Marcels 16 maanden oude dochter weigert te lopen, maar hij is NIET in paniek

Marcel is 44. Hij is journalist, getrouwd met Carlijn en heeft een baard, alsmede een 1 jaar oude dochter die Sammie heet. Op Me-to-We.nl vertelt hij hoe het zover heeft kunnen komen. En over hoe het nu verder moet.

Sammie loopt nog steeds niet. Ze is nu een maand of zestien en het begint zo langzamerhand redelijk belachelijk te worden. Althans, dat vinden de mensen om ons heen. Ikzelf maak me niet druk. Ik heb het al eerder gezegd en ik zeg het gewoon nog een keer: Sammie mag net zo lang over de grond schuiven als ze zelf wil. Bovendien staat ze al wel en loopt ze achter de felkleurige geluidjes uitbrakende rollator die ze van mijn schoonmoeder kreeg. Maar met losse handjes: nee.

Lees ook: Marcel verzet zich tegen de debilisering van het kind.

Daar staat tegenover dat ze praat. En veel ook. Op het bizarre af. Dat zeg ik niet alleen, dat zeggen ook de dokter, Mevrouw Hetty van het Consultatiebureau en diezelfde vrienden die het belachelijk vinden dat ze nog niet loopt. Eerlijk gezegd vind ik dat praten handiger dan het lopen, vooralsnog. Onze vrienden met oudere peuters beschikken dan wel over een lopend exemplaar, maar er komt geen zinnig woord uit. Het pruttelt wat, het murmelt en het huilt – vooral dat het laatste. Dat is logisch, want het is de enige manier waarop die kabouters iets kenbaar kunnen maken. Honger: huilen. Poepbroek: huilen. Dorst: huilen.

Nee, dan Sammie. Bij zonnig weer vraagt ze om haar ‘pun’ (zonnebril), bij regen om de ‘punsjun’ (poncho). Als ze ’s ochtends wakker wordt, wil ze subtiet ‘na beneeje’ (naar beneden) en ’s avonds roept ze ‘lekker slapen’. Als ze honger heeft vraagt ze om een ‘tjam’ met ‘pussapasta’ (boterham met chocopasta) of een ‘banaan’ (banaan). Bij dorst bedelt ze om ‘sater’ (water) en als ze haar luier heeft bezoedelt jodelt ze vrolijk ‘poeper’ (mama, ik heb gekakt). Ook handig: als ze in een supermarkt of op een terras door een vriendelijke doch onbekende persoon wordt aangesproken, kijkt ze diegene doordringend aan en zegt ze ‘slapen’. Wat inhoudt: ik moet naar bed, sorry, ik heb geen tijd voor een gesprek met jou, jij duivelse bejaarde.

Ik weet dat ik mild bevooroordeeld ben, maar dit alles lijkt mij handiger dan een niet sprekende huilpeuter die continu tegen dingen op botst en omver lazert.

Lees ook: Help! Mijn kind kan lopen! Wat nu?