Een kieskeurige eter is niet jouw schuld (en je kind krijgt heus geen scheurbuik)
Vala’s kinderen aten jarenlang vrijwel niks. Nog geen doperwt kreeg ze bij ze naar binnen. Dat was al frustrerend genoeg, zonder dat ze ook nog eens van iedereen te horen kreeg dat ze gewoon niet streng genoeg was.
Dit schreef Vala over die tijd:
Laatst verkondigde Mario vergenoegd dat hij zo blij was dat onze dochter Arwen zo’n goede eter is. Dat klopt inderdaad, het kind kan vreten als een bootwerker. Het maakt niet uit wat je haar voorzet, ze schoffelt het allemaal naar binnen. Mario zag dat als onze verdienste, als iets dat wij haar hadden geleerd door het goede voorbeeld te geven. Ik heb hem hartelijk uitgelachen. Mario is namelijk voor de eerste keer vader en Arwen is nog maar twee jaar. Wat hij dientengevolge niet weet is dat kinderen op die leeftijd een soort wandelende vuilnisbakken zijn: je kunt er eigenlijk gewoon alles in gooien. Het feit dat zijn kind zonder blikken of blozen zelfs spruitjes met een sausje van blauwschimmelkaas verorbert zegt helemaal niks. Ik, die ook nog twee oudere kinderen heb, weet namelijk dat de kans groot is dat dat binnen afzienbare tijd afgelopen is. Dat de kans aanzienlijk is dat we aan de vooravond staan van Arwens Grote Hongerstaking. Omdat ze nu een peuter is. En daarna een kleuter wordt. En die eten doorgaans maar drie dingen: spaghetti bolognese, Danoontjes en Nibbits. Zeker geen spruitjes.
LEES OOK: Kleine kinderen en eten, wat een drama. Maar toen ontdekte ik Rapley!
Een bordje poep
Mijn oudste twee zijn nu acht en zes jaar oud en het is pas sinds kort dat ze weer een beetje behoorlijk eten. En dan zit mijn zoon nog steeds regelmatig met lange tanden aan tafel in zijn risotto te roeren, omdat hij er iets groens in heeft ontdekt, of het gerecht niet geschaard kan worden onder de noemer ‘pasta’. Maar ik ben al lang blij dat er weer wat in gaat, want heel lang heb ik me afgevraagd hoe het mogelijk was dat hij überhaupt nog groeide zonder dat hij voedingsstoffen binnen kreeg. En nou zou ik mezelf niet willen vergelijken met Ottolenghi, maar aan mijn kookkunsten lag het echt niet dat er niet gegeten werd. Hun vader en ik deden iedere dag weer ons best iets smakelijks op tafel te zetten dat ook nog gezond was en bovendien meestentijds ook best rekening hield met het kinderlijke smakenpalet, maar het mocht niet baten. De neusjes werden opgetrokken, borden demonstratief weggeschoven en soms werd er zelfs gekokhalsd, voor extra dramatisch effect. Op z’n zachtst gezegd frustrerend, want leuker werd het er niet van aan tafel. Zo gezellig is het namelijk niet om te dineren met twee tafelgenoten die doen alsof je ze een bordje poep hebt voorgezet. Daar vergaat je de eetlust wel van, kan ik je vertellen.
Blote macaroni
En alsof het nog niet vervelend genoeg is dat iedere maaltijd een strijd is, zijn er dan ook nog de zogenaamd goedbedoelde adviezen die je van alle kanten krijgt als je zo eerlijk bent om te vertellen jouw kind alleen maar blote macaroni wil eten. Want dan krijg je te horen dat het gewoon een kwestie is van discipline en consequent zijn. Dat-ie ‘heus wel gaat eten als hij honger heeft’. Of dat je hem gewoon met z’n bord in de tuin moet zetten, net zo lang tot-ie het op heeft. Ja, want dat komt de sfeer ten goede, zo’n brullend kind met z’n bord boerenkool in de tuin, midden in de winter als de ijsbloemen op de ruiten staan. Daar krijgt het niet alleen een trauma van, maar ook nog eens bronchitis. En als je pech hebt krijg je dan als klap op de vuurpijl het AMK op je dak, omdat de buren het gezien hebben. Bovendien, je kunt zo’n kind het eten wel door de strot proberen te duwen, maar daar gaat-ie het echt niet lekkerder van vinden.
Etterbakken, ga eens eten!
Heel veel kinderen gaan door een fase van slecht eten en daar kun je als ouders helaas weinig aan doen. De meeste ouders geven namelijk het goede voorbeeld door gezond en gevarieerd te koken en hun kroost al van jongs af aan te laten wennen aan verschillende smaken. We knagen zelf dolenthousiast borden met spruiten weg terwijl we er eigenlijk zowat van over onze nek gaan, we verstoppen groenten in soepen en sauzen, we proberen nieuwe recepten uit in de hoop dat de kinderen die wel eten, dus het is niet alsof we ons best niet doen om die etterbakken aan het eten te krijgen. En ja, we zijn heus streng. We verplichten ze tot minstens drie happen groenten per avond, we ontzeggen toetjes en we sturen ze naar bed bij weer een vies gezicht. Maar het is zo ontzettend vermoeiend, iedere avond weer die strijd. Dat gedoe. Die teleurstelling. En de bezorgdheid ook vooral. Want een kind dat niet eet, dat kun je als ouder zo moeilijk loslaten. Omdat je denkt aan vitaminegebrek en weerstand en groeien. Het primaire instinct van een ouder is zijn kind te voeden en hoe geëvolueerd we ook zijn, die oerinstincten, die sla je er niet zo makkelijk uit.
Kom maar door met die Boeuf Bourgignon
Inmiddels weet ik dat het meestal vanzelf weer over gaat. Dat het, jawel daar is-ie weer, een fase is. Het kan even duren, maar uiteindelijk gaan ze wel weer eten. Achteraf gezien wilde ik dat ik mezelf en mijn kinderen al die strijd bespaard had. Omdat het dus toch geen zin had en dan hadden we het aan tafel een stuk gezelliger gehad, ook al werd er niet gegeten. Spruitjes blieven ze nog steeds niet, maar als Mario die per se wil ga ik gewoon met mijn oudste twee uit eten, want zelf heb ik ook nooit geleerd om die bittere groene knollen te waarderen. Dus ouders, maak je niet al te druk om je kieskeurige eter laat het forcefeeden gewoon maar achterwege. Jonge kinderen hebben de wonderlijke capaciteit van de lucht te kunnen leven en je moet maar zo denken: zolang ze niks eten kun je iedere dag gewoon maken wat jij lekker vindt. Je hoeft tenslotte toch met niemand rekening te houden. Dus kom maar door met die Boeuf Bourgignon en die ratatouille en schep vooral nog een tweede keer op. Laat die kinderen lekker op een houtje bijten, ze weten gewoon niet wat ze missen. Eet smakelijk.
LEES OOK: Lieve opa’s en oma’s, mag het ietsje minder met dat gesnoep?
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
