In 2015 ga ik deze dingen anders doen als moeder (echt, ik beloof het!)

In 2014 liet Marit, vindt ze zelf, opvoedkundig behoorlijk wat steekjes vallen. Nu hoeft ze absoluut niet als een goody two-shoes door het leven te gaan. Maar… Een paar dingen wil ze zich toch wel voornemen:

Niet vloeken waar de kinderen bij zijn
Mijn scheenbeen stoten tegen de openstaande vaatwasser. Bijna mijn nek breken over een Cars auto naast het bed. Terugkomen van een kinderuitje, en op Amsterdam CS ontdekken dat de gemeente mijn fiets – met twee kinderzitjes! – heeft meegenomen naar het f$%*ng fietsdepot.
Ja, sorry hoor, sommige situaties vroegen om hartgrondig gevloek. Dat er negen van de tien keer een kind bij stond, vergat ik even. Het gevolg: een peuter en kleuter die kunnen vloeken als een bootwerker. Kan niet, natuurlijk. Voortaan is het: Sjips, shoot en Godfried Bomans.

Speelgoed-detox
En nu echt eens alle zakken/dozen/bakken met speelgoed waar niet meer naar omgekeken wordt naar de Kringloop of Speelgoed Bank brengen. Ook is het afgelopen met alle kleine tussensoortcadeautjes voor de kinderen. Van dat bedrag kan ik ook vijf hele lekkere latte macchiatos drinken.

Stoppen voor rood licht (als er een kind achterop de fiets zit)
Had me nog zo voorgenomen om het never nooit te doen, maar in 2014 maakte ik me er toch schuldig aan: door rood fietsen met een kind achterop. Ik had haast, het regende en er was in geen velden of wegen een auto/brommer/bus/tram te bekennen. Dus ik dacht: Hoppatee, gáán. Maar meteen gilde mijn dochter, diep ontzet: Mam, kijk nou, je fietst door rood. Je weet toch dat dat niet mag?! Stop. Nu. Oei.

Geen snoep voor het avondeten
Als de kinderen moe en hongerig uit de opvang thuiskomen en ik – óók moe en hongerig – het avondeten nog moet klaarmaken, dan wil het wel eens gebeuren dat ik, om van het Mam-ik-heb-honger-mag-ik-een-snoepje-gejengel af te zijn, de kinderen een snoepje geef. Of twee. Oke, vooruit, soms zelfs drie. Dat moest maar eens afgelopen zijn. Enter de wortels, tomaatjes en komkommer.

Geen iPhone in bed
Zo handig, die Iphones. Helemaal als je kind om 05.30 bij je in bed klautert, zegt dat-ie NU wil spelen en jij nog in een comateuze toestand verkeert. Hier, de telefoon. Ga maar met de nieuwste Toca Boca App spelen, kan mama nog even slapen. Dat gaan we in 2015 dus even anders doen. Hoe, dat weet ik nog niet precies. Maar mijn Iphone komt voortaan op dat godsgruwelijk vroege tijdstip mijn bed niet meer in. En mijn peuter hopelijk ook niet.

Consequent zijn
Bepaald niet mijn forté als het om opvoeden gaat. En mijn kinderen hebben dat inmiddels feilloos door. Ook dit jaar neem ik me weer voor: Nee is nee. Hoe lang we dat gaan volhouden? Geen idee. Maar de wil is er.

Op tijd mijn kind afleveren in de klas
Niet: één minuut voor de bel met mijn dochter de school binnen rennen, haar jas op de kapstok smijten en ontdekken dat ik vergeten ben om haar tanden te poetsen.
Wel: stipt om 08.20 arriveren, zodat ik dochterlief met gepoetste tanden en al in alle rust nog een boekje kan voorlezen.

Stoppen met stiekeme gelegenheidssigaretjes
Mijn kinderen zijn nog te klein om te begrijpen dat roken heel, heel slecht is, dus dit is het moment om te kappen met die stiekeme gelegenheidssigaretjes. Niets zo pijnlijk als betrapt worden door je kind dat huilend roept dat roken dodelijk is.