Mariekes kinderen gaan dit schooljaar niet meer de klas in: “Ik vind het te gevaarlijk.”
Op 8 juni gaan de scholen weer volledig open. Wat veel ouders betreft kan dan de vlag uit, maar Marieke (36) houdt haar kinderen (6 en 8 jaar) de rest van het schooljaar thuis.
“Waarschijnlijk trekken mijn vriendinnen er een fles champagne op open, straks op 8 juni, maar ik vind het helemaal geen feestje dat de scholen weer opengaan. Dat al die ouders zo blij zijn dat de kinderen straks weer iedere dag uren op elkaars lip zitten in de klas, daar begrijp ik niks van. Ik vind het levensgevaarlijk. We weten nog steeds heel erg weinig over het coronavirus, er lopen nog allerlei onderzoeken en ze spreken elkaar allemaal tegen. Eerst moesten de scholen plotsklaps dicht, toen zouden kinderen het virus opeens nauwelijks verspreiden, nu zeggen sommige onderzoeken toch weer van wel en is er een of andere vreemde kinderziekte opgedoken die een gevolg lijkt te zijn van corona. Ik word helemaal gek van al dat tegenstrijdige nieuws en weet niet meer wat ik moet geloven. Wat ik wel weet is dat ik geen risico neem met de gezondheid en het leven van mijn kinderen. En ook niet met het leven van andere mensen trouwens. Mijn kinderen blijven dus de rest van het schooljaar thuis. In september zien we wel weer verder.
LEES OOK: Mogen kleuters a.u.b. gewoon weer kleuters zijn? Want we slaan een beetje door.
Veiligheid en gezondheid belangrijker dan werk
Dat ouders klaar zijn met het thuisonderwijs, snap ik. Voor ons was het goed te doen, want ik werk maar twee dagen per week en door de corona is dat bijna stil komen te liggen. Ik had dus alle tijd om mijn kinderen met hun schoolwerk te helpen, terwijl mijn man zich op zolder opsloot om te werken. Maar als je allebei fulltime uren moet maken, plus de kinderen om je heen hebt die ook nog eens begeleiding nodig hebben kan ik me voorstellen dat je gek wordt. Toch lijkt de veiligheid en gezondheid van je kinderen me belangrijker dan je werk. En we weten absoluut niet of die nu niet in gevaar komen als we ze allemaal weer naar school sturen. Dat risico ben ik niet bereid te nemen. Als we erachter komen dat het de verkeerde inschatting was, is het al te laat. Wie weet hoeveel kinderen er dan al ziek zijn geworden en hoeveel mensen zij vervolgens weer besmet hebben? Straks blijkt het virus allerlei dingen te veroorzaken die we nu nog niet weten, straks blijkt dat kinderen er jaren later opeens klachten van krijgen omdat er van alles is aangetast. Ik wil het niet op mijn geweten hebben dat ik dat heb laten gebeuren. Hoe moet ik dat later verantwoorden aan mijn kinderen?
Beetje improviseren
Toen de scholen op 11 mei weer gedeeltelijk open gingen, heb ik mijn kinderen dus ook al thuis gehouden. De school heeft wel contact gezocht, maar ik heb ze gewoon gezegd dat ik het niet verantwoord vind. Bovendien weet ik dat er genoeg leerkrachten zijn die het ook helemaal niet eens zijn met de opening, dus ik maak me niet druk over boetes. En al komen die er wel, prima, dan betaal ik die. Liever wat geld kwijt, dan spelen met de gezondheid van mijn kinderen. Ik las wel dat het de scholen vanaf 8 juni gaan stoppen met het aanbieden van lesmateriaal voor thuis. Vervelend, want ik vind wel dat mijn kinderen gewoon de stof moeten maken, het is tenslotte geen vakantie. Daar moet ik nog wat op verzinnen, maar er is online genoeg te vinden, dus dan doen we het maar een beetje geïmproviseerd. Het schooljaar is toch ook al bijna afgelopen, dus zoveel essentieels zullen ze ook niet meer missen als ik ze zelf aan het werk houd.
De kinderen zelf vinden het wel jammer dat ze dit schooljaar niet meer terug gaan. Ze missen hun klasgenootjes en de juffen natuurlijk. Vooral mijn jongste vindt het lastig te begrijpen dat z’n vriendjes wel naar school mogen en hij niet. Mijn oudste kan ik het beter uitleggen en die snapt mijn overwegingen wel, ook al vindt ze het niet leuk. Misschien ben ik overbezorgd en ik weet dat sommige mensen het overdreven vinden wat ik doe. Maar, Mark Rutte zei het tenslotte zelf, liever nu voorzichtig dan achteraf spijt.
LEES OOK: Waarom de juf niet aan mij hoeft te vragen of ze mijn kind mag straffen.
