire vaardigheden zich beperken tot koekjes bakken en het laten aanbranden van een diepvriespizza.
Dat weekend is K.’s broer met zijn koters op bezoek. Of ik even kan oppassen, zodat de mannen inkopen kunnen doen. Tuurlijk kan ik dat, ik neem ze meteen mee de tuin in. “Kijk kinderen, dit is een olijfboom, van de vruchten wordt olijfolie gemaakt, één van Spanjes bekendste exportproducten.” Twee paar ogen kijken me onbegrijpend aan. Misschien is dit een niveau te hoog voor een 8- en een 4-jarige. “Kijk, die mooie boom daar is een palmboom, die lekker ruikende bloemetjes zijn bloesem en dat halfverrotte ding, nou ja, dat was ooit een plant, ofzo. Daar niet aankomen, dat is een cactus.”
Anderhalve seconde later zet de jongste het op een krijsen. In haar hand dertig minuscule cactusstekels. K.’s broer belooft pleisters te kopen en zegt dat het misschien een beter idee is om binnen te spelen. Perfect, in ons huis geen prikkelplanten, dus vermaak je zelf maar. Dan check ik heel even m’n mail. Ga maar een boek lezen kiddo’s, is goed voor jullie leesvaardigheid. Helaas, de kleine ettertjes spelen liever een ietwat bizarre versie van 20 questions. “Mag ik een ijsje?”, “Wie vind jij liever: Elsa of Anna of Olaf?”, “Waar is papa heen?”, “Mag ik een koekje?”, “Dit is Spanje hè? Woont Sinterklaas hier?”, “Waarom is het hier zo heet?”, “Waarom is jullie huis zo klein?”, “Wie is ouder Annemieke, jij of K.?” (En bedankt, rotkind. We schelen verdomme 13 jaar en hij heeft al rimpels. Ben je blind ofzo?!). “Mag ik een snoepje?”, “Waar ligt Spanje?”, “Is dat ook in Nederland?”, “Hoeveel haren heeft Dribbel?”
“Geen idee, moet je tellen.”
…
“NEE!!!!!!!!!!!!!!!!! NIET DOEN. Ga als de sodeju weg van die hond. Oh fu… ik bedoel oeps. Ja, dat was een beetje dom idee van Annemieke, hè. Sorry. Niet huilen. Het spijt Dribbel ook heel erg. Niet huilen. Alsjeblieft niet huilen. Stop met huilen joh, stel je niet zo aan, het bloedt niet eens. Weet je wat, we gaan tekenen. Nou ja, jullie dan.” De kids zitten met papier en viltstift aan tafel en ik lig met m’n laptop op bed. Briljant, zo kan ik eindelijk m’n mails afwerken en werken de kleine monsters aan hun creatieve ontwikkeling. Tien minuten later heb ik nog steeds geen woord gehoord. Picasso’s in the making! Ik prijs mezelf om mijn geniale opvoedtalenten, kijk om de hoek en zie twee vol gekliederde kinderen. Met een vol gekladde tafel en ooit witte gordijnen die nu paars-rode streepjes hebben. Whatever. Creativiteit moet je niet beperken. Totdat ik merk dat ze ook mijn interviewaantekeningen beklad hebben. AAAARGH!!!
Hier helpt maar één ding: wijn. Ik heb het glas al tot de rand volgeschonken wanneer ik me herinner dat ik zwanger ben en dit misschien niet zo’n goed idee is. En dat het half 10 is. ’s Ochtends. De mannen laten me nooit meer oppassen als ze dit horen, wat niet eens zo heel erg zou zijn. Ik geef het op, klap mijn computer dicht en wend me tot de oplossing voor vrijwel alle first world problems: homemade chocolate brownies. Als K. en z’n broer terugkomen, is de keuken bedekt met een laag cacao, suiker en bloem. De kinderen likken nog halfvolle beslagkommen uit (is rauw ei slecht? Vast niet) terwijl ze voor de oven zitten en proberen in hun hoofd tot 582 te tellen, want anders “Mislukken de brownies, ontploft de oven en wordt Sinterklaas boos op ons.” (Ja, ik weet het, evil van me, so what?!). Ik vraag ‘m hoe hij ooit iets gedaan krijgt. Het antwoord: “De heilige drie-eenheid: tv, computer en iPad. Zet YouTube aan, klik op Peppa Pig en je hebt urenlang tijd om te werken.”
Die avond: “Goh K., weet je, ik heb nog eens nagedacht en een onderzoek gelezen en die computers schijnen helemaal niet zo slecht te zijn. Goed voor de motorische ontwikkeling enzo en digitale vaardigheid. Onze baby moet toch een beetje met de tijd meegaan, vind je ook niet?”
Annemieke kreeg de schrik van haar leven toen er zomaar twee streepjes op die test stonden. Met haar vriend K. (die blij is met het onverwachte nieuws) en hond Dribbel (die naar alle kinderen onder de 10 gromt) woont ze in Spanje.
LEES OOK: Hoe Annemieke (vijf maanden zwanger) van haar paard af voel (ohh…de baby!).
