Mijlpalen waar je bij je tweede (derde, vierde) kind niet zo op zit te wachten
Als je je eerste kind hebt gekregen is alles nieuw, spannend, leuk. Je verheugt op je iedere ontwikkeling die nog komen gaat, kunt bijna niet wachten tot de volgende mijlpaal. Krijg je eenmaal een volgende baby dan weet je: sommige feestjes vier je eigenlijk liever niet. Zoals:
Lees ook: Zwangerschapsmijlpalen die niet in de boekjes staan.
- De nachtvoedingen. Serieus, ik verheugde me daar dus op toen ik voor de eerste keer zwanger was. Ik had namelijk allemaal gelukzalige plaatjes gezien van moeders in zijden nachtjaponnen die in designerkinderkamers in designerschommelstoelen hun baby zaten te voeden. Zo gezellig leek me dat. Toen mijn baby er eenmaal was bleek het nachtbraken een stuk minder idyllisch (en een zijden nachtjapon had ik ook al niet). Bij mijn tweede en derde verheugde ik me dus vooral op het moment dat ik niet meer midden in de nacht slaapdronken ergens een fles in moest zien te proppen.
- Nieuwe kleertjes. Hoe groter de baby, hoe leuker de kleertjes is mijn ervaring (of je moet heel erg van pastelkleurige onesies met schaapjes houden natuurlijk, dan heb ik niks gezegd). Ik kon mijn zoon dus wel groot kijken, zodat hij in al die kekke spijkerbroekjes en stoere capuchontruien paste die ik voor hem had ingeslagen. Nog steeds vind ik kleren voor oudere baby’s en kinderen leuker dan wat er is voor de allerkleinsten. Maar nu moet ik toch een traantje wegpinken, iedere keer als ik een maatje op moet bergen. Ze zijn namelijk maar zo kort zo klein. En ach, zo’n schapenpakje knuffelt toch lekkerder dan een jeans.
- De eerste hapjes. Niet wáchten kon ik, totdat mijn zoon zijn eerste geprakte worteltje zou eten. Dat leek me nou leuker dan leuk, zo’n prutjes en prakjes etende baby. Inmiddels wenste ik dat mijn baby voor altijd en eeuwig aan de flessen zou blijven. Wát een gedoe is dat vaste voedsel namelijk. Niet alleen duurt het een eeuwigheid voor je kind eenmaal een substantiële hoeveelheid groenteprak binnen heeft, of die soepstengel daadwerkelijk in z’n mond heeft gestopt ipv hem rondom de kinderstoel te verkruimelen, je kunt binnen de kortste keren een nieuwe vloer kopen (ik legde serieus op een gegeven bij iedere maaltijd een oud, plastic douchegordijn onder de stoel van mijn zoon omdat het parket de liters pastasaus gewoon niet aan kon), het hele melkschema komt in de war en als je echt pech hebt gaan de darmen van je kind ook nog eens gillend over de zeik van al dat echte eten, waardoor je je weer terug waant in de kraamweken toen je baby ook de hele toko bij elkaar schreeuwde van de kramp. Als het aan mij lag, leefden kinderen de eerste vier jaar op alleen melk. Maar ja, dat mag dan weer niet van het CB.
- De eerste stapjes. Nog zoiets waar ik reikhalzend naar uitkeek. Toen het eenmaal zover was, ging ik dagelijks zeker zes keer bijna ten onder aan pure doodsangst. Je kind zwabberend en zwaaiend op die kromme spekbeentjes door de kamer te zien gaan (rakelings langs glazen tafels, hardhouten dressoirs en andere attributen waar ze mogelijk ernstig letsel door kunnen oplopen) is zenuwslopend. En hoe vroeger ze ermee beginnen, hoe erger. Mijn dochter liep een week voor haar eerste verjaardag. En ging toen eigenlijk meteen rennen. Het is een wonder dat ik destijds geen hartaanval heb gehad. Wat mij betreft mag haar zusje stationair blijven tot ze ruim 2 jaar is.
- De eerste woordjes. Ja ja, hartstikke leuk hoor, die eerste keer dat ze “Mama” zeggen. Je hart maakt een sprongetje enzo, puur genieten. Maar daarna houdt het dus niet meer op met het geklets. Gewoon nooit. En hoor je dat woord de hele dag: “Mama? Mama! Mamaaaaaa! MAH-MAAAAAAAAAH!!!”. Echt, onderschat de waarde van stilte niet. Een baby die nog niet kan praten is hemels. Geniet ervan zolang het kan.
- Zindelijkheid. Toegegeven, het ís heerlijk om de luiers de deur uit te kunnen doen. De weg ernaar toe is echter hels. Verplichte wc-bezoekjes, zingende potjes in kikkervorm om er ‘iets leuks’ van te maken, op een koude badkamervloer boekjes voorlezen terwijl je kind op de pot zit te wachten op een drol, natte broeken, poep op het tapijt, echt, ik heb er zowat een trauma aan over gehouden. En áls het dan eindelijk zover is, mag je vervolgens dagelijks een walmende peuterkont afvegen. Wat ik persoonlijk eigenlijk nog veel viezer vindt dan het verschonen van een baby die net een bruine bonen prutje heeft gegeten.
Bekijk ook: Dag babykamer en hallo peuterparadijs. Inspiratie voor de slaapkamer
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
