Leugentje om bestwil: ‘Ik heb mijn dochter wijsgemaakt dat sperziebonen groene Nibbits zijn’
Handig of pedagogisch onverantwoord? Alle discussies terzijde, soms is het best handig: zo’n leugentje om bestwil.
Gertia (37): “Ik schrijf graag verhaaltjes voor mijn kinderen. Vorig jaar, toen de kinderen vijf en zeven waren, werd er naar mijn smaak iets te veel in de neuzen gepeuterd. Ik heb toen een verhaal geschreven over de snottenbellenman, een heel vies mannetje dat leeft in de neuzen van mensen die neuspeuteren.
Snottenbellenman
De kinderen waarschuwden elkaar na dat verhaal zelfs als ze zagen dat de ander in de neus zat te peuteren om te voorkomen dat het snottenbellenmannetje bij hen in de neus zou komen wonen. De neuspeuterfase is nu wel voorbij. Als ze nog met hun hand richting hun neus te gaan en ik zeg ‘snottenbellenman’, dan moeten ze heel hard lachen.”
LEES OOK: “Mama gaat het vuilnis buiten zetten’ is mijn manier om wat tijd voor mezelf te krijgen’
Top marketing
Harma (40): “Mijn dertienjarige dochter had toen ze klein was een fase waarin ze weigerde sperziebonen te eten. Ik heb haar toen wijsgemaakt dat het geen groenten waren maar groene Nibbits. Nou, sindsdien gingen ze erin als zoete koek.”
Schatkist
Renee (28): “Mijn ouders hebben mijn broer en mij ooit briljant voorgelogen. Samen hadden we een ‘schat’ opgegraven, een kist met muntjes. Tot we twintig waren hebben mijn boer en ik geloofd dat die schat echt van de boer was die vroeger op dat stuk grond woonde.
Het bleek echter dat mijn ouders die kist – die zo’n vierhonderd gulden bevatte, in muntjes van vijf en vijfentwintig cent – zelf hebben gevuld en begraven. Van het ‘gevonden’ geld kochten mijn ouders voor ons aandelen in een groenfonds, de opbrengst hebben ze op een aparte rekening gezet tot wij oud genoeg waren om er zelf bij te kunnen.”
Auteur: Franke Verhoeven. Dit artikel werd eerder gepubliceerd op Kek Mama.
