Waar ik het meest tegenop zie als mijn baby er straks is
Vala is hoogzwanger. Het begint nu dus echt aftellen te worden tot de baby zich aandient. Ondanks het feit dat ze bijna niet kan wachten tot ze haar derde kind eindelijk in haar armen kan sluiten, begint ze hem ook een beetje te knijpen. Want hoe leuk zo’n baby ook is, er is één ding waar ze echt heel erg tegenop ziet…
Het grootste deel van deze zwangerschap heb ik een beetje in de ontkenning doorgebracht. Ontkenning over het feit dat ik straks nog een baby krijg. Ik was namelijk in de veronderstelling dat het bij mijn twee Terroristen zou blijven, dus ik had er helemaal niet op gerekend dat ik straks het hele babycircus weer opnieuw ga meemaken. En omdat ik dat deze zwangerschap relatief zorgeloos verlopen is, was het ook eenvoudig om aan struisvogelpolitiek te doen. Zeker zolang ik er nog niet uit zag alsof ik een watermeloen onder mijn shirt verstopt had. Maar nu de grande finale met rasse schreden naderbij komt, lig ik ‘s nachts plotseling wakker.
Bekijk ook: Afscheidsbrief aan slaap.
Waarvan? Nou, van dat ‘s nachts wakker liggen dus. Omdat ik weet dat dat straks de realiteit is. Baby’s slapen namelijk nooit. Althans, niet die van mij. Zo’n vier jaar lang heb ik slapeloze nachten gehad. Mijn kinderen zijn inmiddels 5 en 3, dus dan kun je wel bedenken dat ik nog maar kort weer van de hemelse geneugten van het fenomeen slapen kan genieten. En mijn dagen zijn geteld, want binnenkort sta ik weer in het holst van de nacht, met wallen tot op mijn knieën, ‘Dikkertje Dap’ te zingen voor zo’n spuitluierende krijsmachine die, geheel in tegenstelling tot alles wat er in de boekjes staat, na drie maanden natuurlijk vooral níet doorslaapt. Ik heb de naalden om de koffie gewoon direct in mijn bloedbaan te injecteren dus maar vast besteld.
Het moederschap, baby’s en kinderen, het is echt hartstikke leuk en vervullend. Maar dat slaapgebrek, oh mijn god, het slaapgebrek… Ik krijg nóg de rillingen als ik daaraan terug denk. Want de poepluiers, de krampjes, de tandjes en gewoon alle zorgen die om je zo’n kleintje hebt, dat kan ik allemaal wel aan. Maar die gebroken nachten, ik weet niet of ik dat nog een keer overleef. Het is niet voor niets dat ze slaapgebrek gebruiken als marteltechniek in oorlogssituaties, want echt, het is weinig minder dan de hel. Ze zeggen dat je het vergeet, hoe moe je was en hoe wanhopig, maar dat is wat mij betreft een gore leugen. Het staat me namelijk nog levendig voor de geest, hoe ik uitgeput op de grond lag naast die ledikantjes, hoe ik huilend ‘s ochtends om 05.00 uur aan de keukentafel zat, denkend dat het nooit meer over ging. En hoe ik serieus dacht dat ik eraan onderdoor zou gaan. Dat gevoel, ik denk dat ik me dat altijd blijf herinneren.
Ik ben bang dat ik me, juist nu ik na al die jaren eindelijk weer een beetje bijgekomen ben, opnieuw maandenlang door de dagen heen zal moeten slepen. Dat ik weer van voren niet meer weet dat ik van achteren nog leef. Dat ik nergens energie meer voor zal hebben en dat de hemeltergende vermoeidheid en alle chagrijnigheid die daardoor dan weer ontstaat me mijn huwelijk kost. Mijn zoon sliep door toen hij 18 maanden was, mijn dochter pas met 2.5 jaar. En hoe geweldig ze ook toen al waren, het waren simpelweg loodzware maanden, waar ik niet al te rooskleurig op terug kijk en die ik niet persé ambieer voor een herhaling. En omdát ik weet wat me te wachten staat, ben ik er misschien juist des te banger voor.
Die baby’s die na drie maanden doorslapen, of die hooguit één keer per nacht wakker worden, ze schijnen te bestaan. Ik vind dan ook dat ik recht heb op zo’n exemplaar, want ik heb mijn portie nachtbrakerij echt wel gehad en drie keer is tenslotte scheepsrecht. Nog even en dan zullen we zien of mijn derde Terrorist er zo eentje is als uit de boekjes. Zo niet, dan stel ik mij ten doel al mijn babybijbels ritueel te verbranden. Want heus, ik wil echt wel geloven. Maar als mijn gebeden gewoon nooit verhoord worden, dan kan ik weinig anders dan tot de conclusie komen dat je op babygebied beter atheïst kan zijn.
Lees ook: 30 Dingen die moeders denken (als de baby niet wil slapen).
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
