Esmay wordt er gek van: ‘Het duurt iedere avond uren om mijn kinderen in bed te krijgen’
Waarom gaan kinderen niet gewoon slapen wanneer ze moe zijn? Esmay vraagt het zich al 4,5 jaar af, sinds zij voor het eerst moeder werd.
Ze gapen, ze wrijven, ze jengelen. Iedereen ziet dat ze moe zijn en nodig naar bed moeten. Maar wanneer ik mijn zoontje van 15 maanden vraag of hij mee naar boven gaat, begint hij hevig nee te schudden. Dat doet hij wanneer we groene groenten eten en wanneer het woord ‘slapen’ in een zin voorbijkomt. Als de 6 in de klok zit, krijg ik al buikpijn. Hoe zal het vandaag weer gaan? Wordt het brullen (90% van de gevallen) of gaat het een keer zoals het hoort te gaan. Liggen, kusje, ogen dicht, slapen!
Ik weet wel dat mijn kinderen niet de enige rampzalige slapers zijn, hoor. Ik heb iets te vaak gegoogled op zinnen als “waarom slaapt mijn baby niet?” en “hoe krijg ik mijn kind in slaap,” om nog te denken dat ik er alleen in sta. Maar in de echte, offline wereld, verbaast iedereen zich erover dat iedere avond nog zo’n moeite moet doen om dat tuig van mij in dromenland te krijgen. Iedereen heeft tips. Van inbakeren, slokken whiskey op een speen tot een app installeren die je inzingt en je liedje blijft herhalen, zodat je niet zelf 1,5 uur bij de deur slaap kindje slaap hoeft te staan zingen. Vroeger nam ik alle adviezen aan. Onder het mom ‘baadt het niet, schaadt het niet,’ kocht ik het hele wereldwijde web leeg. Ja, hoor, weer een bestelling van die wanhopige moeder met dikke wallen onder haar ogen. Dat was ik. Inmiddels weet ik beter. Meestal.
Dus toen ik van mijn collega’s het Verhaaltjestijd Schaapje opgestuurd kreeg, was ik sceptisch. Al stonden mijn twee kinderen te trappelen rondom de doos. Eindelijk een pakketje voor hun. Schaapje was bijna in tweeën gescheurd omdat aan iedere arm één jongetje stond te trekken. Nu is die oudste 4 jaar en een stuk sterker, maar die jongste is een stuk dikker en meer vastberaden. Ik redde Schaapje van een vroegtijdige dood en wist de oudste uit te leggen dat dit bedoeld was voor zijn broertje. In de hoop dat mama ooit eens een nacht door zou gaan slapen. ‘Dan hoef je ook niet meer van die make-up onder je ogen te smeren,’ zei hij treffend. Ja, dat dus.
Schaapje, die bij gebrek aan originaliteit en omdat ik ‘meeeh’ geen goede naam vond, hier in huis dan ook maar de naam ‘Schaapje’ kreeg, had het op zijn eerste dag maar druk. Op de speelstand vertelt hij verhaaltjes en zingt hij liedjes. Ik stelde de tijd in, je kunt kiezen voor 15 of 30 minuten. Wanneer de tijd erop zat en Schaapje stil werd, kwam een van mijn kinderen vragen om meer. Nooit genoeg voor mijn kids, die ik stiekem geadopteerd heb uit de familie von Trapp, je weet wel van de Sounds of Music. Er werd om Schaapje gevochten. Letterlijk. En toen ik dat vuurtje geblust had, maakten ze ruzie om het boekje met slaapliedjes dat erbij zat. Je moet toch wat.
Die avond mocht hij mee in bed met mijn jongste zoontje. Op de slaapstand zong Schaapje liedjes voor hem, speelde melodietjes en gaapte geregeld, in de hoop dat hij dat ook zou gaan doen. Het was rustig in zijn kamertje, tot ik opeens een ijzingwekkend gekrijs hoorde. En ik wist meteen wat er aan de hand was. Ja, hoor. Ik betrapte mijn oudste zoontje op een heterdaadje. Met Schaapje onder zijn arm, was hij net de deurpost over richting zijn eigen kamer. Arme naïeveling, die dacht dat zijn broertje dit over zijn kant zou laten gaan, zonder de boel bij elkaar te gillen. Hij schrok zo van mijn ‘houd de dief,’ dat ook hij oorverdovend begon te brullen. Schaapje zong gewoon door maar was amper nog te horen. De oplossing bleek simpel maar misschien niet zo sympathiek. Mijn oudste zoon kreeg de buitenkant van Schaapje om mee te knuffelen in bed. Mijn jongste kreeg zijn binnenkant, waar de liedjes en melodietjes uitkwamen. Hij blij, zijn broer blij. Na een half uur was het doodstil in huis. Schaapje stil, kinderen in diepe slaap. Mama rust. Eindelijk. Bedankt Schaapje…
