Houd toch eens op met moeilijk doen over de crèche! (Echt slecht zal het niet zijn, toch?)
Bekentenis: Julie is één van die vreselijke moeders die haar kind al na een paar maanden op de crèche heeft gedumpt. (*gasp!*) Heeft ze haar baby nu voor altijd verpest?
Mijn baby gaat als sinds hij een paar maanden oud is naar de crèche. Maar nu lees ik opeens overal dat ik dat dus beter niet had kunnen doen, het schijnt heel belangrijk te zijn dat baby’s in hun eerste jaar zo min mogelijk stress ervaren. In de woorden van hoogleraar Carolina de Weerth in een interview met De Volkskrant: “Met een beetje stress op z’n tijd is niks mis. Kinderen maken dingen mee die ze nieuw en spannend vinden, dus logisch dat ze dan even wat meer stress ervaren. Wat wél onwenselijk is: een onafgebroken hoog stressniveau, zoals vooral jonge baby’s op crèches lijken te hebben.”
(Zelf deelde De Weerth de zorg over haar kinderen in hun eerste jaar met haar man en de grootouders, maar ze nam ze ook wel eens mee naar haar werk. “Gewoon in de Maxi-Cosi onder mijn bureau.” Lijkt me ook niet per se de ideale omgeving voor een baby, maar dit terzijde.)
LEES OOK: Liever parttime werken dan mijn kinderen alleen in het spitsuur zien
Geen kinderopvang dus… maar wat had ik dan moeten doen? Als we samen een jaar betaald ouderschapsverlof hadden kunnen delen zoals nieuwe ouders in Scandinavië krijgen, hadden we dat gedaan. Maar na drie maanden zat mijn zwangerschapsverlof er op en na vier maanden had ook mijn vriend al zijn vakantiedagen én extra vaderschapsverlof opgemaakt. Opa’s en oma’s wilden met liefde oppassen, maar wonen allemaal op minimaal 2 uur rijden. Een vaste oppasdag die vroeg begint, vonden we dus wat veel gevraagd. Bovendien hebben we een ONWIJS leuke crèche gevonden. De leidsters zijn er geweldig en lief, hij gaat er lachend naar toe (en komt er lachend weer vandaan), speelt met andere kindjes, leert er elke dag nieuwe dingen én eet en slaapt er goed. Kortom: hij heeft het er gigantisch naar zijn zin. Dat kán toch bijna niet slecht voor hem zijn?
Gelukkig kwam ik ook een interview tegen met voormalig bijzonder hoogleraar Kinderopvang Louis Tachvellio. Aan dokterdokter.nl vertelde hij een paar jaar terug dat vooral de kwaliteit van de opvang belangrijk is voor kinderen, en zelfs daarover zegt hij: “Kinderen met een goede thuissituatie hebben niet snel te lijden onder een slecht kinderdagverblijf. Je moet het wel heel bont maken om die kinderen schade toe te brengen.” Pfoe, dat horen we graag.
Over het ideale aantal dagen opvang heeft hij ook een mening: “Ik zou zeggen 3 tot 3,5 dag [kinderdagverblijf] en dan 1 mama- én 1 papadag. Dat betekent niet dat ik het verkeerd vind als mensen voor 5 dagen kiezen. Maar als je allebei een dag voor je kind vrijmaakt, dan is het gemakkelijker om een betekenisvolle band met hem of haar op te bouwen. Bovendien houd je dan nog tijd over voor jezelf en elkaar. En dat is belangrijk voor een ontspannen sfeer in het gezin. Want als je gespannen bent, dan straal je dat onbewust uit. Dat pikken kinderen heel snel op en daar lijden ze wel onder.”
Kijk, dat geeft de burger moed.
Foto: Thinkstock
