Martijn heeft een dochter die geen angst kent

Martijn (38, dichter, vader van drie dochters) kocht ooit een pakketje om zijn huis kindveilig te maken. Niets hielp echter om zijn tweede dochter in de gaten te houden. Silvie kun je namelijk met recht een daredevil noemen.

Lees ook: Wat je niet hoeft te pikken van de kraamvisite

Je kunt van die pakketten kopen om je huis aan te passen, als je een kind verwacht. Je huis “kindveilig maken” heet dat. Je kunt daar heel ver in gaan, alsof je je woning verandert in een gevangenis. Als je alles doet wat men adviseert, dan beveilig je alle stopcontacten; plaats je hekjes bij elke trap; bescherm je de deuren aan de scharnierkant; je draait deurklinken om; zet een slot op alle laden; plaatst hoekbeschermers op tafels; monteert rekjes voor fornuis en open haard, en je zorgt voor extra sloten en kettinkjes op alle ramen. Als het dan nog steeds onveilig voelt, koop je iets om je kind in vast te binden: zoals een wipstoel, of een kinderstoel. Ik heb zelfs ouders tuigjes zien gebruiken, die eigenlijk bedoeld waren voor honden.

Ons kindvriendelijk-pakketje is na drie jaar ongebruikt in de kelder beland; en de traphekjes die ik na aandringen van opa’s en oma’s toch maar monteerde, bleven na verloop van tijd gewoon open. Eva was – en is – veel te berekenend daarvoor. Je kon haar ZIEN nadenken bij elke stap die ze deed. Zodra Eva leerde zitten, zette ik haar om visite te choqueren soms naast me op het aanrecht, naast een mooie bokaal bier, terwijl ik de groenten sneed. Showpik, die ik was.

Toen kwam ons tweede kind. Silvie probeerde zich van het leven te beroven, vanaf het moment dat ze daar de kans toe zag. Een lemming is er niets bij. Toen ze acht maanden was, kroop ze de achterdeur uit, naar de drukke straat voor het huis, omdat ze de voorbijrazende auto’s zo interessant vond. Een half jaar later betrapten we haar in haar trappelzakje op de vensterbank morrelend aan de raamvergrendeling. Zij stopte paperclips in stopcontacten, kraaltjes in haar oren of haar neus. Ze gooide glazen bier om (liefst over mijn laptop), maakte soepjes van het hele kruidenrek én Catalijn haar lievelings-shampoo, smeerde nagellak in de vloerbedekking, en stapelde stoel op stoel, op stoel, om ergens bij de bovenste plank te kunnen.
Nu ze zes is, begint het godzijdank af te nemen – want ik heb jaren in angst geleefd. Geen beveiliging hielp, want dit kind kon werkelijk álles slopen of demonteren.

Onlangs had ik rapportbesprekingen, en hoorde ik dat Silvie iets achterliep in haar leesgroepje.
Het maakt me niets uit… Ik ben blij dat we haar al zes jaar in leven hebben gehouden.

Elke week een fijn mailtje van ons?
[wysija_form id=”6″]