Martijn over hoe je kindertekeningen subtiel weggooit

Komen jullie kinderen ook thuis met van die prachtige tekeningen en knutselwerkjes? Martijn maak je daar niet blij mee. Hij heeft zo zijn eigen manier om met die ‘troeptekeningen’ om te gaan…

Lees ook: De verschillende typen huiltjes, dit zijn ze!

Laatst vond ik in een oude tas de tekeningen terug die ik zelf had gemaakt in groep 3 (toen nog de eerste klas). Aandoenlijk hoor: een hele bundel piraten, schatkaarten, ridders en draken. Het was de eerste keer dat ik ze in handen had, sinds ik zelf kinderen heb.
Mijn moeder heeft ze al die tijd bewaard, samen met mijn eerste rapporten, mijn zwemdiploma’s en de fotoplakboeken, in één afzichtelijke bruine plastic tas met tabaksreclame er op. Drie verhuizingen had ze die tas meegesleept, om het uiteindelijk – toen ik mijn eerste eigen huis kocht – een keer aan me terug te geven. Ik was beledigd, kan ik me herinneren, dat ze dat allemaal niet zelf wilde bewaren, die herinneringen aan mijn schattige kleine zelf.
Nu snap ik hoe fout ik het had.

Wekelijks word ik nu overstelpt door lief bedoelde tekeningen, kleurplaten en knutselwerkjes. Je kunt er een hele papierbak mee vullen. Als ze uit school komen, drukken ze de laatste oogst in mijn handen om maar zo snel mogelijk op het klimrek te komen. De twee jongste zijn het ergst.
Eenmaal thuisgekomen MOET ik mijn handen vrij hebben, omdat dan onmiddellijk de run op de apparaten en het speelgoed begint. (“Nee IK, had de Ipad” – de jassen, schoenen en tassen vliegen nog in het rond). Drie kinderen kunnen heel goed ruzie maken, zo erg zelfs dat een hand vol lief bedoelde tekeningen niet handig is.

Daarom pleur ik – meestal in een staat van afwezigheid – die hele stapel op het aanrecht, de buffetkast of zelfs de fruitschaal, om de boel te sussen. Als de rust is weergekeerd, veeg ik de jamresten van de onderste tekeningen (Ik was toch écht van plan het aanrecht af te nemen vanmiddag) en ik vis er de overblijfbriefjes en schoolmededelingen tussenuit. Op de dagen dat ik een opgeruimde bui heb, vorm ik er een stapel van – en soms, héél soms is me de rust gegund om op dat moment een paar van de tekeningen te bekijken. De mooiste hang ik er boven mijn bureau, om te laten zien dat ik er trots op ben. Als ik zie dat er aandacht aan is besteed, maak ik er foto’s van… en de rest gaat de papierbak. Ik moet dan wel goed bedenken ze meteen in de buitenbak te doen, want als ik ze in het oud-papierdoosje onder mijn bureau doe, komt er binnen een dag een kind naar me toe. Het houdt zijn jambesmeerde kaboutertekening omhoog en zegt diep gekwetst: ‘deze heb ik voor jou gemaakt!’ Ik zie dan ineens mijzelf weer terug, en die bruine plasticzak van mijn moeder.

Een paar jaar geleden interviewde ik voor een boek een sinterklaasacteur die veel huisbezoeken deed. Als er iemand is die ettelijke weken een stortvloed van goedbedoelde tekeningen en knutselwerkjes voor z’n kiezen krijgt, dan is dat wel de goedheiligman. Ik was dus heel benieuwd hoe hij deze kwestie oploste. En je raadt nooit wat de grootste kindervriend van ons land – meteen als hij thuiskomt – met al die tekeningen doet…

Lees ook: 11 excuses die peuters zouden moeten maken