Waarom je kind in Sinterklaas laten geloven geen ‘liegen’ is
We leren onze kinderen dat liegen verkeerd is. Daarom is het hypocriet om Sinterklaas te vieren, want dat is tenslotte ook een leugen. Dat vinden steeds meer ouders. Vala vindt dat onzin. Je kind loopt heus geen trauma op van geloven in Sinterklaas.
Het valt me de laatste jaren op: steeds meer ouders boycotten Sinterklaas. Niet vanwege de jaarlijks terugkerende Pieten-rel, maar omdat Sinterklaas een ‘leugen’ is. Hij bestaat tenslotte niet, dus waarom zouden we onze kinderen dat verhaaltje op de mouw spelden? Dat is toch eigenlijk gewoon slecht ouderschap? En bovendien meten met twee maten, want we vertellen onze kinderen dat zij niet mogen jokken, dus hoe kunnen wij hen als ouders dan ieder jaar met droge ogen voorliegen? En dus zijn er steeds meer peuters en kleuters die niet meer opgroeien met de Sint en het heilig avondje en moet je, als je heel oubollig wel een stel believers hebt gekweekt, maar hopen dat die niet op het kinderdagverblijf al uit hun droom geholpen worden. En je eigenlijk diep schamen voor je weinig pedagogische manier van opvoeden.
LEES OOK: Hoe ik mijn zoon voor het leven traumatiseerde.
Magische wereld van het kind-zijn
Wat mij betreft is dit een van de nieuwste uitwassen van de correctheidsmaatschappij van tegenwoordig, waarin hysterische helikopterouders van weer een nieuwe mug een olifant hebben weten te maken. Roepen dat je je kind niet wilt ‘voorliegen’ klinkt allemaal heel mooi, verantwoord en bewust, maar is natuurlijk mierenneuken van de bovenste plank. Het Sinterklaasfeest is geen leugen, het is gewoon een traditioneel kinderfeest, wat deel uitmaakt van onze samenleving. En vooral: een deel van de magische wereld waarin kinderen nog kunnen leven zolang zij jong zijn. Dat is namelijk een van de mooiste dingen aan kind zijn: dat jouw wereld nog niet de wereld is waarin volwassenen moeten leven. Die paar jaar waarin alles nog voornamelijk goed en mooi is en waarin er dingen bestaan en gebeuren die zo geweldig en spannend en onverklaarbaar zijn. Maar die dan toch bestaan. Dat is de gift van het kind-zijn. Een gift die ons allemaal al snel genoeg wordt afgepakt door de realiteit die het leven echt is.
Onvergetelijke ervaring
Een kind raakt niet getraumatiseerd als het erachter komt dat Sinterklaas niet bestaat. Het is misschien even een deceptie, wellicht is een kind even boos. Zoals ik ook was, toen mijn vader me vertelde hoe de vork in de steel zat en me de lade liet zien waarin jaren van knutselwerken voor de Sint lagen te verstoffen. Ja, ik weet nog steeds hoe verontwaardigd ik was, maar wat ik vooral nog weet is hoe mijn hart hart al die jaren vol verwachting klopte als de pakjesboot weer aanmeerde. Een kind iets vertellen dat niet waar is om het een onvergetelijke ervaring te geven is geen liegen. Het is je kind een jeugd geven. Het is je kind een bepaalde onschuld gunnen omdat het kind is en zijn wereld een beetje mooier maken dan die daadwerkelijk is. Je kind dat ontzeggen onder het mom van ‘de waarheid’ willen vertellen en ‘eerlijk zijn’ doe je als ouder vooral voor jezelf en je eigen gevoel van superioriteit, niet voor je kind. En, om dan ook maar eens eerlijk te zijn, vraag ik me toch af hoe pedagogisch verantwoord dat is.
Niet iedereen hoeft Sinterklaas te vieren, natuurlijk moet ieder gezin dat helemaal zelf weten. Maar je kind in Sinterklaas laten geloven bestempelen als ‘liegen’ en tegen andere ouders doen alsof jij het daarom opvoedkundig beter aanpakt, vind ik misplaatst moraalriddergedrag. We vertellen onze kinderen aan de lopende band dingen die niet waar zijn, maken de werkelijkheid mooier dan hij is, verdraaien de waarheid enigszins, verzinnen leugentjes om bestwil en verhaaltjes voor het slapengaan waarin we ze laten geloven. Dat doen we omdat we het beste met ze voor hebben, uit bescherming en omdat we willen dat ze alles uit hun jeugd halen wat erin zit. Tenslotte duurt die maar zo kort. Is de wereld maar zo kort een veilige, mooie plek waar alles mogelijk is. Mijn oudste twee geloven al niet meer en ik vind het jammer dat de realiteit van het leven steeds sneller de plaats van hun jeugd begint in te nemen. Gelukkig heb ik nog een peuter die heilig in de Sint gelooft. Ik zal zolang mogelijk tegen haar blijven ‘liegen’. Want ik zou niet weten waarom ik haar uit haar droom zou moeten halen, als de werkelijkheid zoveel minder mooi is.
LEES OOK: Je kind ‘worstelt’ nergens mee, je kind is gewoon een etterbak.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
