Ben ik blij met ‘geen diagnose’ of niet? Het is gek hoe dit nu blijkt te werken; althans voor mij. Het is precies wat Tycho en ik vanaf dag één gewild en gehoopt hebben: dat alle onderzoeken goed terug kwamen en dat er niets bleek te zijn met Bommel. Dat eerste is nu bewaarheid. Alle onderzoeken zijn goed. Maar waarom is het dan niet goed? Waarom ben ik niet blij, opgelucht of euforisch? Omdat we met dit telefoontje niet het nieuws hebben gekregen dat ze helemaal gezond is. De teller gaat niet terug naar nul. Feit is dat Bommel wel degelijk iets mankeert.
Optimist vs. Tobber
De optimist in mij zegt me: zonder diagnose blijft ALLES mogelijk. Er rust nergens een beperking op qua potentie. De wereld ligt nog steeds aan Bommels voeten! De tobber in mij zegt me dat we niet weten wat ons nu verder boven het hoofd hangt. Want wat betekent het om geen diagnose te hebben? Komt er nog iets op ons pad waar we mee moeten dealen of niet; fysiek of mentaal? Een andere component die nu nog belangrijker wordt, is er eentje waar ik echt super slecht in ben: geduld. Altijd fijn om te horen dat je een paar jaar geduld zult moeten hebben. Een paar jaar…Tuurlijk! De optimist wint het echter altijd. Ook als het niet lukt. Dan kies ik voor de optimist.
Land in zicht
Misschien dat ik mezelf probeer te behoeden voor wat er nog gaat komen. Het is nu een gegeven dat we HET niet weten. Ik moet ontladen, ontziekenhuizen, ontzoeken, ontpuzzelen. Acceptatie. Een beetje ronddobberen en wachten tot we land zien. Weg van Niemandsland. Onderweg zoveel mogelijk genieten van alle mooie momenten en ontwikkelingen. Hoe dat land eruit ziet? Dat zien we wel als we er zijn!