Mijn zoon pest een meisje op school – maar is het echt pesten?
Als moeder wil je geloven dat jouw kind een goed hart heeft. Maar wat als je hoort dat hij een klasgenootje lastigvalt? Mijn zoon Olav zou een meisje op school pesten. Althans, dat is wat ik hoorde. Maar is het écht pesten? En vooral: hoe los ik dit op?
De schok: ‘Uw zoon pest mijn dochter’
Het begon met een telefoontje van een andere moeder. “Maria, ik weet niet hoe ik dit moet zeggen, maar jouw zoon Olav is niet aardig tegen mijn dochter.”
Mijn maag draaide om. Niet aardig? Wat bedoelde ze?
“Hij maakt vervelende opmerkingen, hij lacht haar uit en soms pakt hij expres haar spullen af,” vervolgde ze.
Mijn eerste reactie? Nee, mijn zoon doet zoiets niet. Maar meteen daarna kwam de twijfel. Want wat als het wel zo was?
Ik bedankte haar en hing op. Tijd voor een serieus gesprek met Olav.
Wat is plagen en wat is pesten?
Toen ik hem ernaar vroeg, rolde hij met zijn ogen. “Mam, ik plaag haar gewoon een beetje. Dat is toch niet erg?”
En daar zat ik dan, balancerend tussen “het is gewoon een grapje” en “dit kan serieus zijn”. Want waar ligt de grens?
Plagen is speels, over en weer, zonder dat iemand er echt last van heeft. Pesten is herhaaldelijk, kwetsend en vaak gericht op iemand die zich niet kan verdedigen.
“Vindt zij het grappig?” vroeg ik.
Hij haalde zijn schouders op. “Geen idee.”
Dat was het moment dat ik besefte: hij ziet het probleem niet eens.
Hoe los je dit op?
-
Maak het persoonlijk
Ik vroeg Olav: “Hoe zou jij het vinden als iemand dat steeds bij jou deed? Als jij degene was die uitgelachen werd?” Toen werd hij stil. -
Laat hem zelf verantwoordelijkheid nemen
Ik verbood hem niet zomaar om het te doen, maar vroeg hem wat hij nu moest doen. “Als je doorhebt dat ze het niet leuk vindt, wat ga je dan veranderen?” -
Betrek de school
Ik nam contact op met de mentor en vroeg hoe zij het zagen. Zij konden mij helpen inschatten of het echt pesten was of dat het eerder onhandig pubergedrag was. -
Check in bij de andere moeder
Ik belde haar terug en zei eerlijk dat ik met Olav had gesproken. “Ik wil dit serieus nemen, en ik ga erop letten.”
En nu?
Mijn zoon is geen pestkop. Maar hij moet wel begrijpen dat ‘grapjes’ niet altijd grappig zijn. Sinds ons gesprek denkt hij beter na over hoe hij met klasgenoten omgaat.
Of het probleem helemaal is opgelost? Dat weet ik niet. Maar één ding is zeker: ik zal nooit zomaar aannemen dat mijn kind alles ‘goed bedoelt’.
