Om je dood te schamen: als je kind (letterlijk) van zich af bijt
Als ouder doe je je best om je kinderen manieren te leren. Met bestek eten, met twee woorden spreken en geen geweld gebruiken; je wilt van je kind een fatsoenlijk mens maken. Maar wat doe je als jouw kind zich gedraagt als een dolle hond?
Mijn oudste dochter was een schattige peuter om te zien. En ze was ook heel erg lief. Echt waar. Als ze niet haar net verworven, hele scherpe kleine tandjes in je vlees zette in ieder geval. Mijn dochter was namelijk een bijter. Geen idee hoe het kwam, maar op een dag besloot ze ineens dat ze niet voor niks tanden had gekregen en dat haar gebit een prima wapen was om in te zetten als ze het ergens niet mee eens was. Wat, zoals iedere ouder weet, nogal eens het geval is bij peuters. Zowel haar vader, broer en ik hebben zeker een jaar lang rondgelopen met tandafdrukjes overal waar onze huid op enig moment onbedekt was geweest. Als ik terug denk aan die tijd krimp ik nog steeds in elkaar bij de herinnering aan de verzengende pijn van die tandjes die diep in mijn vlees weg zonken.
LEES OOK: Hoe ik leerde begrijpen waarom ouders van makkelijke kinderen zulke irritante mensen zijn.
Persona non grata van het kinderdagverblijf
Dat ze haar eigen familie aanviel als een losgeslagen hond met rabiës was al erg genoeg, maar het werd pas echt beschamend toen ze ook nog in het openbaar om zich heen ging happen. Niet zelden werd ik bij het ophalen van het kinderdagverblijf apart genomen door de leidster, die me dan vertelde dat mijn dochter wéér een ander kindje gebeten had, wat dan in een hoekje heel zielig stond te huilen, wijzend op de bijtafdrukken in zijn verder zo puntgave peutervelletje. Waarna ik dus met het schaamrood op mijn kaken op z’n moeder af moest stappen om mijn nederige excuses aan te bieden en dingen te stamelen als: “Dat doet ze anders nóóit!” En dat komt natuurlijk niet zo heel geloofwaardig meer over als jouw kind iedere dag de huidschilfers tussen haar tanden heeft hangen. Dus binnen de kortste keren was mijn dochter de persona non grata van het kinderdagverblijf.
Klap van de molen
Iedereen weet dat peuters ongeleide projectielen zijn. Dat het niet gelijk betekent dat ze geïnstitutionaliseerd moeten worden als ze uit de toiletpot drinken, of zich midden in de supermarkt ineens uitkleden en dan een driftbui krijgen omdat ze geen familiepak bokkenpoten mogen openscheuren. Alle ouders hebben begrip voor dergelijke taferelen, want we hebben het allemaal meegemaakt. Gaat je kind echter geweld gebruiken, dan houdt het snel op met de empathie. Slaan is al niet comme-il-faut, maar bijten is helemáál not done. Gaat een kind zijn tanden gebruiken om zich te laten gelden dan is dat toch wel een teken dat-ie een behoorlijke klap van de molen heeft gekregen. Denk maar niet dat je kind dan nog een begerenswaardige kandidaat is voor playdates. Al die ouders zien het tenslotte al met een hakbijl voor de badkamerdeur staan, terwijl zij met hun eigen brave kindje door het raampje proberen te ontsnappen. Here’s Johnny, zeg maar. En dat is dan jouw kind.
Ik had geen flauw idee waarom mijn dochter aan het bijten sloeg. Ze had geen diepgeworteld trauma wat haar dwars zat, kon destijds ook al heel behoorlijk praten en ik heb haar nooit lijfstraffen gegeven, dus ik kon geen valide reden verzinnen voor haar bijterij. Maar ondertussen liepen alle kindjes in de wijk rond met de tandafdrukken van mijn dochter in hun vel en werden wij daardoor zowat de paria’s van de buurt. En de eerlijkheid gebiedt te zeggen, als het mijn kind was geweest dat steeds de gebeten hond was, was ik ook niet blij geweest en had ik me misschien ook afgevraagd wat er mis was met die agressieve bijtende blaag.
Dat het helemaal geen heel buitensporig vreemd gedrag is voor een peuter om te bijten stemde mij na een rondje Googlen wel enigszins gerust, maar leuker werd het er niet van. Het is tenslotte toch niet fijn als iedereen om je heen bezig is kleine mensjes op te voeden en jij blijkbaar een beest hebt gebaard. Gelukkig ging het uiteindelijk vanzelf over en heb ik nu al een hele tijd een meisje dat lekker normaal begint te gillen als ze het ergens niet mee eens is. Overigens klinkt ze dan soms ook als een aap wiens banaan wordt afgepakt, dus wellicht dat ze altijd wel iets dierlijks zal houden. Maar goed, uiteindelijk zal ze haar weg naar de wereld van de mensen wel weten te vinden. Met Mowgli is het tenslotte ook goed gekomen.
LEES OOK: Toen het opvoeden begon en Vala haar man aan zijn lot overliet.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
