Ik wil? Jij hebt helemaal niks te willen! (en hoe moeilijk het is om dat vol te houden)
Het is een veelgehoorde klacht: kinderen van tegenwoordig zijn een stelletje verwende snotapen. De eerlijkheid gebiedt te zeggen, dat is waarschijnlijk wel een beetje waar. Maar, hoe krijg je het in de huidige maatschappij voor elkaar om je kind niet te verwennen? Is dat nog wel mogelijk? Vala vindt het in ieder geval best lastig.
De makers van JAN magazine hebben een nieuwe special: JANtje, een tijdschrift voor moeders met kinderen van 0 tot 12 jaar. Daarin kun je het artikel ‘Verwend tot op het bot’ van Alexandra Roskam lezen. Dat deed me nadenken over mijn eigen kinderen. Zijn die ook zo verwend? En wat doen we daar mee?
“Mam, ik moet een eigen iPad” zei mijn 6-jarige zoon een tijd geleden. “Kun je die even voor me kopen?” Ik staarde hem verbijsterd aan, mijn kaak lag nog net niet op mijn enkels. Mijn zoon ‘moet’ een eigen iPad. Mijn zoon, de net-niet-meer-kleuter, heeft een eigen iPad nodig. Ik wist niet zo goed of ik hem keihard, recht in zijn gezicht uit moest lachen, of hem op de bank moest planten en een lange pedagogische verhandeling moest gaan houden over de waarde van geld en het feit dat dat dus echt niet op mama’s rug groeit. Want, wat was hier mis gegaan? Hoe was mijn zoon tot de conclusie gekomen dat
1. Een kind van zijn leeftijd in het bezit dient te zijn van zijn eigen digitale apparatuur.
2. Het volkomen logisch is dat zijn moeder voor het bekostigen daarvan haar creditcard wel even trekt.
Ik heb mezelf namelijk altijd gezien als een verstandige moeder. Zo eentje die haar kinderen veel gunt, maar zeker niet alles geeft. Die ervoor waakt kleine prinsjes en prinsesjes te kweken, die denken dat de wereld om hen draait en dat ze récht hebben op alles wat ze willen hebben. Maar als je zoon van zes een iPad ‘moet’, moet je dan niet concluderen dat je een verwend nest gekweekt hebt?
Toen mijn dochter laatst jarig was, keek ik ’s avonds na het feestje met verbazing en afgrijzen naar de enorme stapel cadeaus die ze had gekregen. Je had er een halve speelgoedwinkel mee kunnen vullen. Het was werkelijk wanstaltig. En toen vroeg ik me wel af: is het in deze tijd eigenlijk nog wel mogelijk om je kinderen niet te verwennen? Want de consumptiemaatschappij maakt dat nagenoeg onmogelijk. Je moet er in ieder geval erg je best voor doen. En natuurlijk kun je zeggen: je bent er toch zelf bij? Dan geef je ze toch minder cadeaus, minder spullen? Maar zo simpel is het blijkbaar niet. We hebben meer te besteden dan ooit en het materialisme viert hoogtij. We willen onze kinderen niks misgunnen en vooral, willen niet dat ze uit de toon vallen bij hun leeftijdsgenootjes. Die dus veelal allemaal wél een eigen iPad hebben. Want je dacht dat je na de middelbare school de peer pressure wel gehad had, maar de populariteitswedstrijd onder ouders is eigenlijk nog veel erger dan die onder pubers.
Steeds vaker vragen mijn twee oudste kinderen om dingen. Zijn ze in de veronderstelling dat ik dat gewoon wel even voor ze kan kopen. Als ik ze dan vertel dat die dingen geld kosten en dat ik daarvoor hard moet werken, krijg ik niet zelden een opmerking als: “Nou mama, dan ga je toch gewoon nog een beetje harder werken!” Best schokkend vind ik dat, want ik kan me niet herinneren dat ik vroeger zelf ook het idee had dat ik alles wat ik wilde hebben dús ook gewoon maar kreeg. Dat het enige doel in het leven van mijn ouders was om mijn behoeften te bevredigen. En betekent dat dus dat ik van mijn kinderen een stel verwende monsters heb gemaakt? Dat ze nu al, terwijl ze nog nauwelijks de veters van alweer een paar splinternieuwe AllStars kunnen strikken, verpest zijn?
Ik zeg ook echt wel nee. Vaak zelfs. En die iPad, die heeft mijn zoon natuurlijk niet gekregen. Ik doe mijn best om ze te leren dat het niet vanzelfsprekend is dat ze dingen krijgen. Om ze bewust te maken van hoe bevoorrecht ze zijn. Maar je kinderen niet verwennen, dat is tegenwoordig best nog lastig. Want zie het maar eens vol te houden, die verantwoorde alleen-een-volkoren-biscuitje-bij-de-thee-en-geen-Gameboy-maar-een-mandarijn-in-je-schoen-met-Sinterklaas mentaliteit (die we allemaal hebben als we nog geen ouders zijn, maar vervolgens linea recta het raam uitgaat zodra die baby er eenmaal is en we één keer op de website van Petit Bateau hebben gekeken). Want echt mensen, the struggle is real (en duur).
Dus ja, mijn kinderen zijn verwend. En die van jou waarschijnlijk ook. De vraag is, hoe erg is dat echt? Ben ik op weg een Marc en Nicki uit The Bling Ring richting de volwassenheid te helpen? Ik ga maar snel een krantenwijk regelen voor mijn kinderen, misschien dat er dan nog wat redden valt en ik geen tweede hypotheek op mijn huis hoef te nemen. Want voor je het weet zitten ze in de puberteit en zijn het geen iPads en megadozen Ninja Go Lego meer, maar Gucci riemen en Rolexen. En dan is limiet van mama’s creditcard toch heel gauw bereikt.
Benieuwd naar het originele artikel? Deze is nu te lezen in JANtje!
Dit artikel is mede mogelijk gemaakt door JANtje, maar de content is 100% van ons.
Lees hier alles over ons advertentiebeleid.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
