Kan je baby eenmaal kruipen? Gefeliciteerd, je hebt nu nooit meer tijd voor jezelf
Annemieke’s baby kan kruipen. Reden voor een feestje? Nee, reden om uitgeput keihard te gaan janken met een groot glas wijn.
Pasgeboren baby’s zijn heel veel werk. Je moet ze voeden en verschonen en baden en aankleden en naar bed brengen. Oefening baart kunst, dus met de tijd krijg je handigheid in al deze vaardigheden en kost dit, ervaren mama die je inmiddels bent, allemaal veel minder tijd. Zeggen sommige mensen althans.
Geloof dat niet. Het is een DIKKE VETTE LEUGEN! Hoe groter de baby wordt, des te meer gedoe. Voeden duurt zes keer zo lang, vooral als je à la Rapley je baby zelf die lepel naar de mond laat brengen. Naderhand opruimen ook: een t-shirt met melkvlekken in de was gooien is sneller gedaan dan aangekoekte broccoliresten van de kinderstoel schrobben. Verschonen gaat niet zo makkelijk als baby niet meer op haar rug wil blijven liggen, maar liever over het verschoonkussen richting dat flesje reinigingsalcohol rolt. Baden misschien? Haha, not. Ze kan nog steeds verzuipen in 3 centimeter water, dus je moet alleen nog maar meer opletten in plaats van minder. Pasgeboren baby’s vinden alles best en liggen relaxed te dobberen, maar negen maanden oude baby’s willen per se de doucheslang aanraken en weigeren vervolgens in dat badje te blijven zitten. Ze ontwikkelen opeens een fobie voor water over hun hoofd, maar spetteren wel je hele badkamervloer onder. Aankleden dan? Nope. Ze gaan het met de tijd echt niet leuker vinden dat het armpje door het mouwtje moet. Wel gaan ze nog meer tegensputteren.
Als je baby eenmaal kan kruipen, is het helemaal gedaan met de pret. Zeg maar ‘daag en tot nooit meer ziens’ tegen de paar minuten per dag waarin je normaal gesproken een tijdschrift leest of wijn drinkt terwijl je baby op een kleed ligt en braaf naar het plafond staart, want het is voorbij daarmee. Op. Over. Uit. Zo ongeveer alles wat voor volwassenen geen enkel probleem oplevert (tijdschriftenhouders, wijnglazen, wankele tafeltjes, kurkentrekkers) is levensgevaarlijk dan wel dodelijk voor baby’s, dus je kunt ze geen moment meer alleen laten. Er schijnen baby’s te bestaan die zichzelf urenlang met een hydrofiele washand kunnen vermaken; de mijne wenst 24/7 persoonlijk entertainment. Krijgt ze dat niet, dan gaat ze zelf op zoek, op handen en knieën. Echt, waarom wordt het een mijlpaal genoemd wanneer een baby kan kruipen? ‘Helpaal’ is een beter woord. Een historisch dieptepunt. Het einde van de weinige me-time die je als ouder nog had.
Nog een nadeel van kruipen: overdag slapen gaat nog kutter dan eerst. Vroeger legde ik gapende babylief aan de borst in ons tweepersoonsbed en ging er zelf naast liggen. Na tien minuutjes protestjanken viel ze uiteindelijk al sabbelend op mijn tepel in slaap. Nu leg ik gapend kruipmonster aan de borst in ons tweepersoonsbed, barricadeer alledrie de vrije kanten van het bed met kussens en opgerolde dekens en ga er zelf naast liggen. Na nog geen minuut sabbelen draait ze zich op handen en knieën en probeert van het bed af te krabbelen. Ik leg haar terug met hevig gekrijs als gevolg. Sabbel, krabbel, terugdraaien, krijsen. Dit herhalen we voor mijn gevoel 2846 keer; soms met gelach van haar kant (als ze erin geslaagd is op de kussenbarrière te kruipen voordat ik d’r kan grijpen) en gevloek van mijn kant (als ik haar te stevig vast heb zodat ze niet om kan rollen en daarom boos in mijn tepel bijt). De enige manier om Zoë op bed te houden is haar in de houdgreep te nemen, wat niet zeer bevorderlijk is voor een relaxte welterusten-sfeer. Gister ben ik serieus 65 minuten bezig geweest mijn dochter in slaap te krijgen. Een halfuur later was ze wakker. Ik kon wel janken. Ik lees over baby’s die met een jaar al geen middagslaapje meer doen en jank daadwerkelijk.
Het wordt namelijk nog erger. Veel erger. Baby’s gaan met verloop van tijd alleen maar minder slapen en meer kruipen, lopen, rennen, zeuren en vervelen. Ik had nooit gedacht dat ik dit zou zeggen, maar jeetje wat verlang ik terug naar die eerste paar maanden waarin ze nog superveel sliep en je d’r nog rustig op bed kon laten liggen. Hoewel ik toen de crisis nabij was, blijkt de pasgeboren babytijd een eitje. Tuurlijk, het is geen pretje met lekkende tieten en bloedende vagina. Maar de tieten lekken nog steeds en de vagina bloedt inmiddels ook weer iedere maand. De ik-weet-van-voor-niet-meer-dat-ik-van-achter-leef moeheid was bagger, maar die is vervangen door een het-zal-me-allemaal-worst-zijn moeheid en die is nog erger. De krampjes waren kut, maar die hadden tenminste een geldige reden; nu zit je met jankbuien omdat ze jouw schoenen niet in haar mond mag stoppen. Achteraf gezien was een pasgeboren baby geweldig. Het is dat ik het niet zie zitten met een hoogzwangere buik achter een terrorpeuter aan te jagen, maar anders zou ik voor de herkansing gaan. In de hoop op een rustig exemplaar dat het gehele eerste jaar lief in de box met een rammelaar speelt. Zo eentje die het hele kruipen overslaat en braaf op bed blijft liggen totdat ‘ie met een jaar of vier zelf richting kleuterschool loopt.
Annemieke kreeg de schrik van haar leven toen er zomaar twee streepjes op die test stonden. Met haar vriend K., baby Zoë en hond Dribbel (die naar alle kinderen onder de 10 gromt) woont ze in Spanje.
