Lieve juf, ik snap je punt. Maar die staking is echt onzin
Morgen staken de leraren uit het basisonderwijs. Ze willen meer geld en betere werkomstandigheden, want de juffen en de meesters lopen op hun tandvlees. Vala snapt het allemaal best, maar is toch een beetje geïrriteerd. Want: uiteindelijk zijn voornamelijk de ouders hier de dupe van. En die kunnen er toch niks aan doen?
Vorige week belandde ik in een discussie met een paar vriendinnen. Eén van hen uitte haar ongenoegen over de lerarenstaking van vandaag. Want, zei ze, ze vond het allemaal behoorlijk onsympathiek. School dicht, kinderen die ondergebracht moeten worden, ouders die zich daardoor in allerlei eigenlijk onmogelijke bochten moeten wringen, extra opvang die betaald moet worden. En dat terwijl wij, de ouders, toch ook niks kunnen doen aan de slechte werkomstandigheden in het onderwijs. Maar haar mening kon niet op veel bijval rekenen. Niet zo gek, want een groot deel van deze vriendinnen werkt in het onderwijs. En, waren zij van mening, een staking hoeft ook helemaal niet sympathiek te zijn. Het is juist de bedóeling dat iedereen er last van heeft. Hoe moet er anders wat veranderen? Tja. Ik snap hun retoriek heus wel. En hun frustraties zeker ook. Maar toch ben ik het eens met mijn andere vriendin. Want beste leraren, heel vervelend dat jullie het zwaar hebben, maar willen jullie dit gevecht alsjeblieft niet over de ruggen van de ouders uitvechten? Dat slaat namelijk helemaal nergens op.
Lees ook: De slangenkuil die schoolplein heet.
Dat er te hard gewerkt moet worden in het onderwijs, dat is ongetwijfeld waar. Dat er te weinig geld en mankracht is en teveel bureaucratie, geloof ik ook zonder meer. De leerkrachten in het basisonderwijs lopen collectief op hun laatste benen en dat de overheid dat al veel te lang negeert lijkt me duidelijk. Maar is dát dan dus niet de plek waar je moet zijn om je gram te halen: bij de overheid? Door het bijltje (of in dit geval: het krijtje) erbij neer te gooien worden nu voornamelijk de ouders en de kinderen getroffen en dan schiet je niet alleen je doel nogal voorbij, je maakt het andere mensen die hier helemaal niks mee te maken hebben ook nog eens bijzonder moeilijk. Volledig onterecht, want ouders gaan nou eenmaal niet over de staatskas. Wij bepalen niet waar het gemeenschapsgeld aan uitgegeven wordt. Sterker nog, wij leggen alleen maar geld ín, want de meeste ouders betalen doorgaans echt gewoon netjes hun belasting. Waarmee ze dus eigenlijk het salaris van de leerkrachten betalen, dus dan kun je toch wel stellen dat het op z’n zachtst gezegd een beetje vreemd is dat ze voor dat duur betaalde geld geen waar krijgen.
