Ode aan mijn kraamverzorgster: “Die eerste nacht heb ik de uren liggen tellen tot ze kwam”

Na een niet al te florissante zwangerschap (ze kreeg last van bekkeninstabiliteit) kwam Desirees zoon met een keizersnede ter wereld. Ze was meteen dol op hem, maar hoe het allemaal moest met die baby…. Daarom een ode aan haar kraamverzorgster, die haar over de eerste hobbels heen hielp.

Na de bevalling van Mats hebben hij en ik nog drie dagen in het ziekenhuis gelegen. Ik, omdat ik een keizersnee had gehad en Mats om zijn glucosewaarden te hoog waren. Maar toen mocht ik dan eindelijk naar huis. Mijn vriend Roy reed me in een rolstoel richting uitgang en net op dat moment kwamen de kraamtranen in volle vaart naar buiten zetten. Mensen knikten vriendelijk naar me en feliciteerden me, maar ik kon alleen maar janken.

We kwamen laat in de middag thuis en daarom kwam de kraamverzorgster niet meer. Roy en ik stonden samen naar de Maxi-Cosi met onze zoon te staren en wisten even niet wat we precies moesten doen. Het schema met voeden en verschonen begon en ik baalde enorm, omdat het maar niet wilde lukken met de borstvoeding. We gingen de nacht in en Mats begon te huilen. Hij huilde en huilde en huilde en Roy en ik raakten er helemaal van slag van. ‘Wat moesten we doen?’ Ten einde raad hebben we maar de verloskundigenpraktijk gebeld en zij raadden ons aan dat een van ons bij Mats zou blijven en de ander zou gaan slapen. Een goede tip die we in de weken erna nog vaak ter harte namen.

Maar goed, ik stond zo ongeveer te juichen toen de kraamverzorgster de volgende dag om negen uur bij ons aanbelde. Eindelijk iemand die wist hoe het moest: een baby verzorgen. Nu zou het goed komen. Ik had echt het idee dat ze Roy en mij een soort gebruiksaanwijzing van ons kind moest geven, want wij wisten werkelijk helemaal niks. Ook was het fijn dat ze er was om een beetje te helpen in huis, omdat ik vanwege mijn buikwond niet te zwaar mocht tillen.

Onze kraamverzorgster heeft er voor gezorgd dat we een zachte landing kregen. Dat het ouderschap iets minder rauw op ons dak viel dan die allereerste nacht. Ze leerde ons hoe we Mats in bad konden doen, hoe we hem aan moesten kleden zonder dat we bang waren zijn armpjes te breken, ze vroeg me wat ik tijdens de lunch wilde eten, ze bereidde de avondmaaltijd voordat ze naar huis ging, ze liet me slapen als ik er helemaal doorheen zat en ze heeft me heel geduldig geholpen met het project borstvoeding. Van haar heb ik nooit druk gevoeld om borstvoeding te geven, maar ik wilde het zelf ontzettend graag. Daarom waren we acht dagen lang bezig om Mats zover te krijgen dat hij aan de borst wilde. Ze riep zelfs nog de hulp van een lactatiedeskundige in. Het mocht allemaal niet baten en uiteindelijk, na ruim 2 maanden kolven, gingen we definitief over op flesvoeding, maar door de rust en het vertrouwen die mijn kraamverzorgster uitstraalde voelde ik me enorm gesteund.

Het systeem van kraamverzorgenden in Nederland is uniek. Nergens anders in de wereld krijgen jonge ouders acht dagen lang hulp om het voeden en verzorgen van een baby te leren. Ik ben intens dankbaar dat ik hier woon, want zonder mijn kraamverzorgster had ik er een stuk langer over gedaan om uit te vinden dat Mats die eerste nacht zo hard huilde omdat we de speen van de fles zo  hard hadden dichtgedraaid dat onze zoon er geen voeding meer uit kreeg. En zo kan ik nog wel honderd dingen noemen.

De dag waarop mijn kraamverzorgster wegging vond ik een lastige. Ik liep met haar naar de deur en ze zag de onzekerheid in mijn ogen: “Je kan het nu echt zelf, Desiree”, zei ze. Dat klopt. Maar allemaal door haar.

Lees ook: ‘Ik was kraamverzorgster, maar toen ik moeder werd, was ik zo onzeker’