Marcel over de kraamverzorgster: “Ik was mild teleurgesteld.”
Marcel Langedijk is journalist (o.a. JFK, Volkskrant Magazine, LINDA.), getrouwd met Carlijn en heeft een baard, alsmede een vier maanden oude dochter die Sammie heet. Op me-to-we.nl vertelt hij hoe het zover heeft kunnen komen. En over hoe het nu verder moet.
Gerda was alles wat ik verwachtte van een Gerda. Een jaar of vijftig, kort haar in een duistere herfsttint, een meter vijfenzestig, ietsjes te zwaar, een plat Amsterdams accent en een stem die een jarenlange relatie met zware shag verraadde. Ze leek me vreselijk lief en aardig en kordaat. En dat was ze.
Evenzogoed was ik mild teleurgesteld.
Enkele vrienden-met-kinderen hadden destijds eenzelfde kraamverzorgster gehad en daar raakten ze niet over uitgepraat. Het betrof een Surinaamse dame die het als haar persoonlijk missie zag om haar klanten niet alleen te voorzien van alle babyhulp die ze kon bieden, maar ze ook te introduceren in de Surinaamse keuken. Ja, nee, echt, ze was super met baby’s, maar die vrouw kon kóken. Daar dachten ze nog vaak met weemoed aan terug, die vrienden-met-kinderen. Vooral de roti, poeh, nou, de roti! Ze wilden eigenlijk geen vierde kind, maar ach, wat de fuk, de roti van deze kraamverzorgster was zó lekker dat ze er gewoon nog een baby bij gingen maken.
Die roti, die le-gen-da-ri-sche roti gingen wij mislopen, zoveel was duidelijk. Gerda was alles, maar geen maakster van roti. Koken was sowieso niet haar ding, dat zag ik zo, en ach, zo’n kraamverzorgster was er toch ook vooral om te helpen met babydingen. Ze legde uit hoe zo’n luier werkte, waar de thermometer in moest en hoe je die schoonmaakte, ze liet zien hoe je zo’n kleine aan de borst diende te leggen, waar we op moesten letten qua kleur, consistentie en hoeveelheid van de diverse vormen van ontlasting. En het badje, ja, ook belangrijk, hoe doe je zo’n baby in bad, hoe houd je haar vast, hoe leg je haar neer, wáár leg je haar neer. Ze vertelde zelfs – ‘nee, serieus, let op, je wilt niet weten hoeveel brandwonden ik gezien heb!’ – hoe ik een kruik moest vullen. En ik wilde trouwens ook niet weten hoeveel baby’s van een commode waren gedonderd omdat papa of mama even op zijn of haar mobieltje stond te gluren. Ik wilde dat inderdaad niet, maar ze zei het toch: ‘Heel veel.’
Toen ging Gerda even een sigaretje roken op het balkon. Morgen was er weer een dag, zei ze. Ik twijfelde daar hevig over, maar gaf haar evenzogoed gelijk. Gerda leek me niet het soort vrouw dat je tegensprak. En of ik vanavond wel even een ‘lekker soeppie’ voor mijn meisje wilde maken. ‘Daar sterken ze zo goed van aan, weetjeniet.’
Natuurlijk, Gerda, zei ik.
Toen ze weg was, haalde ik roti.
LEES OOK: Toen Marcel vader werd