Als je een probleem hebt dan moet je dat oplossen met degenen die er daadwerkelijk bij betrokken zijn. In dit geval dus met de schoolbesturen en de overheid. Alle kinderen in Nederland een dag thuis of extra naar de BSO, gaat echt geen zoden aan de dijk zetten en het is ook nog eens slecht voor de economie, door al die ouders die noodgedwongen vrij moeten nemen van hun werk. Wij willen ook graag goede onderwijsomstandigheden voor de mensen bij wie wij onze kinderen dagelijks achter moeten laten. Wij willen ook geen juf met een burn-out. Echt niet. Sterker nog, wij zetten ons met z’n allen doorgaans als een malle in om te zorgen dat de leerkrachten ontlast worden. We zijn overblijfouders, poetsouders, MR-ouders, schoolreisjesouders, luizenouders, voorleesouders, knip,- en plakouders, klassenouders, invaljufouders en zo kan ik nog wel even doorgaan. Aan ons ligt het niet. Het is dus echt gewoon een beetje vreemd en eigenlijk ook wel enigszins onfatsoenlijk om ons vervolgens op te zadelen met de gevolgen van een probleem dat wij het hele jaar door juist samen met de leerkrachten proberen op te lossen. En wat bereik je er vervolgens mee? Bijzonder weinig, is mijn vermoeden. Want aangezien alle kindertjes straks toch gewoon door papa en mama worden opgevangen en de overheid zich dus niet geconfronteerd zal zien met schoolpleinen vol ontheemde leerlingen die moederziel alleen om hun eigen as heen staan te draaien, denk ik niet dat de dames en heren op het pluche zich genoodzaakt zien om eens even een flinke slinger te geven aan de geldkraan. En wat is dan uiteindelijk het resultaat van deze exercitie? Juf weer onverricht terzake voor de klas én een gedaald Bruto Nationaal Product. Dan maakt de kosten-baten analyse mijns inziens toch wat negatief.
Staken zou wat mij betreft verboden moeten worden. Voor iedereen, voor alle beroepsgroepen. Want je treft er vooral degenen mee die niks kunnen doen aan jouw probleem. Strijden voor je rechten is heel goed en als jou onrecht wordt aangedaan dan hoef je dat ook zeker niet te pikken. Maar los het op binnen je eigen gelederen en laat de rest erbuiten alsjeblieft. En ja, de maatschappij, dat zijn wij, luidt de welbekende uitspraak en natuurlijk, dat klopt ook. Maar ik durf te wedden dat het gros van alle ouders iedere vier jaar stemt voor goed onderwijs voor hun kinderen. Dat de meeste ouders óók een politiek klimaat willen waarin educatie en degenen die daar zorg voor dragen op een goede manier gewaarborgd worden. Want beste leerkrachten, jullie zorgen gepassioneerd voor onze kinderen, maar dat doen wij, zij aan zij met jullie, net zo goed, hoor. Dus willen jullie dan met die linialen alsjeblieft niet op ónze handen slaan?
Maar wat dán, hoor ik je al roepen. Moeten de leraren zich dan maar laten uitbuiten? Nee, maar wat mij betreft is het vrij simpel: als de mensen die aan de teugels trekken niet naar je luisteren en je redt het allemaal niet meer (wat, laat ik dat nogmaals benadrukken, ongetwijfeld niet meer dan logisch is), doe het dan ook lekker niet. Fuck al dat bureaucratische papierwerk na het lesgeven, al die feestelijke themaweken en al die andere extra dingen die er tegenwoordig naast het gewone curriculum ook nog allemaal blijkbaar zo nodig moeten. Doe het gewoon niet meer. Stap met z’n allen naar schoolbestuur en zeg: tot hier en dus niet verder. Aap, Noot en Mies kun je krijgen, maar daar houdt het dan ook wel mee op. En als dat niet werkt, dan neem je toch ontslag? Dát zou nou nog eens een statement zijn, als de leerkrachten en masse hun baan opzegden, want dán hebben we eindelijk eens een echt probleem. En ja, dan moeten de kinderen ook worden opgevangen en dan moeten de papa’s en de mama’s ook weer vrij nemen. Maar misschien dat het dan eindelijk eens klaar is met dat gedonder in het onderwijs en er een keer echt iets structureel verandert. Iets met desperate times en desperate measures. Want lieve juf, ik snap je punt, maar dat schoolreisje naar het Malieveld, daar ga je je burn-out echt niet mee voorkomen en je salarisstrookje niet mee spekken. Maar als Mark Rutte zich genoodzaakt ziet z’n torentje te verruilen om weer voor de klas te gaan staan, dán denk ik zomaar dat jullie ’s avonds thuis een stuk minder leerlingvolgsystemen hoeven in te vullen en kabouters hoeven vouwen.
Lees ook: Mogen kleuters a.u.b. gewoon weer kleuters zijn? Want we slaan gewoon een beetje door.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
