Er komt een dag dat ik alle schermpjes de prullenbak in flikker. Knettergek word ik ervan!!!
Verslavende eenhoorn-series op Netflix, lugubere filmpjes van Spiderman en Elsa, duizenden verrassingseitjes die worden uitgepakt: Frankes kinderen Olle (2) en Puk (5) vinden het allemaal prachtig. Maar Franke zelf is er inmiddels helemaal klaar mee.
Lees ook: OMG: Schermpjes kijken blijkt vreselijk verslavend voor je kind te zijn.
Och, wat verlangde ik naar de dag dat mijn kinderen zelf een tablet konden bedienen. Zodat manlief en ik niet meer om 6.00 uur ’s ochtends het entertainmentcentrum hoefden uit te hangen, maar gewoon lekker in bed konden blijven. Zodat ik even een wasje zou kunnen draaien, een beetje kon opruimen of ook zelf op mijn mobieltje kon hangen. Maar it bites me in the ass, nu het zover is.
Want eerlijk gezegd blijk ik dat schermpjesgedoe van mijn kinderen niet zo goed onder controle te hebben als ik zou willen. Ook al kijken ze niet uren per dag, en let ik op wát ze kijken, vaker dan me lief is zitten ze toch nét iets langer dan bedoeld op dat ding, of kijken ze iets wat totaal niet geschikt voor ze is. Begint Olle heel braaf met Ryan’s Toys Review, zit-ie vijf minuten later al bij schimmige filmpjes van Spiderman die een scheet laat op het hoofd van Elsa of hoor ik Enzo Knol ‘fokking hard’ gaan in de glijbaan. Wat een troep! Ja, ik klink als mijn moeder die zich kapot ergerde aan GTST. Maar toch, maar toch, op internet staan wel heel rare dingen. Zo zat mijn neefje van vijf ooit opeens naar filmpjes te kijken van een volwassen vrouw die knuffels zat door te knippen met een vlijmscherpe schaar, daarbij geluidjes makend: ‘pfff’, ‘sssssshhhh’, als ze weer iets aan gort had geknipt. Prima…
Het is niet alleen wát ze kijken wat me stoort. Het is ook het verslavende gedrag dat ermee gepaard gaat. Net als de volwassen series zijn ook de kinderseries van Netflix zo verslavend, dat het niet leuk meer is. Dat het bijna niet bij te houden is wanneer de ene serie is afgelopen en de volgende begint. Ik zie die oogjes gaan van die kinderen, zichzelf verliezend in de nieuwste avonturen van Ono, en het bevalt me niks. Wat ik dacht dat handig zou zijn, is inmiddels een vloek geworden. Vooral als het tijd is om te stoppen met kijken. Boos en agressief dat ze dan worden! Alsof ik de heroïnespuit van ze afpak. Ja, ik moet de schermpjes afpakken ja, uit zichzelf leggen ze die dingen nooit keurig weg. Het is nooit eens: “Nou mama, dat waren tien leuke minuten op mijn scherm, maar nu ga ik lekker kleien.” Ik weet niet hoe dat bij jullie zit, maar mij is dat dus nog nooit overkomen. Nee, het is altijd strijd en steeds vaker sta ik op het punt die dingen weg te gooien.
Door alle berichten in de media word ik ook niet bepaald gerustgesteld. Er verschijnen steeds meer onderzoeken waar niet alleen uit blijkt hoe verslavend schermpjes zijn, maar ook wat ze met je doen. Van overkookte hersentjes tot burn-outs bij heel jonge mensen, stress, depressies en slapeloosheid. Ons brein schijnt er helemaal niet tegen bestand te zijn. Onze concentratie is tegenwoordig belabberd, we hebben geen focus en maken steeds meer fouten. Een echt goed gesprek schijnen we ook niet meer te kunnen voeren. Oké, dat laatste is vast overdreven, maar ik zelf merk ook aan mezelf dat ik sneller mijn telefoon in duik als het kan, om even te vluchten van de werkelijkheid. Al die dingen gelden niet alleen voor ons, volwassenen, met al ons werk achter de computer, maar ook voor onze kinderen. En dat gun ik ze niet. Ik gun ze een leven vol avontuur, spanning en sensatie. Gezellig kletsen met vriendjes, zelf spelletjes bedenken en creativiteit ontwikkelen. Fikkie stoken, knutselen en doktertje spelen. Alles beter dan dat nutteloze gestaar.
Gelukkig wordt er steeds meer gedaan om een overdosis scherm te voorkomen en weten we steeds meer wat het met ons doet en wat we ertegen kunnen doen. Daar ben ik blij om, want hoe beter ik weet wat het schermgedrag met ons doet, hoe beter ik leer mijn kinderen te beschermen. Voorlopig hebben we een schermloze zondag ingevoerd, en is het gebruik beperkt tot een half uur voor het eten, als de kinderen moe zijn. Gelukkig is het eindelijk lekker weer, kunnen we naar buiten, met het hele gezin. En als dat niet genoeg blijkt te zijn om die kinderen van hun schermgedrag af te helpen, dan zijn de maatregelen resoluut en wonen we nog vóór oktober in een tipi op de hei, met grauwgrijze geitenwollen sokken, zonder elektriciteit of stromend water en zes kippen in de achtertuin. Lekker rustig. Dat zal ze leren, die verslaafde krengetjes…
Lees ook: Schermverslaafde ouders, opgelet!
