‘Mijn peuter heeft nog een speen omdat het leven voor haar ook aanpoten is’
‘Heeft ze nog een speen?’ vroeg een bekende op een verjaardag, toen ik de speen uit mijn veel te grote moedertas viste. Ik keek haar vragend aan. ‘Nee, dit is míjn speen,’ zei ik grappend.
Ja mensen, mijn peuter heeft nog een speen. Ik had er wel ideeën over van tevoren. Als ze tweeënhalf zou zijn, zouden we de speen afbouwen. Beter voor haar gebit en bovendien vind ik het boven de twee ook niet meer schattig. Maar goed, dat is gelijk nog zoiets wat op mijn lijstje kan van alle dingen die ik niet zou doen als moeder en dus wel gewoon doe. Want mán, wat vind ik consequent zijn moeilijk.
Alleen met de speen in bed
Er zijn wel regels. De speen, of ‘bietje’ zoals Loua hem nog steeds noemt, is voor in bed en moet dus ook boven blijven, maar ook die lap ik regelmatig aan mijn laars. Op sommige dagen lukt het me goed om volhardend te zijn. Er zijn ook dagen dat ze zelf haar speen boven laat en er verder niet om vraagt, maar dan zijn er óók die dagen waarop ze moe en zeurderig is en ik dat eigenlijk ook ben. Dan ben ik zo gemakzuchtig als wat en dan roep ik vaak na één keer zeuren al: jaaahaaa, pak ‘m maar. Want even eerlijk; het is een wondermiddel bij vermoeidheid, slapen, zeurende kinderen en andere algehele malaise. Maar hij moet toch echt een keertje weg.
LEES OOK: Vies maar waar: het speentje van je kind afsabbelen is gezond
‘Zó kom je van de speen af’
Er zijn hele onderhandelmethodes: cadeautjes die uit speentjes in de grond groeien, speentjes op de post voor baby’s, er zijn boekjes over spenen, speciale feeën die hem mee komen nemen óf bij sommige kinderen wordt hij gewoon rigoureus doorgeknipt of weggegooid. Ik ben van alles op de hoogte, maar tóch blijft het zo lastig om mijn poot stijf te houden. Ik heb er eigenlijk gewoon geen zin in.
Maar zo pak ik het aan
En weet je waarom? Omdat ik het ook gewoon wel zielig vind. Die kleintjes moeten al zoveel en de peutertijd is ook voor hen flink aanpoten. Het speentje geeft haar troost en daarom knijp ik soms een oogje toe. Ik ben toch altijd al een volg-je-eigen-gevoel-moeder geweest en tweeënhalf is ook nog maar zo klein. Pas tweeënhalf jaar op de wereld, kun je het je voorstellen? Ik zeg nog wel eens ‘een tijdje terug’ over iets wat eigenlijk 6 jaar geleden is gebeurd. Moet je nagaan.
Dus, maak je je zorgen om de speen? Of dat je kind nog steeds de fles drinkt? Of nog niet zindelijk is? Maak je niet zo druk. Kinderen geven hun eigen tempo aan. Jij kunt de dingen zo mooi bedenken, maar die eigenwijze peutertjes kiezen hun eigen pad. Maakt dat deze leeftijd tegelijkertijd ook niet zo leuk? Het komt écht wel goed. En anders zit er maar één ding op: cold turkey stoppen en een paar dagen door de hel. Je kind zal je haten, maar dat gaat vast wel weer over.
Moederschap in vrolijke chaos – dát is het motto van Birgit (28). Samen met haar vriend D. geniet ze van haar liefdevolle blended family met twee (bonus)pubers Dion (16) en Kaia (14) en hun dochter Loua (2). Schrijven doet ze al haar hele leven en als (bonus)moeder heeft ze genoeg te vertellen. Van haar soms naar structuur verlangende Pippi Langkous-huishouden en ik doe-maar-wat-opvoeding tot reizen naar Bali met het gezin en het managen van de driftbuien van de peuterprinses. Volg haar ook via Instagram.
