Boodschap aan de juf voor komend schooljaar: nee, ik kom niet helpen
Van ouders wordt steeds vaker verwacht dat ze komen helpen op school. De stroom van verzoeken lijkt soms wel oneindig. Vala werd er vorig schooljaar helemaal gek van. Daarom zegt ze nu bij voorbaat: sorry juf, ik kom niet.
Afgelopen schooljaar ben ik zowat kapot gegaan aan al het hulp-ouderen. Ik heb de klas gepoetst, kostuums voor voorstellingen in elkaar geflanst, juffendag-cadeaus gefröbelt, logeerbeerverslagen geschreven, pepernoten gebakken, een schoolreisje begeleid en zo kan ik nog wel even doorgaan. Wekelijks kreeg ik mailtjes met verzoeken tot ‘ouderparticipatie’. Zeer dwingende mailtjes, waarin uitlatingen werden gedaan als ‘wij verwachten dat ouders zich opgeven’ en ‘reageert u niet binnen 24 uur, dan zetten wij uw naam zelf op de lijst’. Ik heb er een extra baan aan gehad, moest er regelmatig vrij van mijn echte baan voor nemen, of ’s avonds als ik thuis kwam na een lange dag werken nog een paar uur aan de bak met knutselen, bakken en voorbereiden. Het was doodvermoeiend. En, als je erover nadenkt, best wel raar. Omdat het mijn taak niet is. Het is de taak van de school. Ik vraag de juf ook niet om mijn artikelen te schrijven.
LEES OOK: Engels leren in groep 1, is dat niet een beetje overdreven?
Kritiek op het onderwijs is not done
Als je in Nederland zegt dat je het belachelijk vindt, al dat helpen op school, kun je net zo goed meteen zelf op de brandstapel klimmen. Kritiek leveren op het onderwijs is not done en maakt van jou een grote egoïst. Want: de leerkrachten hebben het zo moeilijk, ze moeten zo hard werken, ze krijgen zo weinig steun. Daar doe ik niks aan af. Ik ga er zonder meer vanuit dat het bikkelen is in een klas met 30 kinderen. Dat er te weinig tijd en geld is en de werkdruk hoog. Ik heb respect voor de mensen die onze kinderen onderwijzen en dat iedere dag weer met grote bevlogenheid doen. Maar weet je wat het is, dat geldt toch eigenlijk voor iedereen? We moeten allemáál hard werken. Iedereen heeft te weinig uren in z’n dag. Het is niet alsof ik om 09.00 uur ’s ochtends binnenkom op kantoor, om 17.00 uur weer uitklok en vervolgens de rest van de tijd op mijn lauweren kan rusten. Ik zit heel vaak ook ’s avonds nog te werken, of in het weekend. Of zelfs op vakantie. En nee, daar krijg ik dus ook niet extra voor betaald. Het hoort gewoon bij de tak van sport. De tak van sport waar ik zélf voor gekozen heb. Als ik pertinent niet buiten werktijden nog dingen zou willen doen, dan had ik dit beroep niet moeten kiezen. En verwachten dat andere mensen opdraaien voor mijn keuze is natuurlijk onterecht.
Geen tijd, geen geld? Dan is het jammer, maar helaas
Ieder bedrijf moet zichzelf bedruipen. Een school is net zo goed een bedrijf. Ter illustratie: een krant vraagt zijn lezers niet om zelf de persen aan te zwengelen, of aan het eind van het jaar de redactie te komen stofzuigen. Daar huren ze mensen voor in, ze doen het zelf, of niet, maar hoe je het ook wendt of keert: ze lossen het op. Eigenhandig dus. Als er bij de gemeente een borrel wordt georganiseerd, dan vragen ze de burgers niet om de hapjes te komen serveren. Het is dan ook best vreemd dat, als een school besluit een zomerfeest te geven waarbij cupcakes geserveerd moeten worden, de ouders die vervolgens moeten bakken. Misschien heeft de school inderdaad geen tijd of geld om die cupcakes te maken, maar dan is het dus gewoon een kwestie van jammer, maar helaas. Dan komen er geen cupcakes. Ik snap dat het allemaal heel veel is, al die dingen die er gedaan en georganiseerd moeten worden en het is dus ook niet meer dan logisch dat de juffen en de meesters dat niet voor elkaar krijgen. Dat moet ook helemaal niet van hen verwacht worden. Maar dan ga je toch geen anderen opzadelen met werk dat niet van hen is? Nee, dan ga je als school prioriteiten stellen. En dan laat je dingen vallen. Of je zorgt ervoor dat het wél kan. Aan jou de keus, maar hoe dan ook: houd het bij jezelf. We moeten allemaal onze eigen broek ophouden.
