Ode aan de hulpmoeders (-én vaders): waarom ze zo hard nodig zijn

Lampionnen in elkaar flansen, cadeaus voor moeder- en/of vaderdag knutselen, meefietsen naar het zwembad of de moestuin of (ieuw!) luizen pluizen. Chantal geeft zich héél sporadisch op. Meer omdat het sociaal gewenst gedrag is en natuurlijk na veel gedram van mijn kinderen, dan dat ze het écht leuk vind. Ze kijkt met een beetje jaloezie naar de moeders die er juist plezier uithalen, die hart voor de school hebben. Want laten we eerlijk zijn: zonder die hulpmoeders wordt het behoorlijk saai voor de kinderen. Tijd om al die hulpmoeders(én -vaders) eens in het zonnetje te zetten!

Lees ook: Als je God op je blote knieën bedankt omdat de school weer begonnen is

Ik heb geholpen bij computerles, ben mee geweest met een paar schoolreisjes, geholpen met knutselen, leesmoeder geweest, meegefietst naar de moestuinen. Jahaa…ik heb mijn steentje aan de schoolactiviteiten bijgedragen. Máár ik geef toe: ik ben erg kieskeurig met het kiezen van de hulptaken, doe het soms liever niet dan wel en of ik er nu voldoening uithaal? Ach, die blije gezichten van mijn kinderen als ik eindelijk weer eens op kom dagen, doen me goed, maar hemeltjelief… ik vind het een behoorlijke opgave.

Als je dan die ene vrije dag heb, dan snak ik ernaar om tijd aan mezelf te besteden en niet aan schoolactiviteiten en drukte van anderen. Ik wil in mijn eentje shoppen, op de bank liggen en tijdschriften doorbladeren, met andere moeders theeleuten en bonbons snaaien of zoals nu: lekker van de zon genieten in mijn tuin die afgelopen winter op de schop is genomen.

Toch als ik een app’je krijg van een klassenmoeder of een mailtje van de juf of meester dat er nog niet genoeg hulpouders zijn ‘en dat het toch zo zonde zou zijn voor de kinderen als het uitje niet door zou gaan’, ben ik geneigd te zwichten. Meestal wacht ik totdat er andere ouders reageren, en mocht dat niet zo zijn, dan geef ik toe. Ik kom dan bijna altijd dezelfde gezichten tegen. Vaders en moeders die altijd klaarstaan als het nodig is. Nu kun je wel denken: ‘Die hebben vast geen baan en alle tijd van de wereld’, maar ga er maar aan staan!

Ik heb er om eerlijk te zijn, diepe bewondering voor. Want het is gewoon zo: als deze hulpouders er niet zijn, dan heeft jouw kind wel een héle saaie schooltijd. Denk je dat een leraar in zijn eentje minimaal 25 kinderen tijdens een uitje in het gareel kan krijgen? Wie beschermt jouw kind tijdens het oversteken als ze op de fiets naar een museum of zwemles gaan? Wie denk je dat (vooral bij de kleuters) ervoor zorgt dat jij een leuk cadeautje krijgt tijdens Moeder-/Vaderdag? Wie helpt jouw kind met extra oefenen om te lezen als hij er verschrikkelijk veel moeite mee heeft? Wie geeft je een waarschuwing dat je kind neten of luizen heeft? Wie helpt met Sinterklaasfeestjes, kerstdiners en paasontbijtjes? Juist ja, die hulpmoeder (of -vader)!

Mijn dank is dus enorm groot. Dank jullie wel, lieve hulpmoeders (en -vaders) dat jullie altijd klaarstaan! Zonder jullie is het maar een saaie boel voor mijn kinderen op school.

En voor de ouder die echt geen hol uitvoert op school, omdat die ene vergadering met die mannen in pak veel belangrijker is, omdat die ene deal met een klant weer brood op de plank brengt: dat glimmende gezicht van trots van je kind als jij minstens een keer per jaar op school helpt, doen alle gouden deals en belangrijke vergaderingen teniet. Echt waar!

Lees ook: 19 redenen om de juf nu meteen een standbeeld te geven