Laten huilen is slecht. Maar de hele nacht wakker zijn niet?
Een tijd geleden lanceerde de Nederlandse Jeugdgezondheidszorg een nieuwe slaaprichtlijn. Die schrijft voor dat we onze baby’s ‘s nachts in hun eentje in hun bedjes moeten laten huilen. Daarmee leren we ze een gezond slaapritme aan, volgens JGZ. Heel moederend Nederland stond op de achterste benen. Maar Vala wil een kanttekening bij die verontwaardiging plaatsen
Babygehuil is zo ongeveer het vreselijkste geluid wat er bestaat. Vind ik althans. Het gaat door merg en been en je baarmoeder draait zich er spontaan van om. Dat is ook logisch, want als moeder ben je geprogrammeerd om je kind te hulp schieten als het in nood is. Gelukkig maar, anders waren we inmiddels al lang uitgestorven. Een kleine baby ‘s nachts eenzaam en alleen zijn longen uit zijn lijfje te laten krijsen, dat kan ik niet over mijn hart verkrijgen en heb ik dus ook nooit gedaan toen mijn kinderen nog zo klein waren. Mijn dochter, die een hardcore huilbaby was, heeft zelfs maandenlang bij ons in bed geslapen en dat vond ik prima. Maar er komt op een gegeven moment toch wel een tijd waarop ze het wat mij betreft in de nachtelijke uren zelf uit mogen zoeken en ik die deur van dat kamertje toch echt gewoon achter me dicht trek.
Lees ook: Ophef over slaaprichtlijn van Jeugdgezondheidszorg.
Doorgewinterde nachtbrakers
Mijn oudste twee waren doorgewinterde nachtbrakers, allebei. Mijn zoon werd met gemak 10 keer per nacht wakker en zette dan de polonaise in door zijn ledikant, onderwijl verontwaardigde oerkreten scanderend, in de hoop ons naar zijn hol te lokken. Wat hem bijna een jaar lang ook altijd lukte. Nachtenlang heb ik naast zijn bed gezeten, hem bij mij in bed genomen, gewiegd, gevoed, toegezongen, geknuffeld en gesmeekt of hij alsjeblieft zijn ogen dicht wilde doen. Hij had geen honger en geen vieze luier, hij was niet ziek en hij had geen koorts. Nee, hij was gewoon wakker en vond dientengevolge dat wij dat ook maar moesten zijn. Met als gevolg dat ik iedere ochtend om 05.00 uur, na een hele nacht in de weer te zijn geweest, huilend aan de keukentafel zat, de koffie gewoon rechtstreeks uit het pak lepelend. Ik heb dat jaar met regelmaat gedacht dat ik ter plekke zou bezwijken onder het gewicht van mijn wallen.
Hechtingsstoornissen en trauma’s
Mijn ex-man was er heel snel klaar mee, toen onze zoon zo’n half jaar oud was, geen echte kleine baby meer, en hij bovendien geen nachtvoeding meer bliefde. “Hij krijst maar” zei hij en plugde een paar oordoppen in, maar ik kon het niet over mijn hart verkrijgen. Was bang voor hechtingsstoornissen en allerhande trauma’s en dus rende ik weer naar dat kamertje bij iedere brul. Met als gevolg dat ik na een jaar zo uitgeput was, dat ik niet anders kon dan mijn eigen principes in de kiem te smoren, door over te gaan op de zogenaamde ‘vijf minuten regel’. Ik liet mijn zoon in z’n eenzame uppie een (spreekwoordelijke) rolberoerte krijgen in zijn bed en ging hem iedere vijf minuten even over zijn bol aaien en dan meteen weer weg. Leuk was het niet, die eerste avond, maar in retrospect wilde ik dat ik er eerder aan begonnen was. Na drie nachten was het klaar met het gedonder en sliepen we na een jaar afzien eindelijk eens meer dan twee uur achtereen. Nou, toen heb ik óók even stilletjes gehuild. Maar dan van blijdschap.
Gedoseerd negeren
Wat mij betreft mag een baby op een gegeven moment best leren dat de nacht is om te slapen en niet om te socialisen met je ouders. Niet als een kindje nog maar twee weken oud is en ook niet bij drie maanden. Maar na zo’n half jaar ben ik wel van mening dat een klein beetje gedoseerd negeren geen kwaad kan. Als een kind gevoed is, schone billen heeft en niet ziek is, dan is er niet echt een reden meer om wakker te zijn, ook al vindt hij dat misschien gezelliger. En ja, een kind heeft behoefte aan nabijheid en geborgenheid en ik zal de laatste zijn om te roepen dat dat dan maar jammer is en dat je de behoeftes van je baby aan je laars moet lappen. Maar even laten weten dat je er echt wel bent, maar dat er gewoon niet ge-entertaint wordt als de kippen nog op stok zitten, dat moet dan maar genoeg zijn. Want als papa en mama een delirium krijgen, wordt in die behoeftes uiteindelijk ook niet meer voorzien.
Gulden middenweg
Zoals altijd denk ik dat de gulden middenweg de beste is om te bewandelen. Tja, ik blijf tenslotte toch een Nederlander, dus ik geloof heilig in het polderen. De dictatuur die de JGZ ons opdringt, lijkt me wat al te Stalinistisch en hoewel ik niet vies ben van een beetje discipline, weten we allemaal dat een dergelijk regime niet de meest gezonde onderdanen kweekt. Maar het volk helemaal vrij spel geven, daar krijg je ook alleen maar anarchie van, dus ik pleit voor het behoud van de ouder-kind-democratie. Een beetje van jezelf en een beetje van de baby. Dan slapen we allemaal het lekkerst.
Lees ook: 28 Redenen waarom je peuter niet kan slapen.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
