Lezersrubriek: ongewenste kinderloosheid

Deze week in de lezersrubriek: Myrthe te Winkel

Myrthe en haar man genieten van een onbezorgde zwangerschap, totdat zij bij een reguliere controle bij de verloskundige te horen krijgen dat het hartje van hun eerste kindje niet meer klopt. Als onzichtbare moeder van Sophie schrijft ze hoe het is om geconfronteerd te worden met de vraag: ‘En heb jij ook kinderen?’

Het gebeurt zo vaak. Bijna iedereen die je ontmoet, een nieuwe collega, nieuwe buren of de vriendin van een vriendin vraagt het. Na een aantal zinnen over werk en de huwelijkse status komt hij: ‘En heb jij ook kinderen?’

Dit is mij de afgelopen twee jaar ontzettend vaak gevraagd. Elk gesprek met een groep vrouwen draait uiteindelijk altijd weer uit op de kinderen. Daar sta je dan als wensmoeder.
‘Nee, nog niet’, is helaas mijn antwoord en ik bedenk ter plekke of ik uitleg zal geven of niet. Achter mijn masker, dat een gemaakte glimlach laat zien, ziet niemand dat wij al anderhalf jaar aan het proberen zijn. Ze zien niet dat wij al diverse onderzoeken hebben gehad in het ziekenhuis. Ze weten niks over de hormoontabletten, follikelmetingen en zenuwslopende wachtweken die iedere maand weer opnieuw op de agenda staan. Niemand wil je er bewust mee kwetsen, maar ondertussen sta je er wel met een vervelend gevoel.

Wensmoeder
Nu is het anders. ‘En heb jij ook kindjes?’ Een hele directe vraag. Mijn verdriet zet zich om in waterige ogen. Mijn trots laat een glimlach zien. Het masker draag ik niet meer. Even overweeg ik of de persoon tegenover mij het wel aan kan, een direct antwoord. Maar ik wil de stilte doorbreken en antwoord zoals het is en niet anders: ‘Ja, ik heb een dochter.’ Nog voor ik mijn zin kan afmaken staat de volgende vraag alweer klaar: ‘Wat leuk! Hoe oud is ze?’ ‘Sophie zou 4 maanden zijn geweest. Ze is tijdens de zwangerschap overleden in mijn buik.’ Er volgt geen volgende vraag, mijn gesprekspartners zijn stil.

Het gesprek kan vervolgens op twee manieren verder gaan. Er zijn gesprekpartners die de stilte onderbreken met een vaak goed bedoelde maar pijnlijke opmerking zoals ‘gelukkig ben je nog jong’ of ‘dan was het vast een zorgenkindje en dat wil je toch ook niet’. Meestal besluit ik het ze niet kwalijk te nemen, het is de onwetendheid die spreekt. Maar toch verbaas ik me ieder keer weer wanneer mensen met directe aannames reageren. Wij genoten van een onbezorgde zwangerschap en werden bij een reguliere controle geconfronteerd met een echo waarop geen kloppend hartje meer te vinden was. Ons meisje was gezond en is na een bevalling van 24 uur stil ter wereld gekomen. Gelukkig kan het gesprek ook nog een andere kant op gaan. Er zijn ook gesprekspartners die, met een brok in hun keel, mij rustig mijn verhaal laten vertellen. Luisteren kan zoveel zeggen!

Ongewenste kinderloosheid en stil geboren kindjes, het blijft voor vele (gelukkig) een onbekend en moeilijk onderwerp. Reden temeer om er juist over te praten. Maar ook om er bij stil te staan, wanneer je op een feestje aan de statafel weer de ‘huisje-boompje-baby’ vragen wilt gaan stellen. Vergeet niet dat niet alle littekens zichtbaar zijn. Niet alle wonden helen. Soms kun je niet zien hoeveel verdriet of pijn iemand voelt. En soms is je gesprekspartner er nog niet klaar voor om het masker af te zetten.

Elke donderdag laten we andere ouders-met-een-leven aan het woord in onze lezersrubriek. Heb jij ook een ontroerend of leuk stukje/lijstje/column/tekening/infographic over die helse vakanties met chagrijnige pubers, mislukte babyshowers, dictatoriale kleuters en/of hysterische schoonmoeders? Mail ons op schrijven@me-to-we.nl !