Het meisje en de diarree – Marcels eigen horrorverhaal
Marcel is journalist, getrouwd met Carlijn en heeft een baard, alsmede een dochter die Sammie heet. Op Me-to-We.nl vertelt hij hoe dat zo is gekomen. En hoe het nu verder moet.
Lees ook: Wat je denkt als de baby ziek is
Ken je die scène uit The Exorcist, die horrorfilm uit de bange jaren zeventig? Waarin dat door de duivel bezeten meisje wagonladingen braaksel over een behulpzame priester uitwerpt? Zo niet, even googlen. Of beter: bekijk die film, want toch wel een klassieker in het genre. Hoe dan ook: daar moest ik aan denken toen ik drie dagen geleden Sammies babykamer binnenliep na een iets te lange huilsessie van haar kant. De kamer rook naar de hel. Een geur die ik nog niet eerder had geroken en waarvan ik niet had kunnen vermoeden dat mijn dochter die zou kunnen voortbrengen. Ik checkte voor de zekerheid dus eerst even of er niet een gestorven buurtkat onder haar kribbe lag dood te gaan, maar nee, het was Sammie.
Ze had niet gekotst, maar gescheten. Er is geen mooier woord voor dan dat. Het was schijt en het was – net als in de film – in grote hoeveelheden en duizelingwekkende snelheid van tussen haar billen gekomen. En het zat niet alleen in haar pamper, maar ook in haar nek en haar en slaapzak en bed. Ze had een vorm van diarree die ik nog nooit eerder heb gezien in mijn anderhalf jaar als vader. Ook niet bij andere kinderen. Het dichtst bij kwam dat ene toilet op een Thais eiland waar ik een zenuwplas wilde doen nadat een bootlading Chinese toeristen voor mij datzelfde toilet had bezocht. Het was, kortom, horror.
Nu raak ik niet snel in paniek, maar ik heb toch een vuistdikke drie minuten staan nadenken – neus dicht – hoe ik dit aan ging vliegen. Carlijn was een paar nachtjes weg in verband met iets-leuks-met-vriendinnen, dus ik was op mezelf toegewezen. Uiteindelijk besloot ik zachtjes achteruit te lopen, hopende dat Sammie me niet had gezien. Carlijn zou over twee dagen terug zijn en zij was nu eenmaal beter met dit soort dingen.
Gebbetje, uiteraard, rustig maar.
Natuurlijk heb ik de boel afgehandeld. Ik tilde de kleine horrorpoeper uit haar nest, kleedde haar uit, zette haar in bad, spoelde haar af, waste haar haar en de rest, deed haar schone dingen aan en stak alle ondergekakte kleding in brand. Daarna ging Sammie weer slapen en ik ook, zeer tevreden met mijn kordate optreden.
De volgende ochtend herhaalde zich dit ritueel. De avond erna ook. Daarna was het klaar. Precies op het moment dat Carlijn weer thuis kwam. Sammie deed of haar neus bloedde toen Carlijn aan me vroeg waarom ik nooit eens kon stofzuigen als zij een weekendje weg was. Ik voelde me een beetje als de behulpzame priester uit die horrorfilm.
Lees ook: Bizar! Deze moeder haar moedermelk veranderde toen haar baby ziek werd
