Laat ze op de muur schrijven en nog 9 handige opvoedtips

Hoe leef je als moeder groots en meeslepend te midden van de dagelijkse sleur? Lou Niestadt geeft in het boekje ‘Groots en meeslepend leven’ een berg aan inspirerende adviezen. Dit zijn haar tien opvoedtips voor een groots en meeslepend leven met kinderen.

LEES OOK: 14 moederdilemma’s waar we allemaal mee te maken krijgen

Het boekwerk ‘Groots en meeslepend leven. Een ode aan de dagelijkse sleur’ van Lou Niestadt kreeg ik cadeau lang ik voor ik moeder was, en toch heb ik het van A tot Z tot me genomen, ook al gaat een groot deel ervan over het moederschap. Zó’n soort moeder wilde ik ook worden, nam ik me voor. Inmiddels is het tijd voor een herlezing, want ik wist niet dat het zo’n uitdaging kon zijn om niet ten onder te gaan in die dagelijkse sleur, maar in plaats daarvan te leven vanuit je diepste verlangens, en dat enthousiasme voor het leven over te brengen op je kinderen, precies zoals Lou dat volgens mij zo goed kan. Voor wie meer wil weten over Lou, dit is haar website, waar van alles te beleven is. En voor wie liever een relevante samenvatting wil of net als ik een geheugenopfrisser nodig heeft, bij deze: de 10 manieren om groots en meeslepend te leven met je kinderen, volgens Lou.

