‘Mijn man zorgt voor de kinderen en iedereen vindt dat knap’

Bij Sia (35) thuis is de verdeling simpel: haar man zorgt voor de kinderen, zij verdient het geld. ‘Zo knap van hem, zegt iedereen. Ik snap daar niets van.’

“We werkten allebei fulltime, wilden graag kinderen en zouden beiden een stapje terug doen naar vier dagen. In de praktijk deed ik twee stapjes terug en mijn man nul. Hij wilde wel, maar zijn baan liet het niet toe. Dat was niet alleen vervelend voor hem, maar ook voor mij. Hij miste veel van onze oudste (nu 6), en nog meer van de twee kinderen die daarna kwamen. Ik op mijn beurt kon mijn werk eigenlijk niet in drie dagen kwijt waardoor ik alle avonden werk aan het inhalen was. Bovendien was het financieel onlogisch, want ik verdiende meer. Als ik een paar uur meer zou werken per week en we zouden het financieel wat rustiger aan doen, zouden we het makkelijk redden zonder zijn inkomen. Toen was de keuze snel gemaakt.

LEES OOK: ‘Als mijn man ze slaat, voel ik zelf de pijn’.

‘Wat knap’, zeiden veel mensen om ons heen. Die reactie krijgen we – of eigenlijk: krijgt hij – nog steeds vaak. Zo knap dat hij voor zijn kinderen kiest en niet voor zijn carrière, zo knap dat hij de hele tijd thuis is en voor zijn eigen kinderen zorgt. Misschien ligt het aan mij, maar ik begrijp helemaal niets van die reactie. Als niet hij maar ik was gestopt met werken, had ik te horen gekregen dat ik ouderwets was, mijn opleiding – en leven – vergooide en financieel onafhankelijk moest zijn. Dat weet ik, omdat twee vriendinnen van me thuismoeder zijn en dit allemaal te horen kregen. Maar als een vader zijn carrière ‘opoffert’ om voor zijn eigen kinderen te zorgen, is dat blijkbaar bewonderenswaardig. Heel apart.

Sinds mijn man meer bij ze is, zijn de kinderen ook meer op hem gericht. Soms vind ik dat wel moeilijk. Als ze vallen, roepen ze om papa. Hij krijgt meer knuffels dan ik. Inmiddels weten ze dat ik ze altijd het verhaaltje voor het slapengaan voorlees, maar eerst vroegen ze dan ook altijd om mijn man. Ik heb geen last van schuldgevoel, maar dan voelde ik me wel afgewezen. Aan de andere kant, sinds mijn man de opvoeding doet, luisteren de kinderen ook beter. Hij is strenger dan ik en dat weten ze. Omdat hij consequent is, kan ik af en toe toegeven zonder dat er meteen rampen gebeuren. Dat vind ik fijn. Hij was altijd al de betere opvoeder. En ik de betere werker.’

LEES OOK: ‘Steeds vaker dacht ik: ik lijk wel gek dat onze kinderen hier opgroeien’