Lezersrubriek: Hulde aan de stadsmoeder
Deze week in de lezersrubriek: Vala van den Boomen
Het is maar goed dat Vala Amsterdam al tijdens haar eerste zwangerschap verruilde voor de Achterhoek, want ze had het nooit gered als stadse moeder.
Ik doe wel alsof ik buitengewoon werelds, vooruitstrevend en flexibel ben, maar dat is helaas een illusie. Dit weekend werd namelijk pijnlijk duidelijk dat ik niet in de wieg gelegd ben voor het stadse ouderschap. Gisteren moesten wij namelijk naar twee Amsterdamse verjaardagen. Onze plattelandsmentaliteit werd al meteen duidelijk bij het parkeren, toen manlief de auto nauwelijks op een vrije plek in de 1e Oosterparkstraat gemanoeuvreerd kreeg. Terwijl ik luid “Ja! Kom maar! Zo gaat ‘ie goed!” stond te schreeuwen op de stoep, probeerde manlief met klotsende oksels onze uiterst compacte Toyota op een, zeker voor Amsterdamse begrippen, riante parkeerplaats neer te zetten. Uiteindelijk moest hij over de bestuurdersstoel naar de achterbank klimmen en zich via een minuscule opening in één van de passagiersdeuren naar buiten persen, aangezien hij zichzelf had klem gezet tussen een bestelbusje en een fietsenrek. Als je thuis kunt kiezen uit verscheidene grasvelden om je auto op neer te zetten, krijg je blijkbaar binnen de kortste keren last van ernstige megalomanie.
Het was niet ver lopen van de auto naar het café waar de eerste verjaardag werd gehouden, maar toch drukte ik beide Terroristen angstvallig tegen me aan. “LAA ME LOS!” riep Terrorist nr. 2 terwijl ze zich aan mijn ijzeren greep probeerde te ontworstelen en af en toe probeerde een sigarettenpeuk of een crackpijp van de grond op te rapen. “PAS OP! KIJK UIT! „ schreeuwde ik in het wilde weg tegen Terrorist nr. 1, terwijl die gewoon netjes naast manlief meeliep en deed alsof dat rare schreeuwende viswijf in zijn kielzog niet zijn moeder was. Eenmaal op de plaats van bestemming sloeg manlief meteen een dubbele espresso achterover en liep ik eerst drie rondjes door het etablissement om de dichtstbijzijnde nooduitgang te lokaliseren. Ik geloof niet dat we die middag een zinnig woord met een andere volwassene hebben gewisseld.
Hoe doen die Amsterdamse ouders dat toch? Waarom kunnen deze mensen in volkomen rust met hun kroost in een kroeg zitten, zonder dat het zweet hen tappelings langs de rug loopt? Hoe schuiven zij gedachteloos een stuk cheesecake naar binnen, zonder dat ze een paniekaanval krijgen omdat hun peuter aan de andere kant van het café onder het tafeltje een enorme Rottweiler kusjes zit te geven? Op een bepaald moment zag ik vanuit mijn ooghoek één van de kinderen van het feestje buiten voorbij rennen, richting metrostation. Binnen stond haar vader langzaam op, nam nog een slok van zijn droge witte wijn en sjokte toen doodgemoedereerd het café uit, de richting op waarin zijn dochter gegaan was. We hebben de beste man niet meer terug gezien, maar ik ga er maar van uit dat hij het kind heeft onderschept voor ze met lijn 53 richting de Bijlmer is gegaan.
Hulde aan alle stadse ouders, aan hoe jullie zonder blikken of blozen de luiertassen pakken en zonder kalmeringsmiddelen de straat op durven. Hulde aan hoe jullie, één, twee of soms zelfs nog meer stuiterende kinderen in de gaten kunnen houden, een goed glas wijn kunnen drinken én een wezenlijke conversatie kunnen voeren met andere volwassenen op een feestje. Hoe Amsterdamse moeders op naaldhakken achter een kinderwagen het Rokin kunnen oversteken terwijl ze een mailtje tikken op hun smartphone. Als ik alleen maar zíe hoe mijn vriendinnen hun kinderwagens drie steile trappen op moeten zeulen naar hun appartement, krijg ik spontaan en met terugwerkende kracht een postnatale depressie. Dus, om maar even wat, ongetwijfeld achterhaalde, stadse slang te gebruiken: respect. Met het moederschap is ook mijn ware aard naar boven gekomen: ik ben blijkbaar toch gewoon een provinciaal.
Vala blogt over haar leven op www.stadsmeisjeophetplatteland.nl
Elke donderdag laten we andere ouders-met-een-leven aan het woord in onze lezersrubriek. Heb jij ook een leuk stukje/lijstje/column/tekening/infographic over die helse vakanties met chagrijnige pubers, mislukte babyshowers, dictatoriale kleuters en/of hysterische schoonmoeders? Mail ons op schrijven@me-to-we.nl !
Beeld: iStock