1. De appel valt wel ver van de boom. ‘Als ouder heb je de neiging te denken dat je kind hetzelfde is als jij, maar niets is minder waar, en toch blijven we ze adviseren om toch vooral zo’n zelfde appel te worden. Want als je een appel bent dan ligt de wereld aan je voeten, dan kun je alles worden. Appelmoes, appelsap, appelcider of wat te denken van appeltaart?’, zegt Lou. ‘Maar je kinderen zijn niet allemaal appels, ook al ben jij een appelboom. Sterker nog, je hebt waarschijnlijk een hele fruitschaal van je takken laten vallen. En tegen die peren, mandarijnen en bananen blijven wij maar zeggen dat ze niet zo dom moeten doen en een appel moeten worden. Daarmee frustreer je ze mateloos.’ Wat dan te doen volgens Lou? Onze taak als ouders is om sappig rijp fruit van onze kinderen te maken, of dat nou malse mangos zijn of rare druiven met pit.
2. Zeg ze gedag alsof het de laatste keer is dat je ze ziet. Lou raadt aan altijd bewust afscheid te nemen van je kinderen, ze echt te zíen voor ze de deur uitgaan, in het besef dat dit de laatste keer zou kunnen zijn dat je ze ziet. Niet op een depressieve manier, maar in een besef van de vergankelijkheid dat juist dankbaar stemt. Lou legt uit: ‘In de film Avatar zeggen ze “I see you” als in “Ik zie jou. Ik zie in jou, ik zie wie JIJ bent, je ziel, je zaligheid. Ik (h)erken jou.” Tot vanmiddag, I séé you!’ Ik was dit hele advies van Lou vergeten maar toen ik het teruglas, raakte het me: ik zeg regelmatig tegen mijn kinderen ‘ik zie jou’ zonder dat ik wist waar dat vandaan kwam (nogmaals: ik las het boekje jaren voor ik moeder werd, en daar kwam ook nog eens de zwangerschapsdementie overheen).
3. Wie schrijft, die blijft. Deze is leuk: begin een heen-en-weer-dagboek met je kinderen waarin ze alles tegen je mogen zeggen wat ze willen. Jij en zij kunnen zo dingen bespreekbaar maken of dingen kwijt waar je wat langer over na wilde denken en bovendien is het een prachtig bewaardocument, omdat alle liefde zwart op wit staat.
4. Communiceren moet je (ze) leren! Lou ergert zich dood aan ouders die antwoord geven voor hun kind, of het antwoord van hun kind nog gaan aanvullen. Laat ze zelf toch zeggen wat ze willen zeggen! Haar eigen kinderen hebben, zodra ze zelf konden praten, altijd alles zelf moeten vragen en beantwoorden. Dus bijvoorbeeld ook de adreswijziging doorgeven zodat hun favoriete tijdschrift mee verhuisde. Dat vonden ze in het begin wel eng, maar na een tijdje werden ze er goed in en kregen ze er zelfs plezier in. Goeie tip, Lou, die ga ik ook toepassen!
5. Kijk met je hart, niet met je overtuigingen. ‘Doordat ik, voor mijn gevoel, nogal wat te bewijzen had als het ging om opvoeden, heb ik in het begin vooral met ‘mijn’ overtuigingen naar mijn kinderen gekeken. Hoe hoort het? Wanneer ben ik een goede moeder in de ogen van anderen…’ zegt Lou. ‘Tegenwoordig vraag ik me eerst af waaróm ik dat vind. Is het wel wat ík vind? En naar mijn kinderen kijk ik met mijn hart. Wie ben jij en wat heb jij van mij nodig? Soms staat dat lijnrecht tegenover een starre overtuiging.’
6. Men moet zijn bed maken zoals men slapen wil. Een van Lou’s vaste overtuigingen was dat kinderen in hun eigen bed moesten slapen, en dus liet ze ze maar met bloedend hart huilen in hun bedje. Tot ze de overtuiging liet voor wat die was en ze de kinderen liet slapen waar ze zelf wilden. Bij papa en mama in bed, op hun matras naast het grote bed, in de badkuip: alles mocht. Of dat bij papa en mama slapen niet slecht was voor haar seksleven? Nee hoor, dat je alleen seks in bed kunt hebben, is volgens Lou ook zo’n starre overtuiging.
7. Leer mee(r). Lou vindt dat je, als je schoolgaande kinderen hebt, zelf ook weer iets moet gaan leren. Russisch bijvoorbeeld. Zo leer je niet alleen iets bij, je leert ook over jezelf én je krijgt bewondering voor je kinderen dat ze dit elke dag doen.
8. Eén op één. Doe af en toe iets leuks met maar één kind in plaats van met z’n allen. Lou was een tijdlang alleenstaande moeder van drie en regelde op woensdag een oppas zodat ze met één kind ergens een taartje kon gaan eten. Later werden dat stedentripjes, roadtrips of andere gezellige uitjes.
9. Ze doen wat je doet, niet wat je zegt. ‘Eigenlijk is opvoeden heel simpel, je hoeft alleen jezelf op te voeden. En dat is nu precies waarom het zo moeilijk is,’ zegt Lou. ‘De dingen waar je je aan ergert van je kinderen, zijn de dingen waaraan je je van jezelf ergert. Echt!’ Lou kijkt dus eerst naar zichzelf als haar kinderen gedrag vertonen wat haar verbaast of zorgen baart. Als ze uitstelgedrag vertonen met hun huiswerk, dan kan ze er donder op zeggen dat ze zelf ook iets voor zicht uit schuift. Zodra ze aan de slag gaat met wat ze werkelijk moet doen, volgen haar kinderen het goeie voorbeeld. In dit boek lees je hier meer over.
10. Stel liefdevolle grenzen zodat je wild en vrij kunt zijn. Alles mogen is geen vrijheid, vindt Lou, en dat geldt zowel voor je kinderen als voor jezelf. Als je grenzeloos bent, ben je stuurloos. Stel liefdevolle grenzen, raadt ze aan: op de muur schrijven en tekenen mag, maar niet op álle muren, in Lou’s huis is één muur waarop iedereen mag tekenen en schrijven. Vrijheid en begrenzing in één.

LEES OOK: Wat we van mannen kunnen leren als het om opvoeden gaat

Janneke Jonkman

Janneke (45) heeft drie dochters: een tweeling van 8 en een peuter van 2. Over de tweelingzwangerschap en -hectiek van de eerste jaren schreef ze het boek O jee het zijn er twee. Tegenwoordig probeert ze vanuit intuïtie en creativiteit te balanceren tussen haar werk als schrijver en het moederschap van drie meiden. Je kunt haar belevenissen ook volgen op haar Instagram.