Luisteren ze niet? Schrijf ze eens een brief!

Toen Felix zichzelf nooit wilde aankleden, besloot Barbara hem een brief te schrijven. Dat bleek een gouden zet. 

Felix (7) wil zich dus nooit aankleden. Het is in de winter al een heel gedoe om hem rond half acht uit zijn bed te krijgen, om voor 8 uur een ontbijt en een glas melk bij hem naar binnen te krijgen. Schooltasjes, broodtrommeltjes, gymkleren – alles ligt klaar. Maar dan begint het echte gevecht. Aankleden. Ik haal zijn kleren uit zijn kamer en kleed hem aan de in de woonkamer, elk kledingstuk is een gevecht. Nog even dit, nog even dat. Of halverwege met zijn broertje spelen/vechten, héél even. Het eindigt meestal in een schreeuwpartij waar ik doodmoe en hij doodongelukkig van wordt. Opeens dacht ik: ik schrijf hem een brief.

LEES OOK: Liefdesbrief aan mannen die evenveel voor de kinderen zorgen als hun vrouwen

Lieve Felix,
Ik heb een verrassing voor je. Als je je nou eens snel aankleedt en dan in je kleren naar boven komt, krijg je een verrassing.
Mama.

De volgende ochtend sta ik in de keuken als ik Felix op de trap hoor lopen. “Hee wat is dat?” Ik hoor de opwinding door het gepruttel van de waterkoker heen. Hij lacht, giechelt, en rent naar zijn kamer. Ik hoor de laden van zijn kast open en dicht gaan. In een paar minuten staat hij weer voor mijn neus, helemaal aangekleed, alleen zijn trui is achterstevoren. Hij klapt in zijn handjes: “Wat is de verrassing?”
Er liggen een paar crackertjes naast zijn gewone ontbijt. En een rondje van mandarijnenpartjes rondom zijn bord. (Ja ik moest iets verzinnen.) Het stelt niks voor, maar hij is dolgelukkig. “Wat lekker!” Hij eet alles op, poetst zijn tanden en huppelt naar school. Ik loop helemaal blij het schoolplein weer af.

LEES OOK: Brief aan zwangere vrouwen: Je kunt het aan, die baby! Echt!