Nee, mijn kind kan geen slaapje overslaan (en bemoei je er niet mee)
Sommige kinderen zijn heel makkelijk en passen zich overal aan aan. Maar als je niet zo’n kind hebt leer je snel wat het belang is van routine en vaste gewoonten. Alleen snapt niet iedereen dat.
Voordat ik kinderen kreeg dacht ik dat het allemaal zo moeilijk niet kon zijn. Een kind moest zich aanpassen aan z’n ouders en dat zou prima gaan als je zelf niet te moeilijk deed. Van die hysterische ouders wiens leven plotseling helemaal om hun kind ging draaien, die vond ik een stel neurotische zenuwenlijers. Zo zou dat bij ons niet gaan. En toen kreeg ik mijn zoon. Een superlieve en eigenlijk best wel makkelijke baby. Althans, als zijn dagen voorspelbaar verliepen. Als hij in zijn eigen bed kon slapen en op dezelfde tijden eten kreeg. Weken we ook maar iets af van zijn normale routine, dan veranderde hij in een overprikkeld hoopje ellende waar geen land mee te bezeilen was. Dus waren wij al heel snel die neurotische zenuwenlijers die zich totaal aanpasten aan hun kind. Inmiddels, negen jaar later, zijn we dat nog steeds.
LEES OOK: Ouders, laat die kinderen lijden – want dat hoort bij het leven.
Met je krijsende baby in een hippe koffiebar
Mijn zoon bleek autisme te hebben, dus zijn rigide inborst zal daar ongetwijfeld mee te maken hebben, maar na hem kwamen er nog twee kinderen die niet autistisch zijn, maar wel notoire gewoontedieren. Zoals heel veel kinderen, want kinderen houden van voorspelbaarheid. Als ouder leer je dan heel snel dat het weinig zin heeft om vast te houden aan je eigen behoefte om een flexibel leven te leiden. Het is namelijk niet leuk om met een krijsende, slaapweigerende baby in een hippe koffiebar te zitten. Of om tijdens een etentje een peuter die helemaal van ‘t padje af is omdat-ie niet thuis in zijn eigen bed ligt tot kalmte te moeten manen. Dat is niet leuk voor het kind en daar heb jij als ouder ook niks aan. Dus dan kun je wel ijzerenheinig vasthouden aan het idee dat dat kind zich maar aan jou aan moet passen, maar daar heeft een inflexibel kind geen boodschap aan.
Rigide helikopterouder
Ik leef al negen jaar jaar volgens een strikte routine. Dat vinden veel mensen overdreven, maar dat interesseert me niet. Het welzijn van mijn kinderen is mijn eerste prioriteit, en zij gedijen het beste bij zoveel mogelijk structuur. Uiteraard wordt het nu ze ouder worden makkelijker, maar ik heb nog steeds een kind met autisme en een peuter. Dus nee, wij komen niet naar een etentje dat pas om 20.00 uur begint. Dan had mijn dochter al een uur in bed moeten liggen. En nee, ik leg haar niet te slapen in een vreemd bed, want nee, dan slaapt ze niet. En ja, het maakt wel degelijk uit als ze later dan normaal naar bed gaat, want nee, dan gaat ze volgende dag dus niet ‘lekker uitslapen’. Wat betekent dat ik de hele dag met een strontchagrijnige peuter zit, die de eerste vijf driftbuien er al op heeft zitten voor ik een kop koffie heb kunnen zetten. Om nog maar te zwijgen over mijn zwaar overprikkelde zoon, die dan de hele dag fladderend door het huis zijn spanning van zich af loopt te slaan en een week nodig heeft om weer enigszins te landen. Nee dankjewel, daar pas ik voor. Dan ben ik maar een rigide helikopterouder.
Peuter in een hoekje, mama aan de wijn
Ik weet dat ze er zijn, kinderen die alles best vinden. Ik heb vriendinnen wiens kinderen overal kunnen slapen en nergens door uit het veld geslagen raken. Dat lijkt mij heerlijk, want het geeft je veel vrijheid. Ik ben weleens jaloers als zij aan komen zetten met hun slapende peuters in de wandelwagen, die ze ergens in een hoekje van de kroeg parkeren terwijl ze zelf ongestoord aan de wijn kunnen en ze daarna thuis slapend overhevelen in bed. Dat zijn van nature relaxte, flexibele types die het leven over zich heen laten komen. Mijn kinderen zijn niet zo. Mijn kinderen houden van ritme en regelmaat. Zo zitten ze nou eenmaal in elkaar. Mijn leven heeft jarenlang helemaal om mij gedraaid, dus ik vind het prima om me nu een tijd aan te passen aan wat voor hen het beste is. Ja, dat is af en toe saai en van die sleur word ik weleens gek. Maar dat is het meer dan waard als ik mijn kinderen daar gelukkig mee maak.
Lekker voorspelbaar
Prima als je het overdreven vindt dat ik niet naar je feestje kom omdat mijn peuter anders haar middagslaapje moet overslaan. En als je niet om 18.00 uur al wilt eten, dan kom ik niet bij je aan tafel zitten als ik geen oppas heb kunnen vinden. Ik snap dat je dat niet begrijpt als je zelf geen, of heel makkelijke kinderen hebt. Dat je denkt dat ik mijn kinderen minder kort moet houden omdat dat goed voor ze is. Dan vind je me maar een starre, rigide moeder, ik weet dat ik doe wat het beste is voor mijn kinderen. Ooit komt er een tijd dat ik weer flexibel ben en tot het zover is leven wij lekker voorspelbaar. Dat mag dan misschien saai zijn, maar ik heb veel liever een saai leven, dan een stel hysterische kinderen.
LEES OOK: Waarom een temperamentvol kind niet betekent dat jij een slechte ouder bent.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
