Is je peuter een moeilijke eter? Het ligt niet aan jou!
Niets nieuws willen proberen, een sterke voorkeur voor bepaald voedsel, eindeloos klooien aan tafel: heb jij ook een moeilijke eter thuis? Goed nieuws, want uit onderzoek blijkt dat je daar dus helemaal niks aan kan doen. Het zit namelijk zo…
Doe jij ook zo je best in de keuken en krijg je stank voor dank in de vorm van weigerende, irritante nee-schudders, met-eten-gooiers, wildstampertjes aan de dis? Jij kunt er he-le-maal niks aan doen, dat gedrag van je peuter. Gooi je schuldgevoel maar samen met het onaangeroerde AVG’tje (Aardappels Vlees Groente-gerecht) van je kind in de Kliko. Het ligt niet aan je kookkunsten namelijk. Het ligt ook niet aan je opvoeding. Noch aan jouw gedrag. Nou ja, dat laatste zou kunnen maar hoeft niet persé, want… Rapapam… Ik houd je niet langer in spanning…
Het ligt aan de genen! De genen!
Lees ook: Waarom ik een tuigje voor mijn kind ga kopen.
Je moeilijk etende peuter heeft dat eetgedrag in de genen zitten! Misschien heeft ‘ie dat kieskeurige wel van jou, dat kan, maar misschien ook wel van zijn vader, of opa, of verre tante. Lucht dat niet op?! Dit alles blijkt uit een onderzoek dat in het blad Journal of Child Psychology and Psychiatry verscheen. Onderzoekers van University College Londen onderzochten 1921 families met tweelingen van 16 maanden oud en kwamen tot de conclusie dat eetgedrag grotendeels is aangeboren. Volgens onderzoeksleider Andrea Smith kan het een grote opluchting zijn als ouders weten dat de kieskeurigheid van hun kinderen is aangeboren en niet het resultaat van de opvoeding. Dat het schuldgevoel dus lekker overboord kan. Ligt het aan mij of is dat fijn om te horen? Dat het niet áltijd aan ons ligt, in onze maakbare samenleving? Dat wij als ouders niet voor alles wat onze kinderen doen verantwoordelijk gehouden kunnen worden? Dat wij er soms ook gewoon niks aan kunnen doen? Ik vond het een openbaring, in ieder geval.
Als het niet aan onze opvoeding ligt, hoe zit het dan wel? Let op: er zijn twee soorten moeilijk eetgedrag bij peuters, namelijk ‘kieskeurige eters’ en neophobia, ofwel: angst voor het nieuwe. In beide gevallen bleek het zo te zijn dat kieskeurig eten, of ‘wat de boer niet kent, dat vreet ‘ie niet’, een genetische invloed hebben. En dat het een stadium is dat erbij hoort, een ontwikkelingsfase van je kind (want het is natuurlijk wel een beetje jammer als je als volwassen kerel of dame nog steeds niet verder komt dan een bord spaghetti of kip, patat en appelmoes). Omgevingsfactoren kunnen de boel een beetje beïnvloeden, zeker als het om de groep kieskeurige eters gaat, maar het is niet zo dat die allesbepalend zijn. De onderzoekers zeggen er bovendien bij dat je het gedrag van je kind altijd nog wel een beetje kunt sturen. Dus je hoeft niet meteen je keurige regels overboord te gooien, die kunnen best een beetje helpen.
Onderzoekers zijn er alleen nog niet uit welke opvoedmethode precies kan helpen van je kind een goede eter te maken. Dat moet nog verder onderzocht worden. Helaas, ik kan je dus niet van tips en trucs voorzien op dit moment. Ik kan alleen maar zeggen: voel je niet schuldig. En geloof me, ik mag dan geen oplossing hebben, maar geen schuldgevoel hoeven hebben, dat is heerlijk. Als je weer eens met je handen in het haar aan het avondeten zit. Als je bemoei-allerige schoonmoeder tijdens dat etentje in het restaurant toch even moet laten weten ‘dat dat bij háár kinderen nou nooit gebeurde’. Dus bedenk, als de spinazie tegen het plafond spettert:
Het ligt niet aan jou.
Het ligt niet aan jou.
HET LIGT NIET AAN JOU.
Lees ook: De verloren strijd (over eten, slapen en poepen).
