Brief aan de juf: heb je nog wel tijd voor mijn kind?
Het zoontje van Esmay ging vorige week voor het eerst naar school. Ze liet hem achter in een klas met 27 andere kinderen. En vraagt zich af: kan de juf zoveel kinderen allemaal in de gaten houden?
Lieve juf,
Voor jou is het waarschijnlijk heel normaal. Een nieuw kindje in de klas. Bij de kleuters gebeurt het zo vaak. Wel vaker ook zullen ze een paar tranen huilen wanneer papa en mama weggaan. Maar in dit geval is het ons kind. Ons eigen kind. Onze eerste bovendien, die naar school gaat. Hij heeft het er al weken, wat zeg ik, maanden over. Wij leven er met zijn allen al zo lang naartoe. We hebben afgeteld met stickers, we hebben er thuis aan de eettafel veel over gepraat. Hij vroeg hoe het dan gaat op school. Wat ze dan doen? Wij probeerden het uit te leggen.
We hebben geoefend op zelf je billen afvegen, zodat jij dat niet hoeft te doen. We hebben geoefend met zelf aankleden, voor na de gym. Ik heb schoenen gekocht met klittenband, zodat hij ook dat zelf kan. Scheelt je toch weer tijd. Voorafgaand aan deze dag hebben we onze kleine jongen wekenlang voorbereid. Nu is hij er klaar voor. Hij kan alles. Het enige wat we niet hebben kunnen wegnemen zijn zijn zenuwen. En het verdriet om het feit dat papa en mama hem hier straks de hele dag alleen laten. Hij ging hiervoor wel naar het kinderdagverblijf. Ochtendjes, en dan ‘s middags lekker thuis. Nu dus voor het eerst een hele dag. Een hele dag zonder zijn vader, zijn moeder en zijn broertje. Hoe lang we het er ook al over hebben, hoe goed we hem ook hebben voorbereid, dat vindt hij eng. Wij ook, hoor. Laten we eerlijk zijn.
Op deze eerste schooldag dragen we ons kind toch een beetje over aan jou. Aan de juf. Het enige wat we kunnen doen is hopen dat jij net zo lief voor hem bent als wij. Al weten we ook dat dat eigenlijk niet kan want er zitten nog 27 kinderen in zijn klas. Die allemaal ook ouders hebben die hetzelfde hopen. Je hebt maar twee ogen en twee armen. Daar moet je het mee doen, dat snappen we heus wel. Dan krijgen juffen en meesters ook nog slecht betaald, horen we, en is de werkdruk veel te hoog. Vervelend. Voor jou, voor de school, voor de kinderen, voor ons kind. En een beetje voor ons, als ouders.
Want die kleine van ons heeft nu een beetje extra aandacht nodig, zo in het begin. Wilt u hem wat extra in de gaten houden? Misschien eens een aai over zijn bol? Even gek doen en een beetje kietelen. Een knipoog dan misschien? Dat zal hem helpen. Want al is het voor u en voor de school dagelijkse kost. Voor ons is dit nieuw. Loslaten. Dat is onze uitdaging. Het helpt als we weten dat u ons kind ziet. Tussen al die anderen. Dat u hem en zijn behoefte ziet. En dat als hij huilt u hem even op schoot neemt. Al is het heel even. Want ik snap dat het druk is.
Lees ook: 80 kinderen in één klas, waar gaat dit naartoe?
