Ja hoor: Femke was wéér te laat op het consultatiebureau

Toen Femkes Max nog een baby was, liep het ook niet allemaal van een leien dakje. Zoals de dagen dat Femke naar het consultatiebureau moest. Oei, dan liep alles weer mis… 

Lees ook: Voor als je even een mood-booster nodig hebt

Femke over die tijd:

Ochtenden zijn voor mij de hel. Ik sta zo laat mogelijk op en alles moet in een strak schema gebeuren wil ik op tijd komen. Op tijd op mijn werk, voor een interview of een afspraak. Sinds Max er is zijn ochtenden nog net ietsje ingewikkelder geworden, maar gelukkig doet mijn man de ochtenddiensten over het algemeen, zodat ik nog maar weinig tegen mijn beperkingen ben aangelopen.

Tot gisteren.

Ik moest met Max naar het consultatiebureau. De afspraak was om half negen. Ik had de wekker om zeven uur gezet en nam net iets te lang om me nog even om te draaien. Het gevolg was dat ik om kwart over zeven pas onder de douche stond, vervolgens Max nog uit bed moest halen, aankleden en eten geven. Dat ging allemaal prima totdat het moment kwam dat we echt weg moesten. Ik zette Max op de grond en hij kroop meteen naar zijn favoriete plek: de voerbak van onze kat Sam. Ik stond mijn tanden te poetsen en had niet door dat hij brokje na brokje in zijn mond stopte. Mijn gil van afschuw en het ferme ‘Max! Neee!’ toverde slechts een glimlach op zijn gezicht, maar zorgde er niet voor dat hij de brokjes uitspuugde. Met een vinger in zijn mond moest ik dus de half opgezogen stinkende, vlezige substantie naar buiten wurmen.

Vervolgens snelde ik langs hem heen om mijn jas aan te trekken, waarop hij zijn kans schoon zag om de wc in te glippen om de wc-borstel uit de houder te halen en het kleine beetje ranzige poepwater over zijn truitje heen te gooien. Binnensmonds vloekend en tierend bracht ik het kind naar de aankleedtafel, trok hem een schoon truitje aan en erachteraan meteen zijn jasje, sjaal, muts en schoentjes. Ik wilde hem net optillen om hem richting fiets te nemen toen ik zag dat zijn hoofdje rood aanliep, wat meestal duidt dat er een volle luier aan zit te komen. Inmiddels was ik de wanhoop bijna nabij, aangezien ik nog zeven minuten had om op het consultatiebureau te komen. Ik verschoonde de luier, lette even niet op de pot met sudocreme en jahoor, zijn gezicht en haar zaten vol met witte vegen.

Heb ik gehuild? Nee, ik geloof het niet. Ik implodeerde en had ontzettend veel zin om mijn baby door elkaar te schudden en een week lang eten te ontzeggen. Maar goed, ik ging er vanuit dat het consultatiebureau dat waarschijnlijk niet zou goedkeuren, dus ik zette mijn ‘ik heb het allemaal prima voor elkaar’-gezicht op en reed als het een gek naar het wegen en meten-centrum. Alwaar ik te horen kreeg dat het toch wel fijn zou zijn als ik de volgende keer op tijd kwam. Toen heb ik wel even staan janken. Van woede.

Lees ook: De leukste dingen van het leven maken je dik, zwanger of dronken