8 Belangrijke mijlpalen die wel wat meer waardering verdienen
Je kijkt er als ouder reikhalzend naar uit: die eerste doorslaapnacht, eerste stapjes, eerste woordjes. En dat is ook allemaal hartstikke leuk. Maar er zijn nog meer mijlpalen die gevierd mogen worden. Die onterecht een beetje in het verdomhoekje blijven hangen. Terwijl ze heel wat waard zijn. Zoals bijvoorbeeld:
Lees ook: Brief aan mijn zoon die opeens geen kleuter meer is: zullen we nog één keertje knuffelen?
* Als je kind z’n eigen neus kan snuiten.
Lijkt misschien futiel, maar is echt het ophangen van de slingers waard. Als je je kind in de winter namelijk niet meer continue achterna hoeft te lopen met een doos Kleenex, om de vijf minuten scanderend “Snuiten! Harder! Nog harder!” en een dweil die je achter je aan trekt om het snotspoor weg te werken is dat een feestje waard. Alleen al vanwege de tijd die je ermee wint. Echt opgeteld, heb je dan zomaar drie uur op een dag extra. Moet je je voorstellen wat je in die tijd allemaal kunt doen!
* Als je je kind heel even alleen kunt laten.
Dat je bijvoorbeeld boven de was op kunt hangen zonder dat er beneden iemand met z’n kop door de glazen salontafel valt, of drie voortanden breekt op de radiator. Of zonder dat je bang hoeft te zijn dat je, als je weer beneden komt, een kind aantreft bovenop het aanrecht, met een vleesmes in z’n hand en z’n hoofd in een pak chocoladevlokken. Dat moment dat je misschien zelfs even heen en weer kunt rennen naar de glasbak of, als we even groots dromen, een boodschapje kunt doen in de wetenschap dat je kinderen nog leven en je huis er nog staat als je terugkomt.
* Als je weer alleen naar de wc kunt.
Er eens even goed voor gaan zitten op de porseleinen troon en dan niet opeens oog in oog staan met je kind, dat de deur openzwaait en roept “Mama, waar ben je? Wat ben je aan het doen?” en dan gewoon blijft staan terwijl jij een grote boodschap doet. De eerste keer dat je die vijf minuten privacy terugkrijgt zit je te juichen op de pot. Gegarandeerd.
* Als ze een pilletje kunnen slikken (zonder dat dat een drama wordt).
Zo makkelijk, dat ze gewoon een paracetamolletje naar achteren slikken als ze koorts hebben (zonder hysterische uitroepen van “Ik stik! Ik stííííík! Mama, ik kan dat niet doorslikken!”), in plaats van dat je midden in de nacht van dat vloeibare spul op zo’n lepeltje moet gaan gieten, wat er dan áltijd naast loopt, of wat je kind dan net zo hard weer uitspuugt omdat die zooi dus helemaal niet naar bananen smaakt, zoals de verpakking belooft. En dat je dan bij het ochtendgloren een spoor van die chemische rode druppels op de overloop aantreft (omdat jij met je slaaphoofd van de badkamer naar de kinderkamer bent gewaggeld met een lepel van dat spul), die inmiddels helemaal aangekoekt zijn.
* Als ze gericht kunnen overgeven.
In een emmer dus. Of in de wc. Of desnoods in de wasbak. Maar in ieder geval niet meer in bed. Of op de overloop. Of op het hoogpolige tapijt in de woonkamer. Scheelt zoveel rotzooi en was (en kokhalsneigingen). Kotsende kinderen zijn al de hel, dus op het moment dat dat ook maar enigszins gereguleerd kan gebeuren, heb je al een halve wereld gewonnen.
* Als je kind zelf drinken kan inschenken.
Dat jij gewoon op de bank kunt blijven zitten als ze dorst hebben. En dat ze dan gewoon naar de koelkast lopen, het pak appelsap pakken en een glas inschenken, zonder dat de vloer gedrenkt wordt in een zee van sap. Of dat ze een glas onder de kraan kunnen houden en dat vol kunnen laten lopen, zonder dat ze die kraan zo hard opendraaien dat er een soort fontein ontstaat, waarna jij weer kunt dweilen. Oh, en dat ze dan voor jou ook gelijk iets kunnen inschenken, als ze toch bezig zijn. Handig!
* Als ze zichzelf kunnen wassen.
Niet meer met opgestroopte broekspijpen in de douchecel moeten staan om je kind te moeten schrobben, omdat anders bepaalde plooien en gaten gegarandeerd gaan schimmelen. Niet meer iedere keer een strijd moeten leveren als er haren gewassen moeten worden omdat je kind panisch is dat het zeep in z’n ogen krijgt. Niet meer na iedere douchebeurt van je kind zelf als een verzopen kat uit de badkamer hoven komen. In plaats daarvan gewoon zeggen: “Ga je even douchen?” en dan zelf op de overloop de was kunnen opvouwen. Of lekker beneden kunnen blijven Netflixen.
* Als ze hun eigen billen kunnen afvegen.
Mijn persoonlijke favoriet. Want echt, ik verschoon nog liever een ontplofte luier van een baby die de vorige avond bruine bonen schotel heeft gegeten, dan dat ik een peuter,- of een kleuterkont afveeg. Hoe fijn die zindelijkheid ook is. Wat mij betreft is er namelijk weinig viezer dan zo’n walmende bips met poepresten (nou ja, die kots in het hoogpolig tapijt scoort ook hoog). Het moment dat ze naar de wc gaan en dat je dan niet meer hoort: “Mamaaaaa, ik ben klaahaar!” is met recht champagne waard.
Lees ook: 10 Slechte gewoonten waar ouders nu mee moeten stoppen.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
