Marcel wil graag even klagen over bakfietsen

Marcel is journalist, getrouwd met Carlijn en heeft een baard, alsmede een dochter die Sammie heet. Op Me-to-We.nl vertelt hij hoe het zover heeft kunnen komen. En over hoe het nu verder moet.

Let’s talk bakfietsen. Ik weet het, oud nieuws, mijn beste vrienden hebben bakfietsen en er over klagen is al sinds de uitvinding van die krengen niet meer salonfähig, maar ik heb het angstige gevoel dat de bakfiets bezig is met een revival. En dan met name: de elektrische bakfiets.

Misschien is het een puur Amsterdams ding en hebben andere steden en dorpen in het land er geen last van, maar dat is dan een kwestie van tijd. Het is een plaag namelijk. Die dingen vermenigvuldigen zich als konijnen.

En dat is slecht nieuws.

Want waar de gewone bakfiets vooral een log, lelijk, door chagrijnige pufmoeders en -vaders bereden fietspadblokker was, is de elektrische bakfiets het fluisterstille equivalent van een monstertruck. Levensgevaarlijk. Echt. Ze zijn net zo log en lelijk als de normale variant, maar ze gaan als fijne extra verschrikkelijk hard. De pufmoeders en -vaders zijn dan ook vervangen door fuck the world-achtige types. Want hun fietsen zijn grote, razendsnelle, fluisterstille sluipmoordenaars en dat geeft de berijders ervan blijkbaar een gevoel van macht en onoverwinnelijkheid.

Ze dragen vaak sportkleding, deze new school bakfietsfiguren, want na de kinderopvang direct door naar pilates, yoga en sojacappuccino, weet je wel. Maar dit terzijde.

Nog deze ochtend werden Sammie en ik op een haar na gemist door een EBV – Elektrische Bakfiets Vader. Het was er zo eentje met de Amsterdamse ziekte: haast. Ik hoorde hem gelukkig aankomen – want elektrische bakfietsen zijn uitgerust met scheepshoornachtige fietsbellen – maar de EBV vond het toch nodig om mijn dochter en mij op een haar na te missen. Hij had haast, nietwaar, en zijn elektrische bakfiets kon 70 kilometer per uur en hij en zijn kinderen hadden felkleurige helmen op, dus wat kon hem de rest van het fietspad schelen. Hij zuchtte nog wel even heel demonstratief. Zo van: wat moet die sukkel met zijn trapfietsje in herejezusnaam op mijn fietspad?

Ik weet het, beste bakfietsers: vooruitgang is belangrijk, zowel letterlijk als figuurlijk. En ik gun jullie je hippe, biologisch verantwoorde bakfietsen, en ik weet dat ie heel mooi glimt en heel hard kan en dat is supertof. Maar misschien is het een idee als jullie vanaf nu even een beetje normaal doen. Ga gewoon dertig kilometer per uur in plaats van zestig en blijf iets rustiger als je even moet wachten op mensen die wel gewoon tegen de wind in moeten trappen. Zit je daarna ook veel zenner bij de yogajuf.

Lees ook: Het kind van Marcel gaat naar een kinderdagverblijf en dat vindt hij best een dingetje…