Ja, mijn kind heeft blote voeten in oktober (en bemoei je daar niet mee)
Zeg jij er wat van als je ziet dat een andere moeder iets niet goed doet? Wat Vala betreft kun je gewoon maar beter je mond houden.
We hebben het allemaal weleens meegemaakt: dat je een andere moeder tegenkomt die iets doet wat naar jouw idee raar, verkeerd, slecht, of misschien zelfs gevaarlijk is. Tenslotte heeft iedereen zo z’n eigen ideeën over kinderen, opvoeden en wat nou precies de juiste manier daarvoor is, dus als je dan iets ziet gebeuren dat niet strookt met jouw opvattingen ligt een opmerking op het puntje van je tong. Dat is logisch en niet meer dan menselijk. Het is echter, mijn inziens, alleen wel beter om die opmerking dan wel precies daar, op dat puntje van je tong dus, te laten liggen en hem snel weer in te slikken. Oke, niet als je getuige bent van hoe een peuter een crackpijp van de grond raapt en in zijn mond stopt terwijl z’n moeder er vijf meter naast staat te appen misschien. En wellicht ook niet als een kleuter midden op straat door z’n ouders stijf wordt gescholden voor alles wat God verboden heeft. In dat soort situaties zeg ik: laat van je horen. In vrijwel alle andere gevallen van wellicht enigszins dubieus ouderschap verzoek ik een ieder echter met klem: zip the lip.
Lees ook: Waarom ik niet in opvoedmethoden geloof.
Een advies dat ook de vrouw die mij laatst in de supermarkt meende te moeten aanspreken op mijn ontaarde moederschap ter harte had moeten nemen. Op zaterdag was ik met mijn dreumesdochter in de Albert Heijn. Dat is al een ouderschapschallenge op zichzelf, zoals iedereen die in een soortgelijke vinexwijk woont ongetwijfeld weet. Bomvol, overal rennende kinderen en gestresste doorzonouders, vechten om het laatste bakje verse biologische pesto en ondertussen proberen je boodschappenlijstje (wat je uiteraard thuis hebt laten liggen) in je hoofd te reciteren terwijl je het geluid van die misthoorn (oftewel, je kind) uit de kinderwagen probeert te negeren. Ik ben iedere keer weer blij als ik levend de kassa haal. Terwijl ik voor het schap met tandpasta stond hoorde ik opeens naast me: “Zeg, moet dat kind niet wat aan haar voetjes?” De vrouw wees misprijzend naar Arwen die wild met, inderdaad, haar twee blote voetjes tegen de voetsteun trapte. Omdat ze haar sokken voor de zesde keer tijdens ons boodschappentripje had uitgetrokken. Dat is namelijk haar nieuwe ding: sokken uittrekken. Al tape ik ze vast aan haar enkels, uit gaan ze. Het is onbegonnen werk, het kind heeft blijkbaar een sokkenaversie. Tja, wat doe je eraan? Niet genoeg, vond mijn criticaster duidelijk, want haar wijzende vinger priemde nu naar buiten: “Het regent!” snibde ze, en beende vervolgens met haar neus in de lucht richting de mondwaters. Mij, toch al verhit en nu ook nog beschaamd, achterlatend met mijn blootsvoetse kind.
Die schaamte duurde gelukkig niet lang. Want na zeven jaar en drie kinderen weet ik: je weet gewoon niet wat er speelt. Die peuter die midden in de winter in een gazen tutu en een mouwloos hemdje op straat loopt, die is waarschijnlijk met geen stok in warme kleren te krijgen. Die kleuter die altijd onder de blauwe plekken zit, die is niet geslagen door z’n vader, die is waarschijnlijk weer eens uit een klimrek gevallen omdat het een enorme rauwdouwer is die zich niet laat tegenhouden. En die dreumes met blote voeten in de supermarkt, dat is gewoon een eigenwijs monster dat er een sport van heeft gemaakt zich van haar sokken te ontdoen. Ja, ook als het regent. En soms kunnen ouders daar helemaal niks aan doen. Omdat het geen zin heeft. Nodeloze strijd oplevert. Of (meestal eigenlijk) vanzelf weer over gaat. Ik neem mijn kind niet zonder sokken mee naar buiten als de herfststormen om ons heen zwiepen. Echt niet. Maar als we vijf meter gelopen hebben, dan liggen die sokken ergens in een plas. En die boodschappen moeten toch gedaan worden. Dus dan maar blote voeten in de Albert Heijn. Zolang ik haar niet te dicht bij het koelvak zet zal het wel meevallen met de onderkoeling die ze daarvan op kan lopen. Het ziet er ongetwijfeld vreemd uit, zo’n klein kindje met blote voetjes terwijl iedereen buiten alweer bijna op z’n snowboots loopt. Maar weet je, let it go. De kans is aanzienlijk dat er iets aan ten grondslag ligt waar jij geen weet van hebt. En daarnaast: het is gewoon jouw zaak niet.
Bijna dagelijks zie ik gekke dingen bij en/of met ouders en kinderen. En ook ik betrap mezelf er regelmatig op dat ik dan denk: ‘Moet dat nou zo?’, of ‘Dat lijkt me niet verstandig’. Maar het moet wel héél gek worden wil ik een ouder daar in het openbaar op aanspreken. Omdat ik ook weet dat er hoogstwaarschijnlijk een reden is voor die gekkigheid. Want kinderen die zijn, nou ja, gewoon best wel een beetje gek. En doen dus gekke dingen. En wij ouders moeten daarmee zien te dealen. Iedere dag opnieuw. Wat echt geen kattenpis is. Dus tja, dan gaat je kind soms in een gazen tutu naar school als de ijspegels aan de dakgoot hangen. Dan zit je peuter soms in het winkelwagentje alvast dat pak Nijntjekoekjes open te scheuren voordat het goed en wel betaald is. En dan sta je dus met een dreumes met blote voeten tussen de Sensodyne terwijl buiten de slagregens tegen de ruiten slaan. Dat is het ouderschap: constant troubleshooten en een hele hoop go with the flow. Uiteindelijk gaan ze allemaal, met al hun kleren aan, als brave, geciviliseerde mensen door het leven. Dus maak je niet druk, het komt goed. Echt. Ook zonder jouw advies. Dus houd dat gewoon maar lekker voor je.
Lees ook: Om je dood te schamen: als je kind (letterlijk) van zich af bijt.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
