Marcel verzet zich tegen de debilisering van het kind

Marcel is 44. Hij is journalist, getrouwd met Carlijn en heeft een baard, alsmede een 1 jaar oude dochter die Sammie heet. Op Me-to-We.nl vertelt hij hoe het zover heeft kunnen komen. En over hoe het nu verder moet.

Opvoeden is ontzettend makkelijk, dat weten we allemaal. Wie zegt dat het lastig is, doet iets verkeerd, is een sukkel en dient uit de ouderlijke macht te worden verwijderd door mannen met gummiknuppels.

Lees ook: Noem je kind geen wolk. En 12 andere tips om respect af te dwingen.

Iedereen wakker? Fijn.

Onzin natuurlijk, opvoeden is rocket science, maar volgens mij scheelt het al een hoop als je een beetje normaal doet tegen je kind. Ik heb het dan niet over basisregels als ‘geef uw kind liefde, warm eten en deugdelijke schoeisel’, ‘gooi uw baby niet op de grond’ en ‘maak uw nageslacht regelmatig schoon’. Ik heb het over: je kind behandelen als een mens in plaats van als een seniel katje.

Ik heb het regelmatig meegemaakt in mijn eerste jaar als vader, maar ook bij het aanschouwen van andermans kroost; de totale debilisering van het kind. En dan met name bij de jongsten, de baby-achtigen, zeg maar. Mijn handen werden af en toe helemaal knuistjes als ik moest luisteren naar de woorden en zinnen die naar de baby in kwestie werden geworpen. De gossie-gossie-gossies en tut-tut-tuts waren niet van de lucht. Het regende oeloeloeloeloes en wattoettietan, wattoetietans. De watzegtiedans  en heeftieviezebahbahinzunluiertjes klaterden neer.

Het zweet breekt me uit, op die momenten. Ik wil dan zeggen: zo leert de baby het nooit. Zo denkt de baby dat we allemaal volstrekt idioot zijn. Maar ik doe het niet. Want iedereen doet gek als er jonge kinderen in het huis zijn. Zelfs de grootste jongens uit mijn boksclubje veranderen in murmelende trutmachines zodra ze baby Sammie zien. En als Sammie heel trots laat weten dat ze een ‘tjam’ (boterham) wil, ben ik dus de enige die stug boterham blijft zeggen. Ik zeg gewoon auto in plaats van ‘toetoetje’, ondanks dat ik het een daverend magistrale uitvinding van haar vindt. Ik zeg dat ze gepoept heeft in plaats van mee te gaan in haar ‘bah’.

Ik weiger. Heel halsstarrig van me, ik weet het, kinderachtig zelfs. Ook omdat ik ergens weleens heb gelezen dat het juist heel goed en gezond is om je kind zo achterlijk te benaderen. Het zal wel. Ik heb ook wel eens ergens gelezen dat het drinken van ochtendurine heel goed en gezond is.

Lees ook: Vraag van Marcel: kunnen jullie jonge moeders even normaal doen?