Je kind laten toekijken bij de bevalling: waarom ik dat nóóit zou willen
Je dochter mee laten kijken én helpen bij de bevalling van haar kleine zusje? Een Amerikaanse moeder deed het en deelt haar ‘prachtige ervaring’ op internet in een emotionele fotoserie. Brenda krijgt er een brok van in haar keel, maar niet uit ontroering.
Op Instagram en Facebook komt de serie kiekjes van geboortefotografe Paulina Splechta veel voorbij. Ze laat ons getuige zijn van een bijzondere keuze: een meisje van 10 haalt haar babyzusje. Zij en haar moeder wilden dat heel graag en kregen toestemming. Het zijn hele mooie, échte foto’s en moeder en dochter schijnen een zeer positieve, speciale ervaring gehad te hebben. Ook de fotografe, die zelf twee traumatische bevallingen heeft meegemaakt, is enthousiast. Ze schrijft in haar Instagram-post dat het belangrijk is om kinderen te laten zien dat bevallen niet eng is, maar juist een mooie ervaring waar je niet bang voor hoeft te zijn. “Het is een ervaring die je met hele gezin kunt beleven.” Uit de vele reacties blijkt dat er meer moeders zijn die voor dit familie-uitje hebben gekozen en daar dolgelukkig op terugkijken. Hoe de toekijkende kinderen er zoveel jaar later op terugkijken lees ik nergens, maar ik ben oprecht heel nieuwsgierig.
LEES OOK: Heeft je kind ruzie met een ander kind? Gewoon de ouders slaan, dat schijnt normaal te zijn.
Mijn eerste gedachte na het zien van de fotoserie, nadat de rillingen waren weggetrokken: dit was Amerika, dus ruggenprik. Dat scheelt al een stukje in heftigheid. Want als je het mij vraagt, en ik zal weer heel wat valse moederhaat over me heen krijgen, is dit nogal een ingrijpende keuze om te maken voor een kind. Ik weet serieus niet of ik het stoer of onverstandig vind, ik weet alleen dat ík het niet zou kunnen. Nooit, nooit, nooit. Ergens best verdrietig, want ik heb gewoon geen topbevallingen gehad en dat is reuze jammer. Noem me maar laf of een zwartkijker, maar ik zou daarom een kind nooit durven blootstellen aan zoiets heftigs en onvoorspelbaars als een bevalling. Als 35-jarige, volwassen vrouw werd ik voor het eerst moeder. Het was een hele nare achtbaanrit die 24 uur duurde en die na 2,5 uur tevergeefs persen eindigde in een bijna dode baby. Ik heb mijn man tijdens de bevalling, en toen was het nog niet eens gevaarlijk geworden, voor het eerst zien huilen. Ooit. Uit onmacht, omdat hij mij zo zag lijden.
Ik had een aantal sessies EMDR (traumatherapie) nodig om de ervaring te kunnen loslaten en een nieuwe bevalling aan te durven. Twee jaar later werd de tweeling geboren, een aantal weken te vroeg. Net als de oudste kon ik ook hen na de bevalling, overigens dit keer een stuk sneller en onder het genot van morfine, niet vasthouden toen ze er eenmaal uit waren. Ik heb blijkbaar echt geen talent voor baren, want ook deze kindjes kwamen niet ongeschonden uit de strijd en hadden direct ondersteuning nodig om in leven te blijven. Ik bleef achter om dichtgenaaid te worden en ik verbaasde me over de hoeveelheid vruchtwater en bloed op vloer, muren en de outfit van de gynaecoloog. Wow, hoe had ik dat uitgelegd aan een geshockeerd kind? “Ja lieverd, dat gebeurt nu eenmaal als ze je vliezen breken in een perswee. Net als een volle waterballon kapot trappen, geinig toch?” Moet kunnen, misschien neem je daarmee een stukje vroegkinderlijk trauma weg. “En dat ik tijdens de ontsluitingsweeën de laatste paar uur riep dat ik dood ging, dat was niet waar hoor schat. Dat dacht ik alleen even. Ik heb je toch niet de stuipen op het lijf gejaagd?”
Ik ben niet de enige met bevallingsnachtmerries, blijkt uit onderzoek van gynaecoloog Claire Stramrood. Als wetenschapper bij het UMC Groningen deed zij onderzoek naar bevallingstrauma’s, en daarmee blijkt 10 tot 20 procent van de vrouwen te kampen. Bij één op de drie was bevallen zelfs zo erg, dat zij er een posttraumatische stress-stoornis (PTSS) aan overhielden. Factoren als te weinig controle en steun ervaren tijdens de bevalling, slechte communicatie en je niet gehoord voelen zijn de boosdoeners, zo blijkt uit haar onderzoek. Niet eens per se ernstige complicaties, of een zorgelijke afloop van een geboorte dus. Ik kan alle puntjes uit het lijstje afvinken, plus het voorbij zien komen van een blauwe, bewegingsloze en niet-huilende baby. Natuurlijk hoop je op een relatief prettige bevalling zonder narigheid, maar dat weet je vooraf niet. Stel dat ik na mijn eerste bevalling één van die duizenden gevallen was bij wie het soepeltjes was verlopen, of zelfs één van die gevallen die spreekt over een mooie ervaring: zou ik dan bij de tweede mijn kind van 10 laten toekijken? Ik denk echt dat ik het serieus nog steeds niet zou durven. Bevallen is nu eenmaal een potentieel gevaarlijk klusje, zo schreef ook Vala laatst. Ervaringen uit het verleden bieden bovendien geen garantie voor de toekomst.
Al zou ik het durven, ik denk oprecht dat ik het niet eens zou willen. Om eerlijk te zijn, had ik er nog nooit bij stil gestaan dat het een optie is, bevallen in het bijzijn van je andere kinderen. Want elke bevalling doet pijn, zit vol ranzige bijzaken en er komt altijd een moment dat je wanhopig gromt of gilt dat je niet meer kunt. Dat wist ik al voordat ik zelf moest gaan werpen, want veel vriendinnen gingen mij voor. En dan nog de verwensingen die je partner van je krijgt, met al zijn goede bedoelingen. Ik denk dat een kind daar op z’n minst een portie angst aan over houdt (“ik droomde dat papa stikte want hij mocht van mama niet meer ademhalen omdat hij net sinaasappelsap had gedronken”). Net als kijken naar seks, en al helemaal je seksende ouders, kan ik me niet voorstellen hoe een bevalling eruit moet zien door kinderogen. Ik vind het fijn voor de zoons en dochters die dit natuurwonder (slash natuurgeweld) wél hebben mogen aanschouwen en er met een warm gevoel op terugkijken. Het ís ook heel wat, zoiets meemaken. Persoonlijk ontneem ik mijn kinderen liever die eventueel waardevolle ervaring, dan ben ik maar een schijtluis. En, detail: bevallen is echt mijn hobby niet, dus dat ga ik NEVER nooit meer doen. Kans verkeken op een ‘magische gezinservaring’ dus, kids. Ik neem ze wel een keertje mee naar Disneyland Parijs.
LEES OOK: Toen Vala heel even niet oplette en bijna haar dochter verloor.