Symptoombestrijding
Uiteraard ben ik nu weer de ontaarde moeder die niks voor haar kinderen over heeft. Maar daar heeft het toch niks mee te maken? Ik vind dat zo’n misplaatst argument. Omdat andere mensen hun zaakjes niet op orde hebben (of buiten hun schuld om niet op orde kunnen krijgen, omdat er te weinig middelen en mankracht zijn) en ik hun shit niet wil oplossen, heb ik niks voor mijn kinderen over? Wat een flauwekul. Daarmee bedoel ik niet te zeggen dat het de schuld van de juffen en de meesters is dat er te weinig tijd is voor het bakken en het knutselen en het voorlezen. Maar als ouders er een extra parttime baan aan hebben om ervoor te zorgen dat alles op school blijft draaien gaat er iets structureel mis. Ouders inzetten om kabouters te vouwen is symptoombestrijding, geen behandeling. Je lost er niks mee op.
Geen tijd om 30 kilo pepernoten te bakken
Ik heb de hele wereld voor mijn kinderen over, maar dat betekent niet dat ik op moet draaien voor andermans verantwoordelijkheden. Ik heb al genoeg verantwoordelijkheden van mezelf. Die ik keurig netjes nakom, grotendeels omdát ik dus zoveel voor mijn kinderen over heb. Omdat ik de plicht heb ze een goed leven te geven, wat betekent dat mijn man en ik geld moeten verdienen, zodat we de hypotheek kunnen betalen, eten kunnen kopen en onze kinderen kunnen geven wat ze nodig hebben. We moeten werken, een huishouden runnen en drie kinderen verzorgen en opvoeden. Het resultaat daarvan is simpel: wij hébben geen tijd over. En zelfs al had ik dat wel, dan wil ik die tijd doorbrengen met mijn kinderen en niet met twintig andere ouders en een fles Dettol op school, of ’s avonds laat achter het aanrecht omdat ik 30 kilo pepernoten moet bakken.
Ouders hebben gewoon een leven
Maar dat is toch zielig voor de kinderen, als alle ouders gaan weigeren te komen voorlezen op school? Ik denk dat dat wel meevalt. Wat je niet hebt, kun je ook niet missen. School is er volgens mij nog steeds voornamelijk om te leren. Als we al die feestelijke thema-weken, vieringen, musicals en gelegenheidsontbijten (en alle leerlingvolgsystemen en andere bureaucratische rompslomp, maar dat is weer een ander issue) zouden afschaffen komen de leerkrachten misschien weer toe aan waar ze leerkracht voor geworden zijn: onderwijzen. Ik heb zomaar het idee dat de kinderen daardoor echt niet met minder plezier naar school gaan. Ik durf zelfs te stellen dat het beter voor ze is, want als ik het zo eens aankijk bij mijn kinderen en hun vriendjes raken niet alleen de ouders, maar ook zij zelf behoorlijk gestrest van al dat gedoe. Een feestje af en toe is prima en ik wil ook echt niet zeggen dat we alle leukigheid maar in de ban moeten doen, maar met de jaarlijkse Sinterklaasviering en het Kerstontbijt zijn we er wat mij betreft wel. En dan wil ik met liefde drie kerststollen kopen om mee te geven en de kerstversiering komen ophangen in de klas. Maar ik ga niet ook nog het script schrijven voor de kleutervertolking van het Kerstverhaal en de kostuums naaien. Ik heb namelijk gewoon een leven.
Dus lieve juf, ik voel met je mee, want ik weet hoe het is om het druk te hebben. Maar komend schooljaar hoef je niet op mij te rekenen. Je kunt er nog zoveel dreigmail tegenaan smijten, maar dan verplaats ik je linea recta naar mijn spambox. En als ik je dan nog een tip mag geven: zeg zelf ook gewoon lekker nee tegen al dat gedoe. Dat kan je zomaar een burn-out schelen.
LEES OOK: De slangenkuil die schoolplein heet.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
